5 september 2008 door Sarcas
Waarin puberstieflief een nieuw schooljaar start, maar Sarcas zelf ook! Zullen de rollen nu omgedraaid worden?
De vakantie is voorbij. Nou, bijna dan. De familie Sarcas reist dit weekend nog even af naar Duitsland voor een bijeenkomst met spelers van ons computerspel. Tot grote verbazing van mevrouw Sarcas en mijzelf wil dochterlief altijd mee. We kamperen, en daar gruwt ze van. Er wordt verdachte Bratwurst gebarbecued, en daar gruwt ze ook van. Er wordt voornamelijk Duits gesproken, en... Inderdaad.
En dat is nog maar één van die dingen waarin de puber je blijft verbazen. Denk je ze door te hebben, doen ze ineens iets raars. In dit geval: iets zomaar leuk vinden en de bijbehorende ongemakken voor lief nemen. Heel vreemd. Maar aan de andere kant misschien ook niet. Dochterlief lijkt de laatste tijd gegroeid te zijn, geestelijk. En dat is fijn, voor ons en voor haar. Hopelijk zet het een beetje door. Een nieuw begin?
Nou ja... sommige gebieden kunnen nog wel even doorontwikkelen.
- "Hè?", vraagt ze.
- "Hmm?", vraag ik terug.
- "Daar, die poster!"
Ik kijk rond en zie een reclameposter op de tramhalte. "Kanjerprijs X miljoen euro en 44 Volvo's."
- "Ja, en?", informeer ik naar de aard van haar verbazing.
- "Wat moet je in godsnaam met 44 Volvo's?"
Ik bedoel maar.
School is ook weer begonnen. En tot onze verbazing meldden ze ons in de eerste week al dat dochterlief naar het vwo kon overstappen. Dit bericht werd door ons met gemengde gevoelens ontvangen. Ik was trots. Natuurlijk behoort het je als ouder niet uit te maken of je kind slim is of niet, en dat vind ik ook, en ik zeg het ook, maar toch sta ik mijzelf toe om trots te zijn.
Aan de andere kant was er de twijfel. Zou ze niet te erg op haar tenen moeten lopen? Vorig jaar kwam ze nog op school met een enorme achterstand. De school wilde haar tóch naar de volgende klas laten gaan, ondanks die problemen. Maar eerlijk is eerlijk, ze heeft het wél voor elkaar gekregen. Achterstand weggewerkt én over met een goed rapport. Maar toch... het heeft haar veel tijd en moeite gekost. Houdt ze zo'n inspanning wel vol, de komende drie jaar? Twijfel, twijfel.
Dochterlief had andere criteria. Vorig jaar voelde ze zich vaak niet thuis in haar klas, maar dit jaar leek ze in een klas te zitten met potentieel leuke kinderen. De vwo-klas daarentegen, bestaat merendeels uit jongens. Twee meisjes, waar ze "niets mee heeft". Zelf wil ze dus gewoon op de havo blijven. En eventueel later overstappen.
Tja. Daar heb ik lang en diep over na moeten denken. En over van gedachten moeten wisselen met m'n messenger buddies op internet. En over moeten bellen met deze en gene.
Ze werkt nu hard. Is gemotiveerd. Haalt goede cijfers. Is eindelijk weer een beetje happy op school. Heeft weer contacten in haar klas. Maar in zo'n vwo-klas... Op haar tenen lopen in een klas waar ze geen aansluiting kan vinden? Moeten we een sociale meid in een sociaal vacuüm gaan zetten?
De stem in mijn hoofd die eerst "Pak die kans! Doen! VWO!" riep, begon langzaam wat in te binden. Ik dacht aan mijn eigen schooltijd. Leuke herinneringen. Vrienden. Vriendinnen. Avonturen. De liefde. Het verdriet. De eerste hapjes van de tapas-schotel des levens. Ze brachten je in verrukking of deden je de tranen in de ogen springen.
Als ik zou zeggen "Ik wil dat je gaat", zou ik haar dat allemaal dan ontnemen? Wil ik dat ze zich wéér zo rot gaat voelen als afgelopen jaar? Terwijl ze al haar achterstanden heeft ingehaald, én is overgegaan? Moet ik haar dan met een zweep tot hogere prestaties dwingen? Waarom niet op een fijne manier de havo afgerond, en dan naar het vwo?
Het stemmetje in mijn hoofd zei "Hmmm. Tja." We leken het wel eens te zijn. "Jammer, maar beter zo," vatten wij ons interne dispuut samen.
Enkele dagen later kwam dochterlief vertellen dat ze die dag op proef naar de vwo-klas was geweest. Waar ze voortdurend was afgezeken.
"Ik heb het geprobeerd, ook al wilde ik eigenlijk niet. Waar ik bang voor was, gebeurde. Ik ben gebleven, maar ik ga daar beslist niet nog twee jaar tussen zitten. Dan maar wat later naar het vwo," deelde ze me mede.
"Okay", gaf het stemmetje in m'n hoofd zich volledig over. Dus "Okay", zei ik het na. En ik voegde eraan toe dat ik wel hoopte dat ze te zijner tijd alsnog het vwo gaat doen, omdat het zonde zou zijn als ze het niet zou doen terwijl ze het wel kan. Maar dat ik begreep dat het nu nog even te vroeg is.
Ik hoop dat het voor haar een nieuw begin is.
Deze puberstory gaat over mijn puber. Toch kan ik het niet laten om ook nog even een nieuw begin van mijzelf te melden. Ik heb mijn baan als systeembeheerder opgezegd, en ben teruggegaan naar de schoolbanken. Ik heb namelijk besloten om van mijn hobby mijn beroep te maken (of van de nood een deugd, zo u wilt), en leer nu over pubers.
Nu moet ik dus zorgen dat ik mijn eigen huiswerk af heb. En goede cijfers haal. En op tijd in college zit. En mijn boeken niet laat rondslingeren. En... En... En... Ik weet het, ik voel het... Zij zal de eerste zijn die vet lachend, smakkend en gnuivend, als een Engel der Wrake, haar hoon over mij zal uitstorten.
