13 februari 2009 door Christel Westgeest
Wat heeft Christel geleerd van haar emigratie-avontuur? Welke beginnersfouten zal ze nooit meer maken?
Na anderhalve maand in Nederland is er weer een ritme in ons leven ontstaan. Met veel vrienden en familie zijn we weer helemaal bijgepraat. Rosa gaat elke dag naar school, Jacob gaat naar de peuterspeelzaal en France is samen met mij nog even thuis. Jean is naar z'n werk, en over een aantal maanden ga ik zelf ook weer aan het werk.
Wat voor veranderingen hebben die twee jaar buitenland nu eigenlijk teweeggebracht? Op het eerste gezicht hebben we ons leven in Den Haag gewoon weer opgepakt, maar schijn bedriegt. Van buiten lijkt alles hetzelfde maar van binnen is er een hoop veranderd.
Het hele avontuur heeft ons veel gebracht; meer dan we hadden verwacht. Een lange tijd intensief met elkaar doorbrengen doet je realiseren dat het fijn is om meer tijd voor elkaar maken. Dat kost wel wat moeite, maar we zijn volhoudend en ik zeg net iets vaker "nee" (tegen anderen). Zo kunnen we met elkaar leuke dingen doen zoals we dat in Canada ook veel deden.
"Wat heeft het de kinderen gebracht? Zijn ze alles alweer snel vergeten?" hoor ik regelmatig. Ja en nee.
Ja, Canada op zich leeft nu al niet meer zo in hun gedachten als een paar maanden geleden. Nee omdat er wel een bepaald 'gevoel' voor de natuur en de wereld om hen heen is blijven hangen.
Ook het omgaan met veranderingen leeft nog steeds bij Rosa en Jacob. Kleine dingetjes die ze zeggen en doen laten mij steeds weer zien dat het hen ook positief heeft gevormd.
Wat heeft het Jean en mij gebracht? We leven bewuster en hebben geleerd om met verschillende invalshoeken naar situaties te kijken. Het heeft ons positiever en levenslustiger gemaakt.
Heel bijzonder is de realisatie dat je ook daar gelukkig kunt zijn, 6000 kilometer van huis. Na een moeilijke eerste periode komen de mooie tijden. Sterker nog: je gaat het enorm naar je zin krijgen.
Regelmatig blikken we nog terug op de afgelopen tijd en realiseren we ons dat we best wat beginnersfouten hebben gemaakt in het hele emigratieproces.
Zo zou ik bij een volgende verhuizing veel sneller beginnen met integreren binnen de gemeenschap, de kinderen vrijwel meteen op een school of opvang doen om de taal snel te leren, en bezoek uit Nederland het eerste jaar beperken tot een minimum. Dat nemen we allemaal mee voor wellicht een volgende verhuizing.
Destijds waren de kinderen het grote twistpunt in de keuze om naar Canada te gaan. Wat doe ik ze aan? Alles is zo anders, een andere taal, een andere cultuur, andere vriendjes... Genoeg redenen om niet te gaan.
Gelukkig is me één ding duidelijk geworden. Verhuizen met kleine kinderen is te doen, goed te doen zelfs. Belangrijk is wel de voorbereiding, het betrekken van de kinderen bij het proces, en het hanteren van een positieve en liefdevolle insteek. Of het nu een verhuizing naar een andere stad in Nederland is of naar de andere kant van de wereld.
Natuurlijk verloopt het met vallen en opstaan en zijn er verdrietige momenten, maar het is zeker mogelijk en goed te doen. Uiteindelijk was het voor ons een wereldse ervaring!
