29 september 2006 door Sarcas
Dochterlief is 14 geworden, en gedraagt zich in bepaalde opzichten al volwassener dan haar vader op die leeftijd.
Dochterlief heeft deze week de mooie leeftijd van 14 bereikt. Het lijkt er zowaar op dat ook haar geestelijke vermogens naar een wat volwassener niveau groeien. Ik merk de laatste paar weken zekere veranderingen, zoals het zelf maken van huiswerk.
Eerlijk gezegd koesterde ik ook de hoop dat ze vanaf de ochtend van haar verjaardag ook opeens de onweerstaanbare drang tot het opruimen van haar kamer zou krijgen, maar die hoop bleek ijdel. Wellicht volgend jaar...
Veertien is een leeftijd waarop er een hoop gebeurt in je leven. Of in ieder geval kán gebeuren. Het is ernstig op weg naar de 16, wat een soort mijlpaal is.
Ikzelf koester gemengde gevoelens over deze periode in mijn leven. Ik herinner me mijzelf in deze periode als een onzekere, verlegen en enigszins teruggetrokken puber zonder duidelijk plan, doel of wens in het leven. Nou ja, ik had wel wensen, maar de dames in kwestie ontvingen de telepathische verzoeken tot nader contact niet. Zo gaat dat met muurbloempjes.
Over mijn eigen jonge blom hoef ik me wat dat betreft geen zorgen te maken. Miss Popularity heeft een sociaal leven waar ik een puntje aan kan zuigen. Alleen al de contacten in haar MSN Messenger zijn genoeg om een zaal mee te vullen. Het is dan ook een hele opgave om alle verhalen die ze voortdurend vertelt, te kunnen blijven volgen. De hoeveelheid namen die in haar avonturen voorkomen, is voor mij niet meer te volgen.
Binnenkort breekt de tijd aan van feesten. Haar wens voor deze verjaardag was om met een man of twintig naar het zomerhuisje van de familie te gaan, om daar een disco-slaapfeest te houden.
Mijn vrouw en ik waagden enige bedenkingen te hebben. Zoals "Wat te doen als er problemen ontstaan?". We noemden: ernstige verwondingen, ongenode gasten, enzovoorts. "Dan bel ik 112", was het standaard-antwoord.
Na onze aanhoudende protesten kwam ze ons tegemoet door voor te stellen dat wij dan in een tentje in de voortuin konden slapen. Na lang beraad hebben we deze optie geclassificeerd onder "Ze is niet goed bij haar hoofd" en gezegd dat ze volgend jaar misschien oud genoeg is voor dit soort feesten. Dat geeft ons weer een jaar om een list te verzinnen.
Maar op andere punten is meer volwassenheid te bemerken, en dat vind ik leuk. Dat vertelde ik haar ook, laatst, tijdens een autoritje. "Dat betekent dat ik oud word", verzuchtte ze, mij en passant naar het tijdperk van de dinosauriërs verwijzend.
Toch is het leuk. Het stimuleren van zelfstandigheid en een eigen mening heb ik altijd een uitdaging gevonden. Wel jammer dat dat nauwelijks lijkt te lukken. Het verslag van haar werkweek van vorige maand blonk uit in verhalen waarin onkunde de boventoon voerde.
Ze hadden gekampeerd. En ze moesten koken. Van mijn eigen werkweek op dezelfde school kon ik me uitgebreide maaltijden herinneren. Je kunt best een hoop, met een kampeer-gasje en wat goede wil. Maar na het recept van cup-a-soup met een in stukken gesneden tomaat als salade, snapte ik op welk niveau het zich had afgespeeld. Ik geloof dat ze zich voornamelijk heeft laten voederen door de diverse heren die daar aanwezig waren.
Maar de andere werkweek-verhalen waren zoals ik ze nog van vroeger kende. Propvolle tenten met jongens en meiden op een grote hoop, chips verorberend, onbegrijpelijke grappen makend, dubbel-liggend om niets, totdat het weer ochtend was of er een docent vloekend en tierend de meute tot zeker 10 minuten rust had weten te krijgen.
Dat zijn de dingen die je je leven lang bijblijven. Dat is de leeftijd waarop Dingen Gebeuren. Waar je vrienden vindt die je je leven lang blijft zien, of je blijft afvragen hoe het met ze is vergaan in het leven.
Voor mij begon het leven eigenlijk met De Werkweek. Een mijlpaal. Ook voor haar, merk ik uit haar verhalen. En daar ben ik blij om. Blij dat ze 14 is, blij dat De Werkweek goed verlopen is. En dat ze hem beter heeft doorstaan dan ik.
Mijn eigen werkweek eindigde destijds via een politiebusje in de cel van een plaatselijk gehucht, terwijl de bus met schoolkinderen die op weg had moeten zijn naar huis, urenlang voor het bureau bleef wachten.
Met een beetje goede wil kan ik dus concluderen dat dochterlief geen ontzettend stomme streken heeft uitgehaald, en dus geestelijk verder is dan ik op die leeftijd. Als dat geen opluchting is...
