24 oktober 2008 door Christel Westgeest
Waarin Christel voorzichtig begint te denken over teruggaan naar Nederland. Lastig. Hoe moet dat met de kinderen?
Onze eerste zomer, vorig jaar, was erg druk. Met veel bezoek en allemaal nieuwe indrukken. Deze zomer zouden we het allemaal anders doen. Met minder bezoek, meer rust, en meer zelf op pad gaan. We zijn inderdaad lekker op pad geweest, maar van meer rust is het helaas niet gekomen. Er kwam zakelijke onrust.
Als je emigreert moet je je sociaal aanpassen, maar ook zakelijk. Alles werkt hier via netwerken, en netwerken opbouwen kost heel veel tijd. Die tijd hebben we eigenlijk niet, want er moet ook nog gewoon geld verdiend worden. Bovendien zit het economische tij niet mee, en Jean is eigenlijk ook hard nodig in Nederland.
Na veel discussies en overpeinzingen hebben we besloten om het nog even aan te zien. Maar als de situatie niet verbetert, dan zullen we terug moeten gaan. Misschien moeten we ons verlies nemen, realistisch zijn, en terugkeren. Eventueel tijdelijk.
Het idee om terug te gaan maakt ons erg teneergeslagen en soms ook boos. We hebben zoveel moeite gedaan om hier te komen, het hele integratieproces is net achter de rug, en alle gezinsleden lijken eindelijk hun plekje gevonden te hebben. Dit kan toch niet waar zijn?
Natuurlijk, een buitenlands avontuur brengt enorme risico's met zich mee. Dat weet je. Maar als je opeens toch moet terugkeren, dan komt dat toch als een verrassing. En als je je droom niet kunt waarmaken, dan voelt dat als een nederlaag.
De definitieve beslissing is nog niet genomen, maar toch laat de gedachte aan teruggaan mij niet meer los. Opeens vind ik alles in Canada leuk, en opeens kijk ik met een andere blik naar dingen die ik hiervoor 'anders' of 'raar' vond. "Mmm, toch wel leuk, dat overdreven enthousiasme van de mensen hier." Of: "Alles groot, ver en eindeloos heeft ook wel grote voordelen."
Alhoewel ze nog van niets weten, voelen de kinderen dat er iets speelt. Er wordt veel gediscussieerd en dat brengt een bepaalde spanning met zich mee. Al snel doet zich dus de vraag voor wat we de kinderen zullen vertellen. Ze hebben best een enerverende tijd achter de rug, en moeten we ze dan alwéér in onzekerheid brengen...?
We hebben besloten om ze pas in te lichten als we een definitieve beslissing hebben genomen. Zodat we met concrete plannen kunnen komen en ze weer een nieuwe toekomst kunnen voorschotelen.
In onzekere tijden is zekerheid de beste houvast voor kinderen. Maar nu is het nog te vroeg. Eerst maar eens kijken hoe deze onzekere tijd zal uitpakken. Dan zien we wel weer verder.
