4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: test Jules het effect van vloeken uit. En probeert moeder Marjon dat een beetje glad te strijken voor de buitenwereld.
Jules zit te spelen met zijn auto's. Ik zit ernaast en kijk naar hem. Hij is geconcentreerd bezig met zijn vuilniswagen. De vuilnisbak vol papiersnippers moet achterop de klep bevestigd worden en dat is een hele klus voor iemand die de pincet-greep niet beheerst. Maar hij doet zijn best. Neus op de vuilniswagen: goed kijken waar de haakjes zitten om de bak aan vast te klikken.
Als hij de bak tegen de klep duwt, rijdt de vuilniswagen weg.
"Sji," zegt Jules. Dat betekent: "chips," voor zover ik weet. Maar de situatie is geen chips-situatie. Chips eet je aan de computer, of als je tv-kijkt. En op verjaardagen. Maar niet op de grond in de woonkamer.
Jules gaat door met spelen, zonder mij vragend aan te kijken. Dan doet hij een tweede poging. Rijdt de vuilniswagen terug, en duwt weer met de vuilnisbak tegen de klep. Het oranje gevaarte rijdt weer naar voren.
- "Sji," zegt Jules opnieuw.
- "Jules, wat zeg je?" vraag ik.
- "Sji," antwoordt Jules.
- "Wil je chips?" vraag ik door.
- "Nè, sji," zegt Jules.
- "Zeg je nou 'shit', Jules?" vraag ik verwonderd.
Jules kijkt me aan, vanuit kikkerperspectief, en grijnst.
- "Ja. Sji. Sji. Sji!"
Jules komt omhoog. Wijst naar de vuilniswagen, houdt de vuilnisbak voor mijn neus. Gebaart: 'kijken', en duwt met de vuilnisbak tegen de klep. Haalt zijn schouders op. "Nè. Sji." Begint dan te grinniken, loenst guitig naar mij, en start een sji-mantra.
Net als normale kinderen heeft Jules heel goed door dat 'shit' een fout woord is. En omdat het een fout woord is, is het leuk om te zeggen. Ook begrijpt hij dat het eigenlijk niet mag, maar dat iedereen die 't hem hoort zeggen, om hem moet lachen. En de clown spelen, dat vindt hij leuk. Dus roept hij nu alsmaar "Sji!" Tot groot plezier van alle omstanders.
Gelukkig ben ik een van de weinigen die hem echt begrijpen, waardoor ik de vertaling naar eigen inzicht voor de buitenwereld kan uitleggen.
"Hij zegt 'chips'," jok ik dus tegen de buitenwereld. "Netjes he?"
