8 juni 2007 door Sarcas
't Is mooi weer. 't Zonnetje staat in vuur en vlam en dochterlief ook. Sarcas raakt in verwarring. Manlijkheid, vaderschap, bescherming en acceptatie strijden om de voorrang.
't Is mooi weer. 't Zonnetje staat in vuur en vlam en dochterlief ook. Ach, wat is de liefde toch mooi, verzuchten sommige mensen wel eens. Zij mogen mijn dochter even lenen, om te zien of ze het dan nog steeds zo mooi vinden.
Elk manspersoon wordt meedogenloos beoordeeld en gevonnist. 'Lekker ding' of 'yuk'. Soms is zij het hormonale equivalent van een vat nitroglycerine. Het typische is echter dat het gecombineerd wordt met de naïviteit van een Teletubbie.
Dochterlief heeft al maandenlang een crush op een héél lekker ding. Laat ik hem J. noemen, van 'jochie'. Waar ik natuurlijk niets denigrerends of afkeurends mee bedoel. Vol onbestemd verlangen showt ze mij webcam-beelden en foto's van het jochie.
Ik zie een jongetje. Met een petje op. Hij heeft een beetje Elvis-lippen, en imponerende wenkbrauwen.
- "Istienietlekker...," kraait mijn kleine meid, bijkans van haar stoel afglijdend.
- "Hrmpf," brom ik, zoals mijn vaderrol vereist. "Hoe oud is-ie? 10?"
- "13", lispelt dochterlief, de foto onherkenbaar vergrotend.
- "Ik hou niet van petjes," meld ik nog. Maar ik sta alweer op haar geestelijke blocklist.
Natuurlijk wil ik dat mijn dochter geniet van haar jeugd, en zich vrij en zeker genoeg voelt om relaties aan te gaan. Ik realiseer me dat het ook om seksuele relaties kan gaan, en ik hoop dat ze ongeremd kennis leert maken met de geneugten des vlezes. En dat ze er veel plezier aan beleeft.
Dus waarom krijg ik dan de neiging om zo'n jochie (niet J. in het bijzonder hoor, gewoon alle jochies) tot goedkope kattenbrokken te vermalen?
Het is ongetwijfeld iets dieps. Iets met beschermend instinct en de acceptatie van het onvermijdelijke.
Omdat ik nu eenmaal een ontzettende meevoelende vader ben, wenste ik haar succes bij het feestje waar J. misschien ook zou komen. Ondanks haar frequente klachten dat ze té vaak het middelpunt van de belangstelling zijn, had mijn dochter haar leukste borsten aangedaan.
Ik voelde me wel een beetje geroepen om ouderlijke vermaningen te geven over zaken als 'te koop lopen met', eigenwaarde, het belang van het innerlijk, en de waarde van een goed gesprek. Tot ik mij bedacht dat hormonen geen oortjes hebben. En sommige levenslessen komen met de jaren.
Uiteraard verheugde ik me op de nabeschouwingen. Niets geeft zo'n inkijk (haha) in het diepere gevoelsleven (hihi) van de tiener, als het verslag van een puberfeest.
Ze had het aangedurfd om hem aan te spreken. Omdat ik zelf een hazenhart heb in dit soort zaken, vond ik dat prijzenswaardig. Dochterlief had echter zwaar de pest in. Zo zwaar dat het enige tijd duurde voordat de aap uit de mouw kwam.
Een 'platte slet zonder tieten' had zijn aandacht getrokken. En viaviavia had ze gehoord dat J. aan een vriend had verteld dat die platte slet hem wel eens uitgebreid zou mogen pijpen.
Tja, daar sta je dan, als vader. En als man. Ik kon mij even goed inleven in die jongen als in mijn dochter. En dan moet je ook nog de opvoeder zijn. Verwarrend hoor.
- "Mannen zijn nu eenmaal anders dan vrouwen", begon ik slapjes. "En jonge mannen die net de gebruiksaanwijzing van hun piemel hebben begrepen, willen die nog wel eens verwarren met hun hart of hun hersens. Dat gaat wel over als ze 80 zijn." Het grapje viel slecht.
- "Dus jij denkt ook dat soort dingen?", vroeg mijn dochter scherp.
Uh-oh. Hoe lul ik mezelf klem, deel 1.
Tijdens mijn verdedigende monoloog over mannenhumor, stoere-jongens-praat, en de verschillen tussen man en vrouw, merkte ik dat ik toch een aantal bonuspunten was kwijtgeraakt.
Zo gaat dat. Je kind leert een levensles, en jij betaalt ervoor. Elke stap in de richting van een realistisch wereldbeeld, onafhankelijkheid, en individualiteit, is een hap uit je ouderlijk voetstuk.
En dan opeens sta je op gelijke hoogte, denk ik. Maar die tijd is nog ver. Nu kan ik haar nog helpen om dingen te relativeren. Ja, jongens denken veel aan seks. En meiden denken veel aan vriendjes. Dat botst. Dat moet ze leren inzien, zoals zoveel dingen. En dat geeft teleurstellingen.
Het is een lange weg van Teletubbie naar onafhankelijke vrouw. Ik heb nog maar niet verteld dat die weg eigenlijk nooit eindigt. Het is heuvel na heuvel. En ik weet al wat de eerstvolgende heuvel zal zijn: "Dus als ik seks heb met een jongen, dan krijg ik hem wel".
Het zijn steile, verraderlijke heuvels, maar we komen er wel. Hier in Huize Sarcas nemen we de tijd om over dit soort dingen te praten. Relaties, seks, gevoelens, vriendschappen... de dingen worden hier bij name genoemd.
En daarom heb ik een uitstekend gevoel over de toekomst. Het komt allemaal wel goed. Het is tenslotte een supermeid!
