5 maart 2004 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita de balans opmaakt. Deze week: Michelle.
Ruim 3½ is ze nu. Twee en een half jaar wonen we in Andalusië. Het lijkt al eeuwen. Ik kan me ons Nederlandse leven nauwelijks meer voor de geest halen. En Michelle? Die was nog een baby toen we vertrokken. Ze kon net lopen.
Wat heeft ze gehuild de eerste weken hier in Spanje. Ze was haar vertrouwde omgeving kwijt geraakt en klampte zich aan ons vast, bang om ook ons te verliezen.
Michelle
Toen Oscar en ik de rust weer terugvonden na de eerste hectische weken, kwam ook voor Michelle alles weer op zijn pootjes terecht. Michelle heeft geen enkele herinnering aan Nederland. Niet het huis, de straat, de vriendjes of vriendinnetjes, helemaal niks.
Nederland is voor haar 'het dorp' waar opa en oma wonen. Je moet er met het vliegtuig naartoe en er zijn daar wolken. Heel bijzonder vond ik dat laatste. We stapten uit het vliegtuig in Rotterdam, gingen in een huur-autootje op pad en Michelle zat maar uit het raam te kijken. Na 10 minuten zei ze: "Mam, kijk eens, wat een mooie wolken hebben ze hier!".
Michelle kent nauwelijks Nederlandse kleuterliedjes, versjes en spelletjes. Zingen doet ze in het Spaans. Ook als ze speelt, spreekt ze vaak Spaans, zelfs met haar zussen. Haar taal is op dit moment een mengelmoesje van Nederlands en Spaans. Ons valt dat niet eens zozeer op. Maar het bezoek uit Nederland heeft nogal eens moeite haar te verstaan.
Michelle had geen 'bagage' en bouwt hier gewoon haar leventje op. Ze weet niet beter. Het enige wat ze nodig heeft om zich veilig te voelen, zijn Oscar en ik. Ze kent iedereen in het dorp en iedereen kent haar. Verbaasd kijk ik toe hoe grote jongens van 10, 11 jaar op haar afstappen, haar kietelen of een dikke zoen geven. Ök weet niet wie het zijn, maar zíj kent ze uit de schoolbus, of het is een neef van een vriend van de oppas, of de broer van het meisje van het schoolplein, God mag het weten.
Michelle is Spaans. Ze schreeuwt net zo hard als de Spaanse kinderen, ze gooit alle papiertjes op straat als ze de kans krijgt, ze eet snoep bij het leven en ze danst met de armen in de lucht, stampend op de grond als een volmaakte Flamenco-danseres.
Michelle is Nederlands. Want ze mág geen papiertjes op de grond gooien. Snoepjes worden gerantsoeneerd en er wordt haar duidelijk gemaakt dat je door hard te schreeuwen echt niet altijd je zin krijgt.
Michelle is slim. Ze probeert uit beide culturen het beste voor zichzelf te halen. Thuis knutselt, verft en plakt ze en eet ze boterhammen met Hollandse kaas. Ze schreeuwt bij de buurvrouw en krijgt zo voor elkaar dat de TV aangaat met tekenfilms en ze eet het verjaardagssnoep op school of in de bus al op. Tja, geef haar eens ongelijk.
Het allerbelangrijkste: Michelle is gelukkig hier. En ik weet van alle mailtjes die ik van ouders krijg: dat is wat je het meest bezighoudt. Zullen je kinderen wel wennen? Wat doen we ze áán?
Naar mijn idee doen we ze helemaal niks aan, zolang we ze als ouders een stevige thuisbasis geven. Dát is wat voor een kind telt. Als jij je happy voelt, voelt je kind zich happy. De ups en downs die jíj doormaakt, maakt ook je kind door.
Af en toe was het best knokken om het hoofd boven water te houden, financieel en emotioneel. Maar net als ik zelf eens lekker wilde zwelgen in de heimwee, eiste Michelle de aandacht op. Michelle was een harde spiegel van mijn eigen gevoelens, zo nu en dan. Maar we zijn er samen heel sterk uitgekomen.
