4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: raakt Jules nogal van slag omdat hij zijn schoen maar een keer mag zetten. Met alle destructieve gevolgen van dien.
Sinterklaastijd is een spannende tijd, vooral voor ons duiveltje. We moeten hem dus goed voorbereiden.
- "Straks komt Sinterklaas, hè Jules?"
- "Ja."
- "En wat doet Sinterklaas?"
Geduldig maakt Jules het gebaar voor 'cadeautje', staat op, pakt zijn schoen, wijst naar de deur waar we de schoen altijd zetten, en wijst dan op zichzelf. "Je," zegt hij, en maakt voor de zekerheid nog een keer het gebaar voor cadeautje. Hij communiceert langzaam, zegt iedereen. Maar kijk eens wat hij allemaal moet doen om één zin uit te beelden.
Ik kijk verbaasd. "Doet Sinterklaas een cadeautje in je schoen?" Jules knikt zo hard dat zijn hoofd er bijna af valt. Dan spreidt hij zijn armen, komt omhoog op zijn knieën, en gromt "Grrooo".
"Een groot cadeautje?" Weer heftig geknik. En dan zwaait hij met zijn hand een rondje.
- "Iedereen? Krijgt iedereen een cadeautje?"
- "Jahaaaa! Ie, Chi."
- "Krijgen Ilian en Chris ook een cadeautje?"
Heftig geknik, gevolgd door "Je". Ja, Jules ook. Een groot cadeautje. "En papa en mama?" Daar moet Jules even over nadenken. Dan schudt hij zijn hoofd. "Nè."
Mama doet verdrietig. "Krijgen papa en mama geen kadootje?" Nee, helaas. Jules moet erom grijnzen, de smiecht. Dan wijst hij weer op zichzelf, heftig knikkend. "Ja. Je. GROO!"
Het schoenzetten is een groot feest. Enthousiast trekt Jules alle schoenen, klompen, gympen en laarzen uit alle hoeken van de kamer. Daarna is het zingen. Dat wil zeggen: wij zingen, en Jules wiebelt heen en weer op mijn schoot. Als we hem vragen welk liedje hij nu wil, klopt hij op de tafel. Slim! Hoor wie klopt daar kinderen? Nè! Daar wordt op de deur geklopt? Ja! Blij springt hij op en neer. Klein geluk overmeestert me.
De volgende ochtend om 6 uur staat Jules op zijn slaapkamerdeur te rammen. "Ma!" Slaperig, met dikke ogen, doe ik zijn deur open. Vol verwachting staat hij me aan te kijken, zijn lijfje barst bijna uit zijn voegen van de spanning en zijn handen wapperen op topsnelheid bij zijn schouders: CADEAUTJES!
Ik laat hem naar beneden gaan en stap snel onder de douche. Beneden klinken opgewonden kreten en even later komt hij de trap weer op klauteren, gevaarlijk wiebelend. Hij trekt het douche-gordijn open en laat vol trots zijn nieuwe auto aan mij zien. Vertelt nog eens het hele verhaal aan mama: hij heeft zijn schoen gezet, Klaas is geweest, en hij heeft een cadeautje gekregen.
's Avonds na het eten maken we ons op om naar bed te gaan. Maar Jules is dat niet van plan, we zijn nog niet klaar. "Kla!" roept hij, en begint weer schoenen te verzamelen. "Jules," protesteer ik. "Vanavond kunnen we geen schoen zetten. Vanavond moet Sinterklaas naar de andere kindjes."
Daar heeft Jules geen boodschap aan. Wat nou andere kindjes! Jules heeft geleerd dat je je schoen mag zetten als Sinterklaas er is. Sinterklaas is er. Dus Jules gaat zijn schoen zetten.
Als ik nog eens protesteer, ontploft hij. De nieuwe auto vliegt mijn kant op; ik duik. Hij rent naar de auto, pakt hem op, en binnen drie seconden zijn er twee halve auto's.
Eerst is Jules nog boos. Hij schopt me, en krabt mijn arm open. Dan beseft hij dat zijn auto kapot is, en wordt hij ontroostbaar. Hij werpt zijn hoofd in zijn nek, mond wijd open, gezicht rood van verdriet. "Boehoe! MA, KA!"
Ik pak het hoopje frust vast. "Ach, is de auto kapot? Wat zonde!" En ik geef hem een dikke kus op zijn haren, nog vol met appelstroop van de afgelopen dag. Jules wijst naar de schoenzetplek, gebaart 'cadeautje' en 'auto'.
"Weet je wat, Jules," zeg ik. "Nog twee nachtjes slapen, dan zetten we de schoen nog een keer. Misschien geeft Sinterklaas je dan een nieuwe auto."
"Jahaaa," jammert Jules, en hij spreidt zijn armen zo wijd als hij kan. "GROO!"
