28 september 2007 door Sarcas
Vandaag is ze 15 geworden. Sarcas beklimt de mijlpaal en overziet het slagveld.
Vandaag is ze 15 geworden. "Waar blijft de tijd", denk je dan. "Het lijkt nog wel gisteren dat...", gevolgd door iets uit de peutertijd. Vijftien is een mooi moment om herinneringen op te halen én vooruit te zien. Want vijftien is een tussenleeftijd.
Veertien is een jonge tiener. Zestien is magisch 'pre-volwassen'. Vijftien is het diepe inademen voor de duik in de laatste jaren van het volwassen worden, het losmaken en het uitvliegen. Sta mij toe hier even een mijlpaal te plaatsen. Ik klim erop en overzie het slagveld.
De babytijd was de tijd dat zij en ik aan elkaar leerden wennen. De tijd waarin ik vooral aan háár moest wennen. Aan het concept kind in het algemeen, en aan baby's in het bijzonder. Ik heb nooit veel gehad met baby's. Ik zag er weinig in, ik kon er niets mee, en eerlijk gezegd vond ik ze vrij eng. Ik miste... communicatie.
Toch bewaar ik mooie herinneringen aan het op stap zijn met haar. Het kriel in d'r draagdinges op mijn rug, de handjes die voortdurend aan mijn haar of mijn oren me probeerden te sturen, en het vrolijke gepruttel.
Ik denk nog wel eens met lichte weemoed terug aan die tijd. En meestal sluit ik die gedachten af met de constatering dat het heel mooi is dat er geen luiers meer verschoond hoeven te worden.
Mijn dochter als peuter. Het loopt, het praat, luisteren ho maar, en het valt meer om dan het blijft staan. Toch begint zich een karakter af te tekenen, zeker als ik nu terugkijk.
Dit was de tijd waarin ik als stief begon te beseffen dat er toch wel het een en ander veranderd was in mij leven. Dat die peuter een echt mens zou worden. Dat daar verantwoordelijkheden bij horen. En dat ik daar aan moest werken.
Eén van de belangrijkste dingen die ik toen heb geleerd, was mezelf open te stellen. Voor affectie, voor liefde, voor een kind.
Destijds verstarde ik al bij het idee van een knuffel, of bij het zeggen van "Ik hou ook van jou, lieverd". Ik kon het niet. Kende het ook niet van mezelf, het zat niet in mijn repertoire. Mevrouw Sarcas moest me op de vingers tikken.
Maar ik heb geleerd. Ik kan haar nu zonder gêne knuffelen, genieten van een blijk van affectie, en iets liefs terugdoen. Dat is een rijkdom waar ik nog erg dankbaar voor ben.
Was het niet nog nét geleden dat we haar naar de kleuterschool moesten brengen? Groep 1, groep 2... Hordes kleine joelende hobbits over de vloer, alsof je huis plotseling het oefenterrein voor een meute jachthonden was geworden, die zich groepsgewijs verplaatsen onder het maken van een enorm kabaal.
Er is tegenwoordig veel te doen over gehoorbeschadiging bij kinderen, maar wie heeft ooit gemeten wat een ouderlijk oor te verduren krijgt? Kinderen zouden van een waarschuwingssticker moeten worden voorzien. "Dit product kan tot ernstige gehoorschade leiden", of "Dit product kan leiden tot vroegtijdige veroudering".
En dan heb je opeens een schoolgaand kind. Met geheel nieuwe zorgen. Maar ook met nieuwe geneugten. Zo vond ik het nu echt leuk worden om gesprekken te voeren. Dingen uit te leggen. De wereld door de ogen van een jong kind te herontdekken en de fundamenten te leggen voor begrip en respect van alles wat 'anders' is. Te proberen de definitie van 'anders' naar 'interessant' te laten smaken. Te laten ontdekken dat definitieve antwoorden zeldzaam zijn, dat alles meer kanten heeft. Dat vragen goed zijn, en vaak belangrijker dan de antwoorden. En dat er soms geen antwoorden zijn op de simpelste vragen.
In deze periode ontdekte ik de mens in mijn dochter. Of eigenlijk: de denkende mens. En ik ontdekte heel wat spinnenwebben en verwaarloosde gebieden in mijn kennis van de Wereld en de Rest. Waar leer je nog meer van dan van een kind?
Vijftien jaar nu. Tiener. Puber. Jonge meid. Bijna vrouw. In een handvol jaren voltrekt zich zo'n enórme verandering bij die kinderen. Of eigenlijk is het verandering na verandering. Of nee, het zijn allemaal veranderingen tegelijk.
Is het vreemd dat je als ouders soms niet meer weet wie je kind eigenlijk is? Is het vreemd dat je soms wordt verrast door wijs of volwassen gedrag van je kind? En is het vreemd dat je kind zelf vaak niet meer precies weet wie hij of zij nu is?
Het waren vijftien heel interessante en fijne jaren waar ik een hoop van heb geleerd. Ik ben heel benieuwd wat de volgende vijftien zullen brengen.
