17 november 2006 door Sarcas
"Was ik maar wat beter in ruzie maken, dan kreeg ik misschien nog 's wat gedaan van haar", verzucht Sarcas.
Was ik maar wat beter in ruzie maken, dan kreeg ik misschien nog 's wat gedaan van haar.
- "Ga gewoon op de fiets! Het is 12 graden, het regent niet, hou op met zeuren, stel je niet zo aan, je gedraagt je als een verwend prinsesje, ik fietste altijd naar school vroeger."
- "Ja, maar toen had je nog geen openbaar vervoer..."
- "Jawel, maar het is goedkoper, het is goed voor je, en je doet het gewoon."
- "Nee, ik doe het niet. Ik zie er niet uit als ik heb gefietst. Raakt m'n haar in de war."
- "Lekker belangrijk!"
- "Toevallig wel!"
Waarop dochterlief de deur uit stapt, richting openbaar vervoer.
Ik heb natuurlijk wel eens mijn poot stijf gehouden, in de trant van "En jij gáát gewoon op de fiets, want anders... <disproportionele strafmaatregel naar keuze>". Maar op de een of andere manier maakte dat toch weinig indruk, ondanks het misbaar dat ik maakte en de gelaatsuitdrukking die boekdelen sprak.
Een tijdje geleden zat ik in de tram met haar. We reden langs een halte vlak bij huis. Ik weet niet meer hoe het gesprek ging, ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar mijn argeloze dochter liet zich ontvallen dat ze daar haar fiets wel eens neerzette...
Eén en één bij elkaar optellend kwam ik tot de verdenking dat ze dus blijkbaar die keren dat ik haar dwong tot fietsen, gewoon naar de eerstvolgende tramhalte fietste, haar fiets daar stalde, en lekker ging trammen. Om dan 's middags hetzelfde te doen – maar dan achterstevoren – en puffend en hijgend thuis te komen omdat ze zo'n enórm eind had gefietst.
De verdenking bleek juist.
Ik lees wel eens op het forum dat sommige ouders iets van hun kind gedaan krijgen, of juist gedaan krijgen dat ze iets laten, door het simpelweg te eisen of te verbieden. Hoe, zo vraag ik mij af, hoe doen ze dat toch?!
Er zijn forummers die ik dat wel zie doen, met rollende ogen, en een gehoorzaamheid afdwingend stemgeluid. Ik zal geen namen noemen.
Misschien moet ik oefenen voor de spiegel. De ogen laten rollen, bliksemend kijken, of toornig. De eindredacteur van Ouders Online verklapte mij eens dat hij vroeger, als 14-jarige, de wrede mond van James Bond voor de spiegel oefende. Dag in dag uit. Uiteindelijk is het niets geworden, dus waarschijnlijk zou het zonde van mijn tijd zijn.
Ik vind dat een groot probleem in de opvoeding, het afdwing-gedeelte. Ik wil mijn dochter met respect behandelen, en niet zozeer als slavendrijver. Maar er zijn momenten dat ik gewoon wil dat die wil wet is. Alleen heb ik nog niet helemaal door hoe dat precies moet. En ik vrees dat ze al enige jaren het huis uit zal zijn, voordat ik het door heb. Misschien net op tijd om mijn toekomstige kleinkinderen uit de gordijnen te krijgen.
Ik ken mensen die hun dochter van alles laten doen. Vaak gaat dat gepaard met veel lawaai van beide kanten. Okay, het geëiste wordt uitgevoerd, maar is het al die ruzie waard? Of zit daar een wijze les in dat sommige dingen gewoon moeten? Maar als het dag in dag uit, week in week uit, een punt van ruzies blijft... Is dan de les niet dat als je iets wilt, je ruzie moet maken om het gedaan te krijgen?
Ik zal wel weer gewoon te soft zijn, ik heb nu eenmaal een hekel aan ruzie. Maar die rollende ogen, die ik ga ik tóch oefenen. Ik ben tenslotte geen 14 meer, dus wie weet...
