1 december 1999 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Adoptiekinderen, zo wordt adoptie-ouders ingeprent, zijn bijzonder gevoelig voor veranderingen. De theorie is dat zij al in hun jongste levensjaren minstens twéé traumatische scheidingen hebben meegemaakt: eerst die van hun geboortemoeder en vervolgens die van de verzorgsters in het kindertehuis. Sommige kinderen hebben ook nog afscheid moeten nemen van meerdere tehuizen en/of pleeggezin(nen), dus daar moet je helemaal voorzichtig mee omspringen. Maar het leven met kinderen is nu eenmaal niet te plannen.
Zo besloten wij Amsterdam te verlaten vóórdat Lisa-Xiu naar de basisschool zou gaan, en rustiger oorden op te zoeken. We vonden een huis, en vlak na het tekenen van het voorlopig koopcontract kregen we te horen dat we naar China mochten om Lin, het kleine zusje, op te halen. Dit was eind juli, begin november zou de verhuizing plaatsvinden met een verbouwing daaraan voorafgaand. Het werd dus een één-twee-drie-in-godsnaam actie die nu pas een beetje ten einde lijkt te komen.
Ik moet bekennen dat ik behoorlijk trots ben op de souplesse van mijn twee meisjes. Zonder mopperen lieten ze zich bouwmarkt in, sanitairwinkel uitsjouwen. Ze knabbelden braaf in de auto op rijstwafels terwijl ik vliegensvlug een antieke tegel selecteerde in een winkel verderop, vielen niet één keer in de bouwput die onze woonkamer moest worden en grepen zelfs niet per ongeluk in de brandende peuken die de loodgieter in de kom van zijn hand verborgen hield. Soms was het even crisis achterin de auto, maar meestal lieten zij zich paaien met de belofte van het picknick-pakket, zijnde een zakje met brood en appel.
Het trap-op, trap-af sjouwen met twee peuters die amper tot niet in staat zijn om zelfstandig een trap te nemen, viel niet altijd mee, temeer daar de treden ter bescherming met scheurende lappen plastic waren afgedekt. De meisjes raakten wel vertrouwd met elk hoekje van het nieuwe huis, wat ook z’n voordelen had in deze overgangsfase.
Al met al ziet het ernaar uit dat de verhuizing hen geen trauma’s heeft bezorgd. De kleine Lin klimt elke avond goedgemutst in haar bedje, haar pop en haar oude jurkje uit China (dat een bedreiging voor ons aller gezondheid begint te vormen, zó goor is het inmiddels) stevig tegen zich aangeklemd. Lisa-Xiu wil slechts inslapen terwijl haar vader haar hand vasthoudt. Ik verdenk haar een beetje ervan misbruik te maken van de situatie. Een enkele keer wordt ze huilend wakker. En als wij met de auto enigszins in de buurt van ons oude huis rijden, roept ze nog steeds dat we naar huis gaan. Waarschijnlijk denkt ze dat we hier op vakantie zijn, met medeneming van al onze meubelen en het speelgoed.
