25 mei 2007 door Sarcas
Heren sluiten de rijen, maar dames zeiken elkaar af. En zeker bij pubermeiden gaat het er ruw aan toe, constateert Sarcas.
't Is weer zo ver. Onze puber ligt weer eens overhoop met haar vriendinnen. En niet voor de eerste keer. Ook niet voor de tweede of de derde keer, maar voor de zoveelste keer. Ik weet dat pubers sociale vaardigheden aanleren door interactie met soortgenoten, en dat negatieve ervaringen net zo goed leermateriaal zijn als positieve, maar ik word er wel helemaal gestoord van.
Het is zo'n kluitje van vier of vijf dames. Er zit een bedachtzaam type bij, er zit een mooi type bij, er zit een klein opvliegend type bij, er zit een meelopend type bij en er zit een regelrechte bitch bij. Dat laatste mormel is meestal de aanstichtster van de ellende. En de rest laat zich dan meesleuren door de omstandigheden.
Oh, ik weet wel, dochterlief kan ook een enorme muts zijn, niemand is heilig. Ik waak er ook voor om zo'n ouder te zijn die denkt dat zijn kind een braaf engeltje is en dat alle ellende van elders komt. Sterker nog: álle meiden zijn hellegebroed. Zo, dat moest maar even gezegd.
Mijn opgroeiende dochter geeft een aardig kijkje in de ontwikkeling van de sociale en geestelijke structuren van meiden in aanbouw. Jongens sluiten de rijen door middel van gezamenlijke interesses, doelen of tegenstanders. Maar meiden lijken zich voornamelijk te concentreren op het afzeiken van elkaar en anderen. Roddel en achterklap dus.
Dochterlief ziet dat anders: "We praten alleen over anderen, wat is daar nou mis mee?" In theorie is daar natuurlijk niets mis mee. Maar in de praktijk mondt het doorgaans uit in een puinhoop.
- "Ik hoor dat je weer ruzie hebt?"
- "Ja, Miepje heeft tegen Mapje gezegd dat Mopje heeft gezegd dat ze alleen maar met Moos heeft geschuurd op het feest omdat ze hem niet kan krijgen."
Doe geen moeite om die zin overnieuw te lezen; er is niet uit te komen. Iemand zegt iets tegen iemand anders over weer iemand anders, en de reacties die daarop volgen komen dan via-via weer bij één der betrokkenen terecht, die daarop haar beste vriendinnen mobiliseert, die dan een stroom willekeurige geruchten, meningen en alternatieve versies via SMS en internet de wereld in doen gaan.
Na krap een dag weet niemand meer waar het over gaat, en niemand schijnt dat ook maar ene malle moer te interesseren. Zo kan het heel goed zijn dat alle individuele leden van zo'n groepje een totaal andere reden hebben om kwaad te zijn. Of helemaal geen reden. Maar meiden zijn dan solidair-kwaad.
Solidair-kwaad is een universeel verschijnsel. Ik zie het ook onder volwassen vrienden, kennissen, en collega's (van het vrouwelijk geslacht). Iedereen naait mekaar op en niemand weet waar het over gaat. Of iedereen heeft zijn eigen redenen om boos te zijn.
Als Echte Man (en Echte Vader) reageer ik natuurlijk heel praktisch:
- "Schaf die sloerie dan af! Ik heb je toch gewaarschuwd..."
- "Ja, maar ze kan ook heel leuk zijn."
Dochterlief kijkt me met betraande oogjes aan.
- "Je kunt niet iedereen te vriend houden," predik ik. "Soms blijkt iemand gewoon een eikel te zijn. En als je je grenzen niet verdedigt, word je omver gelopen. "
Waarop dochterlief me enige niet ter zake doende voorbeelden voor de voeten werpt, waarin ik zelf niet de nodige grenzen heb aangegeven.
- "Dat doet er niet toe. Ik ben een ouwe lul, en dan leer je sommige foutjes wat moeilijker af. Maar jij begint net. Stamp met je voeten. Pik het niet. Kom op voor jezelf. Als het echte vrienden zijn, dan overleven jullie wel een ruzietje. Zo niet, dan waren het ook geen echte vrienden."
Snuffend accepteert dochterlief de wrede boodschap. Ach, ik weet wel dat het allemaal veel en veel ingewikkelder is. Vrienden, vriendinnen, afgunst en jaloezietjes. Keuzes maken, veranderingen doormaken, zelf veranderen... het sociale leven van een pubermeisje is een mijnenveld.
De tijd en ervaringen zullen haar leren hoe je met dit soort dingen moet omgaan. Het enige wat ik kan doen is denkvoer aanreiken.
