23 maart 2007 door Sarcas
Van kinderpartijtje naar slaapfeestje naar schoolfeest naar uitgaan. Waarin Sarcas de volgende schakel van de feestketen beschrijft.
"Ik heb zaterdag een feest", meldde onze liefste dochter terloops. Ze had er zelfs al een kaartje voor gekocht, à vijftien harde euro's.
"Vijftien! Euro!", schreeuwde ik. "Wat is dat voor een feest?!" Tot op heden waren de schoolfeestjes altijd drie euro vijftig. "Een echt te gek feest", wist mijn dochter. "Ieeeeeedereen komt."
"Hm, enne... wat, waar, en hoe laat en zo?" Wist ze niet. Ja, "ergens", en ze ging met vriendinnen. Bij een van hen zou ze blijven slapen en de moeder van die vriendin pikte hen op na het feest.
Kijk, dat vind ik dan wel weer prettig. Ik heb namelijk een paar keer erg lang kleumend voor de uitgang van de school staan wachten en dat is heel slecht voor mijn humeur, heb ik gemerkt. Geestelijk zat ik dus al in de fase 'dat zit wel goed want ik hoef haar niet op te halen en mevrouw Sarcas en ik hebben een avondje voor onszelf'.
"Het thema is lekker", lichtte ze me verder in. Ik liet dat even bezinken. Lekker. Wat, lekker? Wie, lekker? Ergens werd een sluimerend stukje hersenschors wakker, waarna een alarmbelletje afging. Lekker?!
- "Zeg! Wat is dat eigenlijk voor een schoolfeest?"
- "Schoolfeest? Het is helemaal geen schoolfeest. De kaarten werden op school verkocht, maar het feest is ergens in de stad."
- "Ja maar... Wie geeft dat feest dan? Is het een club? Een organisatie?"
Mijn brein begon op toeren te komen. Van 'club' associeerde ik al snel door naar 'sekte'. En van 'organisatie' naar 'orgi-nasatie', wat dat ook mocht betekenen, maar het klonk onheilspellend.
"Ik wil weten wat, wie, waar en hoe!" De puber ging op zoek naar het kaartje, dat ergens in haar tas zou moeten zitten. Na lang zoeken kwam het boven. De locatie stond erop.
Flashbacks. Vlagen verwarde en benevelde herinneringen. Ik kénde die tent. Daar kwam ik zelf wel eens als tiener. Seks, drugs en rock'n roll. Maar dan met ska en reggae. Uh-oh...
Ik besefte dat we hier in een volgende fase van het uitgaan waren beland. Een kleine stap voor een puber, maar een grote stap voor de ouders. Hier moest ik nog maar eens een nachtje over slapen.
Enige dagen later wist ik nog steeds niet wat ik ervan vond. Waarna ik besloot om eens voorzichtig wat balletjes op te gooien bij mijn dochter, en te kijken wat er zou gebeuren.
Heel relaxed boodschappen in mijn supermarkt-karretje stapelend, vroeg ik haar of er ook mensen naar het feest kwamen die zij niet kende. De oplettende lezer doorziet onmiddellijk dat ik hier probeerde uit te vissen of het een open of besloten feest was, wat een indicatie kan geven over het soort publiek dat er verder nog komt.
"Ja," zo stelde ze me gerust, "er zijn allemaal andere mensen. Ook vervelende, heb ik gehoord. Ze hebben me verteld geen kort rokje aan te doen omdat anders de Marokkaanse jongens je proberen te vingeren als je naar de wc gaat."
Okééé... Koelbloedig bleef ik willekeurige boodschappen inladen.
- "Ja, dan zou ik maar een broek aandoen."
- "En m'n vriendinnen willen zich inblowen."
Met een volgeladen karretje snelde ik op de kassa af. Ik moest dringend top-overleg voeren met mevrouw Sarcas.
Mijn vrouw had een nuchtere kijk op de zaken. 't Moest er nu eenmaal van komen, ze was met een hele hoop vrienden en vriendinnen, en ik moest nog maar eens subtiel met haar gaan praten om dat onderwerp inblowen wat uit te diepen.
Na een geestelijke hergroepering kon ik me daar wel in vinden. Niet hysterisch doen, gewoon babbelen. Ze heeft het me zelf verteld, dus dat is een opening. Wellicht zelfs een uitnodiging om daar verder op in te gaan.
Het gesprekje verliep uitermate soepel. Zelf had ze nog nooit geblowd, maar ze was wel nieuwsgierig. Ik vertelde mijn eigen ervaringen. En dat ik haar niet tegen zou houden om het ook eens te proberen. Dat haar moeder en ik het niet fantastisch vonden, maar wel begrepen dat ze er meer over wilde weten.
"Als je het wilt proberen," zei ik wijs, "doe het dan de eerste keer niet op een onbekende plek, met onbekende mensen en waar je niet naar huis of naar bed kan gaan als je er ziek van wordt. Doe het een keer thuis met een vriendin, of bij een vriendin, zodat je in een vertrouwde omgeving bent. Geen stress. Als je over je nek gaat, wil je dat liever privé doen dan midden op een feest."
Dat vond ze eigenlijk ook wel. Misschien zou het nog wel eens gebeuren, maar nu had ze d'r nog geen behoefte aan. Yeah, puntje voor Sarcas!
Verder hadden we het over jongens in het algemeen, en jongens die je proberen te grijpen als je naar de wc gaat, in het bijzonder. Ouderlijke adviezen als 'wanneer je lastig gevallen wordt, zeg dat dan tegen de uitsmijter', 'blijf bij je vrienden in de buurt' en 'je hebt vijf jaar op karate gezeten, trap hun kloten door hun oren naar buiten' werden meewarig aangehoord. Ik moest me niet zo'n zorgen maken.
De bewuste nacht sliep ik met mijn mobieltje naast me. Voor het geval dat. Om een uur of twee dacht ik nog iets van "ach, ach, ach", waarna mevrouw Sarcas me met een geruststellend klopje in slaap kreeg.
De volgende dag, toen ik haar ophaalde, vroeg ik nonchalant of het leuk was geweest. Ach, het was haar eigenlijk een beetje tegengevallen. Een beetje hysterisch gedoe met sigaretten, vriendinnen die zich aanstelden met jongens en matige muziek. Een slaapfeestje met vriendinnen was leuker.
Pfffff. Deze horde was blijkbaar zonder veel moeite genomen. Ik haalde weer enigszins opgelucht adem.
"Maar baco'tjes zijn ont-zet-tend lekker!" Uh-oh.
