10 februari 2006 door Sarcas
Waarin vader & dochter een proef-optreden van Lange Frans en Baas B. bezoeken. Over strakke bloesjes, geile raps, top-moppies en gegluur naar de jongens.
Eind vorig jaar had onze puberspruit er na een dramatisch schoolbegin toch eindelijk een beetje de sokken in gezet. Haar tweede rapport liet een aanzienlijke verbetering zien, en omdat we dat niet onbeloond wilden laten, besloot ik dat er wel een verrassing verdiend was.
Ik had gehoord dat er een try-out zou zijn van de nieuwe voorstelling van Lange Frans en Baas B. Voor de niet-ingewijden: dat is een Neder-rap duo, bekend van hits als:
Parels der Vaderlandsche Rappe Kunsten, je hoort het. En ik mag ze wel, moet ik zeggen.
Enfin, ik had het allemaal geheim gehouden, maar deze maand was het dan eindelijk zover. We konden, we mochten, we gingen!
Dochterlief stond urenlang nerveus voor de spiegel van outfit te wisselen. Tubes, potjes en flesjes make-up verschenen en verdwenen in en uit het niets. Ach, die aandoenlijke onzekerheid... Ach, hoe belangrijk is het om er piekfijn uit te zien... Ach, staat nu die roze blouse beter, of die zwarte met glitters...
Ikzelf stond uiteraard met de autosleutels te rammelen, zoals de traditie voorschrijft wanneer vrouwen zich opmaken om uit te gaan. We zouden trouwens met de tram gaan. Ja, ik houd van tradities, ook al slaan ze vaak nergens op.
In de foyer aangekomen bleek het toegestroomde publiek vrij jong, zoals verwacht. Onze dankbare dochter herhaalde een paar maal nadrukkelijk dat het toch echt vreselijk beschamend was om hier met haar ouders te zijn. Vergevingsgezind glimlachend deden we of we er niet bij hoorden, en namen snel enkele biertjes om op het juiste niveau te geraken.
De strakke blouse van onze dochter deed menig jongenshoofd omhoog kijken. Wat klein zijn die jochies van haar leeftijd toch... Mevrouw Sarcas meldde vertederd: "Die jongens kijken steeds naar je", waarop ze met een snerpend "Ma-ááám, niet zo hard!" terecht werd gewezen.
Ikzelf probeerde ondertussen neutraal en niet te stoer mijn biertjes te drinken, zonder mijn teergevoelige dochter voor het hoofd te stoten. Eerder die avond werd mij namelijk gevraagd waarom ik zo macho had gevraagd aan de kaartjes-juffrouw hoe laat een en ander begon. Ik ben me van geen macho-gedrag bewust, maar ik moet toegeven dat ik wel moeite heb om mezelf te zien door de ogen van een 13-jarige opgewonden pubermeid. Je weet maar nooit hoe shockerend ik was.
Het concert zelf was één joelende feestvreugde. Zo'n kleine 300 meiden en een handvol jongens loeiden vol vuur de ene na de andere rap mee. Elke derde persoon hield z'n mobieltje in de lucht, om opnames te maken, wat een vrolijk gezicht was.
De rij meiden achter ons zat tegelijk en onophoudelijk alles en iedereen van commentaar te voorzien. Tegen wie ze het hadden, is me niet duidelijk geworden, maar ik ben weer helemaal up to date in de tienercultuur.
Ondertussen kwam onze kleine meid ook in de stemming. Met een voorheen nog ongehoorde intonatie gromde ze dat Baas B. toch wel een heel lekker ding was. Ik nam nog maar een paar foto's van het ventje.
Lange Frans bespeelde ondertussen de zaal en slingerde zijn raps alle kanten op. Hij was nog zo vriendelijk de ouders te waarschuwen voor de expliciete teksten, en liet al knipogend menig tienerhart overslaan, terwijl zijn onnavolgbare teksten out de speakers rolden.
"Dit is voor de top-moppies, de korte-rok-moppies, de schijt ik ben geil, ik wil op je kop moppies!"
Ik heb niet echt een idee waar het over gaat, maar de zaal was dol-enthousiast, en ik moet toegeven dat-ie het lekker deed.
De pauze was weer het vertrouwde 'dat zijn mijn ouders niet, ik sta hier gewoon', en 'dat is onze dochter niet, wij staan hier gewoon', met het gegluur van haar naar de jongens, de jongens naar haar, en wij naar allen.
Dochterlief vroeg ons een paar maal of we alsjeblieft wilden ophouden met dat domme gegrinnik. Na de pauze was het van hetzelfde laken een pak. De sfeer was onbreekbaar.
Toch heeft de avond nog wel een staartje gekregen. Met zoveel concurrentie om zich heen heeft onze dochter besloten dat ze te dik is. Tja, ze zet behoorlijk wat zakgeld om in snoep, en er is inderdaad een klein buikje zichtbaar. Haar tanige hartsvriendin bevestigde haar dat ook onverbloemd.
Maar ja, als ik haar vertel dat op de fiets naar school gaan al een effectieve manier is om meer aan beweging te doen, dan kijkt ze me aan alsof ik een waanzinnige ben.
Omdat mijn vrouw en ik al heel erg lang vinden dat we ook iets meer moeten bewegen, zijn we gedrieën naar de sportschool gegaan en hebben ons ingeschreven. Vanaf volgende week maandag zullen wij samen zweten aan de cardio-machines, zweten aan de gewichten, en als beloning zweten in de sauna.
Baas B. en Lange Frans zullen niet weten wat ze zien, de volgende keer.
