27 juni 2008 door Christel Westgeest
Waarom is het toch zo moeilijk om speelafspraken te regelen in Canada? Christel Westgeest doet research.
Rosa, onze oudste van 4, beheerst het Engels inmiddels vrij goed en kan prima communiceren met haar klasgenootjes. Zodra ze de taal machtig was, wilde ze met vriendinnetjes thuis spelen. Heel goed. Graag zelfs. Hoe sneller we integreren, hoe beter.
In januari heeft Rosa voor het eerst om een playdate gevraagd. Nu, eind juni, hebben we drie (!) Canadese meisjes over de vloer kunnen krijgen. En daar heb ik dan ook nog eens flink mijn best voor moeten doen. Ik ben ouders stug blijven bellen, e-mailen, vriendelijk vragen, nog eens vragen, en (heel gênant) nóg maar eens gaan mailen.
Na lang plannen en intensieve bestudering van roosters kan er dan uiteindelijk gespeeld worden. Een paar uur later worden de kinderen opgehaald. De ouders komen dan niet binnen, maar blijven op de stoep staan. Sterker nog, de motor blijft gewoon draaien.
De playdate wordt in de auto gezet, en weg zijn ze (na een langgerekt "Thank you sooooo much"!) Soms draait een ouder nog wel een raampje open terwijl ze wegrijden en wordt er nageroepen: "We'll definitely invite Rosa for a playdate sometime soon"! Die time moet nog steeds komen.
"Wat doen die kinderen dan allemaal na school, mam? Waarom kunnen ze niet bij mij spelen"? klaagt Rosa. Geen idee.
Na wat research kom ik erachter dat playdates vooral in het weekend plaatsvinden want doordeweeks moeten kinderen elke dag naar de naschoolse opvang of naar een cursus, club of wat dan ook. Geen tijd om ouderwets te spelen bij andere klasgenoten dus. Daarbij komt dat men ook liever niet "zomaar" bij elkaar over de vloer komt. Dan moet het huis opgeruimd en zo.
Nadat mijn verbazing hierover heb uitgesproken bij mijn Zuid-Afrikaanse vriendin, gaat het gelukkig al heel wat beter met de speelafspraken. Zij gaf mij de tip om het eens te proberen bij kinderen met buitenlandse ouders. En dan niet van de tweede of derde generatie, maar ouders die hier ook nog maar een paar jaartjes zijn.
En jawel, dat gaat er inderdaad heel anders aan toe. Niks geen moeilijke afspraken, maar ouders die gezellig binnenkomen en een wijntje meedrinken. Even geen onnodige beleefdheidsvormen, maar gewoon relaxed. Wat een verademing!
Onlangs kreeg ik wel een telefoontje of Rosa met haar Canadese vriendinnetje wilde afspreken. "Ja, graag!" riep ik door de telefoon, en snel pakte ik een papiertje om het adres op te schrijven. Yes! Gaat het toch lukken met die speelafspraken, dacht ik nog bij mezelf. Die Canadezen moet je gewoon even de tijd geven. "Okay", hoor ik aan de andere kant. "In welk park zullen we afspreken"?
