4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering wordt er een schoolfoto gemaakt. Met een gemaakte grijns als gevolg. Terwijl Jules kan lachen vanuit zijn hart. Als hij gelukkig is.
De schoolfotograaf is bij Jules op school geweest. Erg spannend voor de hele klas. Een week van tevoren zijn de juffen al bezig de kinderen voor te bereiden: wat komt de fotograaf doen? Hoe gaat alles in zijn werk? Wat moet je doen als er een foto van je wordt genomen?
Jules heeft goed opgelet, en weet dus precies hoe hij moet handelen op de grote dag. Stil zitten, naar de fotograaf kijken en lachen. Geen enkel punt. Eitje.
Twee weken later krijgen we het resultaat. Benieuwd haal ik de foto uit de envelop. Ik kijk, en aan zijn verstarde grimas zie ik in gedachten hoe de fotosessie is verlopen.
Ik zie hoe Jules braaf aan het handje van de juf meeloopt naar de aula. Om de overgang tussen de klas en de fotograaf wat te versoepelen, heeft hij twee met een touwtje aan elkaar gebonden vuilniswagens bij zich. Ratelend hobbelen ze achter hem aan. Hij gaat op het krukje zitten. De juf hurkt naast de fotograaf en moedigt hem aan.
"Blij kijken Jules! Lachen!" Ze doet het voor.
Jules kan het beste lachen van de hele wereld. Als Jules gelukkig is, blij en tevreden, lacht hij de hele tijd. Met gouden fonkelingen in zijn ogen, een brede lach, en kuiltjes in zijn wangen. Zaligmakend, prachtig om te zien. Jules kan lachen vanuit zijn hart.
Maar als Jules bij de schoolfotograaf is, is hij niet helemaal in zijn element. Een vreemde meneer, vreemde apparaten, stil zitten. En dan moet hij lachen. Dat kan hij dus niet.
Maar hij doet zijn best. Dus trekt hij een lach-gezicht: snuit naar voren, mond wagenwijd open: "Haha!"
De juf stuurt bij: "Jules, je mond iets meer dicht." Jules klapt zijn mond in een strakke streep.
"Iets meer open, Jules! En je kin naar beneden. Goed zo!" De fotograaf schiet zijn plaatje.
Het resultaat is een gemaakt grijnsje met opgekrulde mondhoeken. Strak naar achter gespannen schouders. Helemaal Jules: "Ik weet niet wat ik moet doen, help me." Dat is het mooie van de foto. Uit zijn spanning lees je ook de komende donderbui al af.
Toevallig heb ik vorige week nóg een foto van Jules gekregen. Jules is in het bos, blozend van de buitenlucht en de pret. Hij omklemt een boom, lacht, straalt geluk uit. Zelfs de boom lijkt te genieten.
De laatste vier jaar heb ik elk jaar traditiegetrouw de schoolfoto's bijbesteld voor de opa's en de oma's. Ik denk dat ik dit jaar maar de foto van Jules met boom geef.
