1 december 1997 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
We hebben altijd geweten dat we ook een tweede kindje willen adopteren. Nu mag die adoptieprocedure pas beginnen als onze Lisa-Xiu officieel geadopteerd is (een procedure die pas na maart '98 van start mag, wanneer we een jaar haar voogd zijn geweest ) – dus het zal zeker nog twee-en-een-half jaar duren eer we een extra kinderbedje aan moeten schaffen.
Het lijkt misschien logisch dat we bij de eerste adoptie zoveel ervaring en wijsheid hebben opgedaan dat de stappen op weg naar het tweede kind ons spelenderwijs af gaan. Dit blijkt absoluut niet het geval. De keuzes die je daarvoor moet maken zijn gewoonweg te absurd.
Eerst even een vrijwillige keuze: wordt het een jongen of een meisje? Een beslissing die ook de richting van het land van herkomst aanstuurt. Of willen we nog een dochter uit China, is dat misschien leuker voor Lisa-Xiu? Tja, China eist dat je tweede kind een handicap heeft – en die kan zwaar uitvallen – kunnen we dat aan? En het zal vrijwel zeker een meisje worden. Mmmm. Voor een jongen zou Thailand in aanmerking komen. Leuk, weer een uit Azië. Worden de kinderen uit Thailand eigenlijk op AIDS getest?
Hoe oud zal het kind ongeveer zijn, moeten we de box bewaren of kan ie al weg? Welke landen spreken ons eigenlijk nog meer aan? Wat zou er over de achtergrond bekend zijn? Meer of minder dan over China? Is dat vervelend, als het zou verschillen? Wat fijn dat Lisa-Xiu waarschijnlijk al zindelijk is als de volgende komt. We hebben met haar natuurlijk wel heel erg geluk gehad, zo vrolijk en gezond als ze is. Stel nu dat de volgende qua karakter... of qua gezondheid... En zo maal je voort, anderen raadplegend die met exact dezelfde vragen zitten, met totaal andere uitkomsten.
Kijk, dat het door alle regelgeving van binnen- en buitenlanden zo lang duurt voordat we met z'n vieren zijn, is wel te overleven. Op Lisa-Xiu hebben we per slot van rekening in totaal ook zo'n acht jaar gewacht. Maar het idee dat je al die jaren door allerlei vragen en twijfels heen en weer wordt geslingerd, is op voorhand behoorlijk vermoeiend.
