14 april 2006 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Als je van je 18e tot je 40e alleen woont, is het voeren van een onberispelijk huishouden geen groot levensthema. Van nature ben ik geen groot schoonmaak-wonder.
Laat ik vooral eerlijk zijn. Ik maak rommel. Daar ben ik heel erg goed in. Altijd al geweest. Het is niet eens rommel, het is chaos. Ik herinner me nog levendig dat ik door mijn ouders naar mijn kamer werd gestuurd om 'die ongelofelijke bende' op te ruimen. Dan zat ik met een krom ruggetje op de rand van mijn onopgemaakte meisjesbed. Werkelijk niets lag op z'n plek en ik pijnigde mijn ongelukkige meisjeshersenen met de vraag: "Hoe heb ik het in vredesnaam zover laten komen?"
In plaats van op te ruimen verslond ik de Tinaclub, het lijfblad voor meiden in de jaren '70. En dan vooral de foto's van mooie meisjeskamers met een thema. Was het thema 'blauw', dan was alles blauw. Mooie blauwe kussens, een vlekkeloos opgemaakt blauw bed, en spulletjes opgeborgen in beeldschone zelfgemaakte blauwe dozen.
Temidden van al deze creatieve uitspattingen zat een meisje dat mooi, schoon en gelukkig was. Uiteraard in een onberispelijke blauwe spijkerbroek met bijpassend kek blauw bloesje. Wáárom kon ik niet zo zijn? Wáárom kon ik geen geduld en discipline opbrengen? En vooral: wáárom was ik zo ongeorganiseerd?
Eenmaal op kamers veranderde er niets. Alhoewel ik ondertussen wel een meester was geworden in opruimen met de Franse slag. Op de kunstacademie verwarde ik de chaos om mij heen met inspiratie. Eenmaal op de universiteit was die chaos alleen maar lastig. Vooral als er iets af moest.
Eén minuut voor de ultieme inlevertijd arriveerde ik hijgend bij de kamer van de docent. Mijn paper werd met een licht afkeurend knikje aangenomen. Ik schaamde me diep voor het ingeleverde Type-ex maanlandschap. En weer stelde ik mij de vraag: "Waarom ben ik zo toch ongeorganiseerd?"
Eenmaal afgestudeerd werd het niet beter. Onder het motto van 'wat ik niet zie, dat is er ook niet', liet ik met gemak de afwas een paar weken staan. Soms kon het bezoek het niet meer aanzien, en ging het spontaan aan de slag. Het was echt niet zo dat ik me niet schaamde.
Aangekondigd bezoek werd in een opgeruimd huis ontvangen. Daar was ik dan wel een dag mee bezig geweest. En als er ónverwacht bezoek kwam, dan smeet ik schoenen, bh's, lege bonbondozen en stapels kranten achter de bank. Gelukkig woonde ik op de derde verdieping, waardoor het even duurde voor ze boven waren. Dat leverde mij kostbare opruimtijd op.
Iedere keer als ik – met het schaamrood op de kaken – stapels boeken en papieren wegduwde voor de gefronste blik van het bezoek, vroeg ik mij af: "Waarom kan ik het geduld en de discipline niet opbrengen om zo te zijn als het meisje van de Tinaclub?"
Bijna vier jaar geleden, op koninginnedag, kwam ik mijn geliefde tegen. Hij woonde ook al zo'n 20 jaar alleen. Geliefde is een beetje anders dan ik. Zeg maar gerust: precies het tegenovergestelde. Chaoot versus Pietje Precies.
Dat leverde vuurwerk op en kostte nogal wat aanpassingsvermogen. Maar toen arriveerde het mannetje in ons midden. Hij gooide het leven van Chaoot en Pietje Precies pas écht door de war.
Helaas kan ik dit stukje niet afsluiten met een happy end. Want er is geen enkele verbetering in zicht. Wel nieuw plezier. Schoonmaken, de was doen, opruimen: het heeft opeens zin. Het is ergens goed voor. Ik doe het voor de mannen.
Ergens diep in de Chaoot is een verzorgend wezen opgestaan. De kasten van het mannetje zijn een wonder van georganiseerde indeling. Het meisje van Tinaclub zou in tranen uitbarsten als ze het zou zien. In het kader van de eerlijkheid moet ik er wel bijzeggen dat er iedere week wordt schoongemaakt door I., onze onvolprezen schoonmaakster. Bovendien zou het Tinaclub-meisje gillend wegrennen als ze mijn kasten zou zien.
Maar ik zie mijzelf bedrijvig heen en weer lopen tussen wasmanden, kasten en de wasmachine. Het mannetje hobbelt nieuwsgierig achter mij aan. Met glimmende ogen van de pret. Kijk nou, wat mama allemaal kan!
Geliefde is zo slim om mij veelvuldig te prijzen voor mijn huishoudwerkzaamheden en mij te verwennen met heerlijke maaltijden. Alle intellectuele en geestelijke bagage ten spijt is dat blijkbaar precies wat Chaoot nodig heeft. Mijn mannen geven mij het gevoel dat ik het meisje van de Tinaclub ben.
