30 september 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
"Komen jullie morgen ook?" Ik kijk de crèche-leidster vragend aan en heb geen idee waar ze het over heeft. "Morgen!", legt ze uit, "dan is het feest. Iedereen maakt iets lekkers en er is muziek en spelletjes voor de kinderen. Maak jij iets lekkers Indonesisch?"
Ze kijkt me vrolijk aan. In gedachten blader ik razendsnel door mijn op springen staande agenda. Ik zie alleen lange dagen, deadlines en vergaderingen, maar geen feest. Ze legt uit dat de crèche een jubileum viert. Dat moet gevierd worden en alle ouders maken iets lekkers. Nu ik beter kijk, zie ik inderdaad gangen vol blije handgemaakte posters voor het feest.
Tussen ons gezegd en gezwegen. In het geheim ben ik jaloers op de dames van de crèche. Met name op die van Abe's groep. Het zijn er drie, ze zijn allemaal mooi, lief, vrolijk en ze mogen de hele dag met mijn kind spelen. En ik moet altijd werken en niet zo'n beetje ook.
Tijdens de kennismaking (ik ben wel drie keer langs geweest) waren ze ook al zo vriendelijk. En geduldig! Ze gaven antwoord alsof ik de eerste moeder was die haar eerstgeborene bij hun achter liet. Achterdochtig probeerde ik ze te betrappen op een dom antwoord, een onderhuidse sneer over mijn leeftijd of onprofessioneel gedrag. Maar die bleven uit en ondertussen waren ze lief voor álle kinderen.
De eerste keer dat ik mijn zoon achterliet, vleide hij verliefd zijn hoofd tegen de borst van de mooiste juf en keek niet op of om toen ik de crèche verliet. Ik weet ook wel dat het fijn is. Maar stiekem had ik gehoopt op een drama met uitgestoken armpjes en een "laat me niet achter bij deze heksen, ik wil jou en jou alleen, jij bent de liefste van de wereld, stop met werken en zorg voor mij"-jammerklacht. Maar niets van dat al, hij vindt het geweldig op de crèche.
Maar goed, terug naar het crèche-feest. Ik ben even in paniek. Want iets lekkers maken zit er niet in. Laf vul ik Abe's vader in op de namenlijst. Daar ben ik dan weer mooi vanaf. Maar Abe's vader heeft ook geen tijd en laat zich niet verleiden door smekende blikken. Ik besluit te doen alsof. Morgen ga ik gewoon naar de toko en dan laad ik het eten over in een oude pan.
Met gemak stap ik in de rol van overspannen moeder die werk, sociaal leven en opvoeding graag wil combineren, maar altijd ten koste van zichzelf. Ik vind het buitengewoon geestig. Nooit gedacht dat me dat nog zou overkomen. Maar ik laat niet met mij dollen, ik neem de short cut. Ik ben niet voor niets een oudere moeder.
De grote dag is aangebroken; op naar de toko. Die staat vol geïrriteerde mensen die proberen kalm over te komen.
De vrouw achter de toonbank is nieuw. Met groeiende ergernis zie ik hoe ze vijf minuten lang twee bekertjes cendol in een één plastic zakje probeert te wurmen. Ondertussen trek ik gekke gezichten naar Abe, die niet begrijpt waarom we zo lang stil blijven staan. Na 25 minuten besluit ik mijn snode plan te laten varen, leg gepast geld neer en ren met veel verontschuldigingen en zes zakken krupuk naar buiten.
Buiten adem en veel te laat arriveer ik bij de crèche. Het feest is al in volle gang. Ik word direct overvallen door een grote groepsangst. Sinds ik moeder ben, heb ik niet eerder zoveel ouders in één ruimte bij elkaar gezien. Ze zingen zonder enige gêne Sesamstraat liederen en dansen in het rond. Ik ruik vieze luiers, het is warm, iedereen kent elkaar en lijkt volkomen tevreden met de rol van vader of moeder van. Ondertussen beledig ik vier ouders door hun kind niet te herkennen en doe alsof ik het naar mijn zin heb.
Gelukkig arriveert geliefde snel. "Praat jíj dan met iemand", sis ik hem toe. "Ik weet niet wat ik moet zeggen en waar moet ik met al die zakken naartoe?" Hij weet het ook niet en vermaakt zich ondertussen prima met zijn zoon. Daar gaat mijn kalme ik ben al 42 dus mij krijg je niet gek-houding.
Ook dat nog. Moet ik nou zelfs wennen aan mijn nieuwe rol als moeder van? Het kan niemand schelen dat ik een overvolle agenda heb, die hebben zij ook. Hier geldt uitsluitend het kind. En dan niet eens alleen die van mij. Volgens mij zijn de andere ouders net zo onder de indruk van hun kind als ik van het mijne. Ik heb nog veel te leren. Gelukkig duurt het nog jaren voor de basisschool begint.
