3 september 2013 door Emmy de Wit
Afwisselend beschrijven Emmy de Wit (moeder van twee dochters) en Enno van der Heijden (vader van een zoon en een dochter) de seksuele ontwikkeling van hun tieners, en de manier waarop je daar als ouders mee prutst.
Het is zaterdag en er blijft een vriendinnetjes slapen. Maar eerst gaan ze bij Erik een filmpje kijken. 's Middags hoor ik dat het plan is gewijzigd. "We gaan naar Mark." Ik weet alleen dat Mark een klasgenoot is. Weg zijn ze.
Na het eten staan ze ineens binnen. "Mogen we ook bij Mark blijven slapen, met Arno, Jan en Else?" Daar wil ik de ouders van Mark wel even over spreken, maar Fien heeft hun nummer niet. Dus vraag ik of zij ervoor wil zorgen dat Marks ouders mij even bellen. Een uur later realiseer ik me dat ik nog steeds niet ben gebeld, en SMS haar.
Tien minuten later word ik gebeld door een jongen van hooguit 14. Bij het eerste doorvragen hangt hij op. Ik SMS mijn dochter opnieuw: Kom op, regel het goed of bel zelf!
Weer tien minuten later word ik gebeld door een oudere jongeman. Klinkt als 18. De broer van Mark. De ouders zijn inderdaad niet thuis, maar mijn dochter en haar vriendinnen kunnen blijven slapen. Ik zeg kortaf dat ik mijn dochter zelf wil spreken.
Ik twijfel... haar boos ophalen, of wat goodwill sparen?
Als ze antwoordt, zegt ze bedeesd: "Sorry dat was geen goede actie." Ik zeg: "Ik vind het gewoon slap om broers te vragen om te bellen, alsof ze Marks ouders zijn". Ik vraag wie er allemaal nog meer zijn. Drie vriendinnen, twee klasgenootjes en twee oudere broers. Ik kan boos worden en haar nu naar huis sommeren, waarschijnlijk komt ze dan woedend thuis. Ik kies voor vertrouwen, haar inschattingsvermogen, en goodwill sparen.
Maar in de donkere uurtjes van de nacht zie ik heel veel draken. Wat een moeder ben ik, die haar 13-jarige dochter met twee vriendinnetjes bij vreemden achterlaat? Wat als die grote knullen te veel zuipen? Wat als ze de hele nacht chips eten en elkaar wakker houden? Ik heb niet eens een adres.
Ik besluit dat mijn nachtrust ook belangrijk is en dat ik dat morgen tegen mijn dochter ga zeggen.
De volgende ochtend staat ze al om 10 uur fris in de hal. Ik vertel dat ik ongerust was. Ze kijkt me aan en zegt: "Mama, het zijn jongetjes van 13." Ik zucht.
