1 december 2006 door Sarcas
Waarin Sarcas' banksaldo ernstig wordt aangetast, en de resultaten vooralsnog te wensen overlaten.
Sinds enige weken maken we gebruik van een professioneel huiswerkbegeleidings-team. Voor een klein rib uit ons lijf moet ze drie dagen per week direct na school tot 6 uur 's avonds daarheen, en wordt ze geholpen met plannen, leren, en het nodige maakwerk.
Een en ander werd voorafgegaan door een inspirerend intake-gesprek. In kernachtige bewoordingen schetsten we de stand van zaken. Achterstanden, geen structuur, geen animo, en een falende begeleiding onzerzijds.
Spekkie naar hun bekkie, zo verzekerde ons de hoofdbegeleider. 'Leren plannen' is het motto, en gezamenlijk komen we er wel uit. We zagen een rooskleurige toekomst voor ons, en er kwam een weldadige ontspanning over ons.
Nu, een kleine drie weken later, is het rooskleurige verwelkt tot een palet van rotting en bederf. Het wil nog niet zo vlotten. En dochterlief lijkt haar eerste depressie te pakken te hebben.
De afspraken en planningen die tot nu toe werden gemaakt, draaien op niets uit. Ze blijft hopeloos veel tijd vermorsen met nietsdoen, maakt consequent de verkeerde keuzes als het gaat om werken of iets anders doen, vergeet de juiste boeken mee te nemen, is niet op tijd in bed te branden, maar blijft wel over vermoeidheid klagen en wordt dan zeer inspirerend door een docente erop attent gemaakt dat ze maar beter van school kan gaan. Ja, het loopt gesmeerd hier...
Volgens mij zit ze ook weer in "zo'n fase". Kon ik het met haar de afgelopen maanden slechts hebben over jongens, haarstijlen, kleding en make-up, nu lijkt het er tóch wel op dat haar grijze massa naar een volgend level is geteleporteerd.
Uitgebreid hebben we de politiek besproken. Links, rechts, rood, groen, partijprogramma's, kamerzetels en coalities. Het was haar opgevallen dat haar vrienden daar allemaal een mening over hadden, terwijl zij van toeten noch blazen wist. Op zich een hoopvolle ontwikkeling.
Ook meldde ze dat het hele gedoe over uiterlijkheden haar tegen begon te staan. Dat eindeloze gepruts voor de spiegel elke ochtend, het kwam haar enigszins kinderachtig voor. Toch belette dit haar niet om mateloos ergerlijk gedrag te blijven vertonen.
Zoals om 10 uur 's avonds aankomen met een briefje van wiskunde, waarin om een handtekening van de ouders werd gevraagd, om te bevestigen dat die wisten dat bepaalde hoofdstukken de volgende dag af moesten zijn. Ze had ze niet af, want ze was naar haar vader gegaan, en had leuke dingen met hem gedaan.
Mevrouw Sarcas, aan wie het briefje werd voorgelegd, weigerde dus te tekenen. Vervolgens werd het briefje aan mij gepresenteerd, maar ook ik weigerde. Ruzie in de tent. Gevolgd door een depressie omdat ze nu niet mee kan doen met de natuurkunde-test.
"Oh?", informeerden we wantrouwend. Ja, ze had namelijk de stof niet afgemaakt. "Maar je kon wel met je vader de stad in?" Ja, natuurlijk. En waarom we altijd willen dat ze bij haar vader huiswerk maakt, die twee keer per week dat ze daar is. Het voor de hand liggende antwoord dat ze zo achterloopt, en een hoop heeft in te halen, schijnt onlogisch te zijn.
Ondertussen stuur ik wanhopige mailtjes naar de huiswerkbegeleider. Wat is er aan de hand? Wat waren de afspraken? Wat was de planning? Zou het niet beter moeten gaan?
Nu slaat de totale twijfel toe. Zit ze wel goed op die school? Of moet ze toch maar naar het VMBO? Anderzijds: met haar intelligentie is niets mis. Ze snapt de dingen. Maar niet genoeg werken is niet genoeg werken; ook op het VMBO kom je daar niet mee weg.
Ik probeer het haar uit te leggen, terwijl ze dof in een stoel hangt. Haar antwoorden variëren van "Ik wil het niet" en "Ik kan het niet" tot "Ik wil niet meer naar school", "Ik wil gewoon in bed liggen" en "Wanneer houdt dat werken op?"
Tja, dat laatste vraag ik mezelf ook al járen af. Uitleggen dat het nooit meer ophoudt, is niet echt bemoedigend. En uitleggen dat de vriendinnen die nooit huiswerk hoeven te maken hele goede studiekoppen hebben, terwijl wij, normale mensen, er hard voor moeten werken, is ook niet iets om vrolijker van te worden.
Ik kan alleen maar hopen dat de huiswerkbegeleiding nog in de opstartfase zit. En dat dochterlief ook in een fase zit, waar ze verstandiger uitkomt. En dat ik de loterij win, maar dit terzijde.
Enfin, laten we maar zien wat de december-maand ons brengt. De feestdagen. En het kerstrapport. Dat wordt vast heel gezellig allemaal.
