30 november 2007 door Sarcas
Waarin de verloren dochter weer opduikt en zwaar gestraft wordt. Met wonderbaarlijke gevolgen, zo lijkt het.
Hierbij het derde – en laatste – deel van mijn trilogie over het ontsporende gezinsleven. We pakken de draad weer op waar we gebleven waren: woelend in bed vanwege de onbekende woon- of verblijfplaats van de dochter.
De volgende ochtend hangen we alweer vrij snel aan de telefoon met haar biologische vader. Het monsterlijk gedrocht komt net bij hem binnen. We wensen hem veel succes en wachten af.
Enkele uren later komt ze ons eigen huis inlopen met het bekende "Ik weet van niets"-gezicht. Je herkent het direct aan een zacht borrelend geluid. Dat is het geluid van je eigen bloed dat kookt.
- "Zo!" zeg ik, op veelbelovende toon.
- "Nee, je hoeft me geen preek te geven, die heb ik van m'n eigen vader al twee uur lang gehad", probeert ze me de pas af te snijden.
- "Ga er maar voor zitten, want je krijgt er nóg een!" blaf ik.
We onderwerpen onze puber aan een langdurig kruisverhoor, overgaand van preek naar diepte-interview. Maar er is geen vat op te krijgen. Ze zit in haar puber-cocon en is onbereikbaar.
Samen met haar vader hebben we Maatregelen bedacht. Huisarrest tot de Kerst. Nergens meer heen zonder begeleiding. Geen computer meer. Alleen nog maar school, dansen en toneel.
Twee dingen choqueren haar echt. Ten eerste dat ze weer van en naar school gehaald en gebracht zal worden. En ten tweede dat haar vader en wij een gesloten front blijken te zijn. Het lijkt haar te verbijsteren.
Uiteindelijk blijkt ze bij een vriendin te hebben gezeten, met een andere vriendin. De ouders waren niet thuis. Ze hadden "een heel klein beetje" gedronken. En één sigaretje gerookt.
We benadrukken het geschonden vertrouwen. Het onverantwoordelijke gedrag. Onze ongerustheid. Enzovoorts. Totdat ook wij niets meer weten te zeggen.
Langzaam herstelt de dagelijkse routine zich weer in Huize Sarcas. Zij het met alle Maatregelen. Die vreemd genoeg een positieve invloed lijken te hebben, nog voordat ze geëffectueerd zijn.
Dochterlief staat zingend haar kamer op te ruimen, nog geen uur nadat ze de Maatregelen aan haar broek had hangen, en ze blijft handelbaar. Is de rust weergekeerd? Kunnen we weer ademhalen?
Een dag of wat later rijd ik van mijn werk naar huis. Vandaag haalt mevrouw Sarcas haar dochter weer op van school. De situatie is stabiel. Alles lijkt rustig en voorspoedig te gaan. Daar belt mevrouw Sarcas.
- "Dag aantrekkelijke, stoere, lieve en intelligente man van me!" begroet ze me opgewekt. "Ik zit hier bij de eerste hulp met 't kindje..."
- "Oh jee", zeg ik. "Wat heeft ze nu weer?"
- "Vinger gebroken met gym."
Even later komen we met z'n allen uit de eerste hulp van het ziekenhuis. Dochterlief zit van haar elleboog tot de punt van haar vingers in het gips. Natuurlijk met de hand waarmee ze schrijft.
- "Goh, hoe moet ik nu huiswerk doen?" informeert ze monter. "En hoeveel weken zei die dokter dat het misschien moest blijven zitten?"
- "Eh..." probeer ik de ernst van de situatie tot haar door te laten dringen. "Kun je tenminste doen alsof je snapt dat het echt kut is dat je geen schoolwerk kunt maken?"
- "Oh ja!" verzekert ze ons. "Ik snap echt wel dat het heel erg is! Wanneer denk je dat ik van dat leuke gekleurde gips mag? En uit welke kleuren kan ik dan kiezen?"
We zijn nu een kleine week verder. Dochterlief gedraagt zich goed, maar is de hulpeloosheid zelve. Inclusief haar dramatische Bambi-oogopslag en haar verdrietige tone of voice, die past bij vertellingen over zakken met verdronken babypoesjes.
Groot, ik zeg gróót was onze vreugde toen in het ziekenhuis bleek dat een plastic vingerspalkje kon volstaan. No more gips! No more mitella! Dochterlief leek enigszins teleurgesteld.
- "Gelukkig, nu kun je weer schrijven!" jubelde ik vals.
- "En afwassen!" trapte mevrouw Sarcas nog fijntjes na.
Wat moet ze blij zijn, met twee van die humoristische ouders!
Het is nu al een dikke week rustig. Dochterlief is weer de oude, maar dan met spalkje. Soms is ze nog wel rottig, maar dan wel binnen de grenzen van het normale.
Ze lijkt een grens te hebben gevonden. Ze gaat nu niet meer tot het uiterste. Ze is zelfs druk aan het werk op school. En ondanks haar achterstanden horen we toch regelmatig goede cijfers. Wijzelf concentreren ons nu op het benoemen en prijzen van het positieve gedrag.
Volgens mij... schijnt de zon.
