3 november 2006 door Sarcas
Waarin Sarcas worstelt met de gebrekkige zelfstandigheid van zijn dochter. Zelfs het bakken van een pannenkoek is al te veel gevraagd.
De meeste ouders kennen het moment waarop hun onbekwame wurm "Zelluf doen!" gaat roepen, en zo de ene puinhoop na de andere veroorzaakt. Eerst is er de vertedering, maar dan al snel een lichte irritatie vanwege de chaos, en dat je die moet opruimen, plus de enorme hoeveelheid tijd die dat onbeholpen geklungel met zich meebrengt.
Geduld is hier een mooie eigenschap. En met een beetje mazzel ontwikkelt je spruit zich inderdaad tot een zelfstandig opererende eenheid, die moeiteloos zijn eigen kamer opruimt, zelf zijn huiswerk maakt, en soepeltjes zijn eigen voedsel kan bereiden. (Waarna we de verworven onafhankelijkheid weer krachtig de kop indrukken via bedtijd, zakgeld, en het tijdstip van thuiskomen bij feestjes.)
Zelfstandigheid is mooi en nastrevenswaardig, vind ik. Een krachtige manier om dit te stimuleren, is bepaalde dingen na te laten, zodat het kind geprikkeld wordt om zélf aan de slag te gaan. Uiteraard vereist dat wel een stabiele opvoeder, die stevig in zijn of haar schoenen staat, en goed "nee" kan zeggen.
Helaas ben ik wat dat betreft een 'Z.E.' oftewel een 'Zacht Ei'. Met als storend eindresultaat dat dochterlief de zelfstandigheid van een lintworm heeft. Ik hoef haar eten nog nèt niet voor te kauwen.
Ik ben altijd al een sucker geweest voor een vrouwelijk "Ahh, wil jij me niet even helpen", en nu krijg ik de rekening gepresenteerd. Nou ja, 'gepresenteerd', die rekening lígt er gewoon. Om hem daadwerkelijk te presenteren, dát zou pas een daad van zelfstandigheid zijn...
Onze dochter zit op een Montessori school, en hun credo is 'Leer mij het zelf te doen'. Het systeem veronderstelt een zekere mate van zelfstandigheid, of althans de behoefte om dat te zijn, en hun systeem wil dat stimuleren.
Tot nu toe is dat nog niet helemaal succesvol. Ik reken dat de school niet aan, ik ben ten slotte (mede-)opvoeder en deze zaken zijn de verantwoordelijkheid van de opvoeders, vind ik.
Het zelf huiswerk maken, het zelf plannen en het zelf prioriteiten stellen gaan nog niet echt van een leien dakje. Sterker nog, het gaat helemaal van geen enkel dakje. Nou ja, de laatste tijd gaat het zeker vooruit, laat ik niet lullig zijn, maar het is nog ver beneden de maat.
Ook wat betreft het zelf door de stad reizen naar huis, of terug, moet er nog wel het een en ander gebeuren. Sure, 's avonds vind ik het wel zo prettig om haar op te halen – Amsterdam is ten slotte niet Aardappelgaveen – en er lopen hier heel wat onprettige types rond. Maar toch...
Ik ben het inmiddels beu om zo vaak taxi te zijn, of ergens spullen op te moeten halen, omdat ze haar huiswerk, haar gymspullen, haar sleutels, haar mobiel, haar hoofd, ergens is vergeten. Het is pure desinteresse, gemakzucht! (Ja Pa, ik weet dat je dit leest, en ik weet dat dit jouw woorden zijn. Ik heb ze vroeger vaak genoeg gehoord. Je krijgt een biertje van me...).
Ik heb me nu voorgenomen om strenger te zijn. Ja, ik heb het vaker geschreven, en echt, ik bén ook strenger geworden. Vroeger was ik een S.E. (Snot-Ei). Ik ben al opgeklommen tot Zacht Ei, en hoop binnenkort HalfZacht te worden. Ik ben vastbesloten!
Hoe kom ik hierop? De gebeurtenissen van vanochtend waren de spreekwoordelijke druppel. Het hongerig kindje wilde pannenkoeken bakken, en had in de keuken een pak mix ontdekt van het simpelste soort: melk toevoegen, mengen, bakken.
- "Waar liggen de kommetjes?"
- "Kun je een kommetje voor me pakken?"
- "Hebben we melk?"
- "Kun je het pak voor me openmaken?"
- "Hoeveel is 45 centiliter"?
- "Hebben we een pan?"
- "Moet ik die schoonmaken?"
- "Waarmee moet ik roeren?"
- "Zijn dit klontjes?"
- "Hebben we boter?"
- "Hoe moet het gas aan?"
- "Moet je aan de knopjes trekken of zo?"
- "Moet die aansteker zo?"
- "Hoe moet ik het in de pan gieten?"
- "Hoe hoog moet het vuur?"
- "Waarom staan er dan visjes bij de gasknoppen?"
- "Hoe moet ik nu weten dat dat vlammetjes moeten voorstellen?"
- "Dus als ik hem op dat grote vlammetje zet, brandt-ie op z'n hardst?"
- "Wat is walmen?"
- "Kan olie verbranden dan?"
- "Hoeveel moet ik erin gieten?"
- "Zijn die gaatjes normaal?"
- "Hebben we zo'n platte stok om de pannenkoek op te tillen?"
- "Pak je een bord voor me?"
- "En nog één?"
- "Nu is-ie zwart, help me dan!"
Ik heb de brandblusser klaargezet en ben aan het schrijven gegaan. Voortaan gaat ze 's zaterdags meehelpen koken. Mocht mijn volgende column niet verschijnen, stuur dan een kaartje naar het ziekenhuis, afdeling brandwonden & voedselvergiftigingen.
Nu ga ik naar beneden om te kijken wat er van de keuken over is Ik zie al enige tijd geen vettige rook meer door het trappenhuis trekken.
