1 februari 1998 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Wanneer mensen mij complimenteren omdat we een kind hebben geadopteerd ('en dan nog wel uit China, wat goééd!'), moet ik altijd lachen. Zelfs als ik zeg dat we dit niet hebben gedaan omdat wij zulke vreselijk aardige mensen zijn die een arm kind nog een kans wilden geven, gaat dat er bij de toehoorders niet in. Natuurlijk speelde een beetje mee dat wij ontzettend graag kinderen in ons leven wilden, ben je gek, dat begrijpen ze best. Maar ik maak hún niet wijs dat dat de belangrijkste reden was. En met een gezicht dat ze heus wel doorhebben dat ik een opofferend mens met een hart van goud ben, lopen ze tevreden door. Een enkeling knijpt Lisa-Xiu ter afscheid nog eens meewarig in haar wang en zegt: "Jij hebt toch maar ontzettend geboft hoor."
Dat is misschien niet zo idioot als het op mij overkomt, want buitenstaanders hebben natuurlijk minder over adoptie nagedacht dan wij, die immers getraind, geoefend en geproeftijd zijn. Maar je mag er wel van uit gaan dat ze jouw gevoelens respecteren.
Het feit doet zich nu voor dat wij nadenken over een tweede. Wellicht uit China, omdat we denken dat het voor Lisa-Xiu fijn is als de tweede een vergelijkbare achtergrond heeft. Dat zou een zusje betekenen, met waarschijnlijk een handicap - of beter gezegd: een medisch probleem dat volgens de Nederlandse wet niet zo ernstig mag zijn dat ze hier geen normaal leven kan leiden.
Iets als een klompvoetje, een hazelip of een gehoorstoornis, waar ze in haar geboorteland veel meer last van zal hebben dan hier. Wij vinden dat het overwegen waard, ook omdat we van China zijn gaan houden. Moet je nu diezelfde politiek correcte vrienden eens horen. 'Nóóit doen, ben je gek geworden?' vat nog het meest adequaat samen waar hun niet al te subtiele commentaren op neer komen. Sommigen verraden onbewust hun zorgvuldig verzwegen visie op adopteren, ondanks de bewondering voor onze 'derdewereldhulp': 'Adoptie is toch al een kunstmatige manier van een gezin maken, dus dan kun je evengoed een gezond kind uitkiezen.' Van Moeder Theresa zijn wij opeens verworden tot naïevelingen die tegen beter weten in bereid zijn een kindje met een probleem op te nemen, terwijl je ze via het postorderbedrijf toch in alle kleuren, maten en graden van perfectie kunt bestellen. Niet goééd!!
