23 februari 2014 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering vertelt Marjon waarom ze voorlopig stopt met haar column. De aanleiding is triest.
De afgelopen jaren heb ik heel wat columns mogen publiceren op Ouders Online. Dat vond ik fijn, want zo kon ik aan de wereld laten zien hoe mooi Jules is, als je door zijn handicap heen kan kijken.
De komende maanden zal ik geen columns publiceren. De reden hiervoor is triest: eind januari hebben wij Jules naar de crisisopvang gebracht. Het ging niet meer. Heel vaak hadden we al op het punt gestaan, in de zwartste momenten, telefoon in de hand. Eén telefoontje was genoeg, dat wisten we. Meestal legden we dan geschrokken de telefoon weer neer, en renden we terug naar Jules om hem te omhelzen en te knuffelen.
Maar op die grijze dag in januari belde ik wel. En ik huilde zo hard dat de vrouw die ik aan de lijn had, me niet eens kon verstaan. Toen ik iets gekalmeerd was, ging het snel. Koffer pakken, Jules in auto. Weg.
Nu is het stil in huis. We moeten tot rust komen. Jules moet tot rust komen. Daarna gaan we kijken wat er moet gebeuren. Of Jules terug kan, naar ons. Of dat het einde oefening is. We hopen op het eerste.
Ik wil iedereen bedanken voor het volgen van Jules' avonturen en alle lieve en bemoedigende reacties die ik van velen kreeg door de jaren heen. Dat heeft me goed gedaan.
Als afsluiting wil ik jullie een gedichtje geven dat ik een week voordat Jules wegging, schreef:
Over liefde en machteloosheid
Mijn lief, mijn lief, mijn liefste lief
Voor jou ga ik mee, naar de mond van de hel
Waar waanzin en razernij geen woorden hebben
om te beschrijven.
In plaats daarvan hun verhaal vertellen
via littekens in mijn vel.
*
Ik gebruik woorden om je te dragen
Til je omhoog met armen van geduld en begrip
Jij strooit parels, ik raap ze op
Toon ze aan de wereld. Zeg: "Zie je wel."
*
Dan laven wij ons aan kortstondig geluk
Zij die weten van tijdelijkheid
Genieten met de volste teugen.
*
Maar mijn woorden raken op
Je neemt er meer dan ik kan schrijven
En wanhopig zoek ik naar hoe mooi jij bent.
Zodat jij voor altijd zal kunnen blijven.
Hopelijk tot ziens.
