23 februari 2007 door Sarcas
De belangstelling van dochterlief voor make-up en roze truitjes begint zowaar plaats te maken voor een vermoeden van interesse in de wereld.
Nog maar enkele dagen, en dan vertrekt de familie Sarcas zuidwaarts om een weekje op een strand te hangen, visjes te eten, boekjes te lezen en verder te doen en te laten waar we zin of geen zin in hebben.
De vakantiestemming zit er echter nog niet helemaal in. Niet dat het een chagrijnige bende is hier, maar in deze drukke tijden is het gewoon wat lastig om je voor te stellen dat je opeens even niets anders te doen hebt dan een beetje liggen doezelen op een warm strand. Ik denk dat ik het pas geloof als ik het fijne zand tussen mijn tenen voel kriebelen.
Dochterlief heeft weer een rapport gehad, en ditmaal was het beter dan voorheen. Niet dat alles nu vreselijk voldoende was, maar het is duidelijk zichtbaar dat er flink aan de achterstanden wordt gewerkt, en dat de concentratie tijdens de lesuren is verbeterd.
We hebben uiteraard haar inzet nadrukkelijk geprezen, schouderklopjes uitgedeeld, de vooruitgang benadrukt, en enthousiast laten weten dat we alle vertrouwen hebben in de toekomst.
Tot zo ver de positieve bekrachtiging. Veel meer kun je niet doen met zo'n rapport. Hopen dat het niet inzakt, en dat ze begrijpt dat haar inspanningen vrucht beginnen af te werpen, alhoewel het nog geen oogsttijd is. Lange-termijn-plannen zijn voor iedereen moeilijk, en al helemaal voor pubertjes.
Zelfs op sportief gebied gaat het goed. We hebben haar jarenlang onder zachte dwang karate-lessen laten volgen, maar nu gaat ze zelf naar haar nieuwe sport en ze heeft er lol in. Onbegrijpelijk ergens, want haar team bevindt zich onderaan de nationale klassements-lijst. En dan bedoel ik niet 'ergens onderaan' maar helemaal, als laatste, onderaan.
Andere ouders hadden ons – onbedoeld – al voorbereid. Zodra men gaat benadrukken "dat ze wél veel plezier hebben", weet je dat de situatie hopeloos is. We hebben al scores als 35-1 en 32-5 voorbij zien komen. Die laatste uitslag scheen buitengewoon goed te zijn, en de ouders stonden te juichen. Ik meen zelfs een klein dansje te hebben gezien.
Maar ze hebben lol, dat moet ik ze nageven. Ik weet niet of een jongens-team hier net zo grinnikend op zou kunnen reageren... Die lijken me wat fanatieker.
Over fanatiek gesproken. Niet alleen wij, maar ook andere ouders kunnen wel een weekje ontspanning gebruiken. Als het team van je kind met dubbele cijfers tegen noppes voorstaat, en je spruit mist een scoringskans, dan hoef je toch niet zo woest te gaan schreeuwen?
Ik was het fenomeen supporter-ouder nog niet eerder tegengekomen, maar dat is toch heel erg hoor. Graag citeer ik mijn wijze dochter, die haar mening hierover gaf: "Laat die mensen een leven gaan zoeken...".
School goed, sport goed, vreugde alom. En we lachen ons gek. Pubers zijn gek. Meiden ook. De combinatie is soms verbijsterend.
In de auto bij de supermarkt:
- "Nee, ik kom de auto niet uit, ik heb geen make-up op en misschien zijn er jongens."
Bij voorzichtige kritiek op haar zwembandje:
- "Ik snoep helemaal niet veel. Ja, ik eet veel koekjes, maar dat is wat anders."
In de auto op weg naar haar eerste wedstrijd:
- "Wat zijn de spelregels eigenlijk?"
En toch zie ik veranderingen. Een vermoeden van volwassen-wording. En, wat ik interessant vind, een begin van een besef van gemis. Algemene ontwikkeling. Kennis over de wereld, mensen, ideeën. We moeten uitleggen over politiek. Wie is wie, en wat doen ze. Wat willen ze.
"Dus rechts is slecht en links is goed?" probeert dochterlief alle nuances om zeep te helpen. Opnieuw leggen we uit over gradaties, idealen, extremen, overlappingen, compromissen en alle andere politieke mistflarden die de zaak zo onoverzichtelijk kunnen maken.
Dan, in de auto, moet ik vanuit het niets uitleggen wat filosofie nu eigenlijk is. Toevallig heb ik onlangs nog eens 'De wereld van Sofie' herlezen, dus kon ik redelijk uit de hoek komen. Plato's allegorie van de grot uitleggen in de Amsterdamse spits-drukte is iets wat ik niemand aanraad. Maar ik ben blij dat de interesse voor make-up en roze truitjes plaats lijkt te gaan maken voor intelligenter zaken. Alhoewel ze ook wel weer kan overdrijven.
"Nu ga ik wat aan mijn algemene ontwikkeling doen", meldde de over-ijverige schat. "Je zegt toch steeds dat ik eens wat in de krant moet proberen te lezen?", en ze sloeg de economische pagina's van het NRC open. Da's voor een beginner uiteraard een tikje te hoog gegrepen, maar ik waardeerde de poging.
Ik heb haar 'De wereld van Sofie' gegeven. Het zal mij benieuwen hoe ver ze komt. Ik hoop natuurlijk dat ze er ver in komt, en dat we leuke & diepe discussies gaan hebben over de filosofie, de wereld, geloof, hoop en liefde. Op het strand. Bij de ondergaande zon. Een tikje aangeschoten van het plaatselijke vergift. En een bord ongedefinieerde gegrilde visjes.
Als ik wat zweverig mag afsluiten deze keer: dát is momenteel mijn definitie van geluk. En daarna mevrouw Sarcas diep in de bruine ogen kijken. Volgens mij voel ik een vakantiestemming opkomen.
