23 juni 2006 door Sarcas
Waarin dochterlief 'even' bij een vriendin op bezoek gaat, en na 3 uur nog niet thuis is.
De vorige keer schreef ik mijn column in nogal verhitte toestand. Het doet me plezier te rapporteren dat een en ander nu wat rustiger is geworden. Ik heb ook twee weken de tijd gehad om alles te laten bezinken, en dat scheelt natuurlijk.
Ik was gebleven bij het moment dat de twee dames op bed zaten, en niet van plan leken te zijn om te bewegen. Er zijn weinig dingen die me zó irriteren als de karakterverandering die mijn dochter ondergaat als er vriendinnetjes op bezoek zijn. En helemaal dit vriendinnetje.
Als je duidelijk zegt dat het tijd is om te gaan, en ze gaat niet, dan sta ik meteen klaar met mijn stempel 'slecht vriendinnetje'. Vertoornd verhief ik mijn stem in een galmend "Nu!", met als bonus een priemende blik. De vermaning viel krachteloos op de vloer na te zijn afgeketst op een schild van ultieme onverschilligheid. Zelf werd ik recht tussen de ogen geraakt door De Puberblik.
"Boeken. Huiswerk. Beneden. Nu.", gromde ik tussen mijn tanden en verliet het slagveld.
Een ruime vijf minuten later verscheen met slepende tred en een gezichtsuitdrukking van 'Al het Leed van de Wereld' het zieligste kindje van de wereld en omstreken. Dat meteen weer naar boven werd gestuurd om het vriendinnetje van de computer te plukken en de deur uit te zetten. En daarna wéér naar boven werd gestuurd om het juiste huiswerk te pakken. En daarna opnieuw naar boven werd gestuurd voor pen en papier. Ik was dringend aan een borrel toe.
Het was een dag later. Ik was, zoals vaker de laatste tijd, extra vroeg naar huis gekomen om het huiswerk te begeleiden. Dochterlief, net thuis, vertelde stralend over haar geslaagde schooldag, waar goede resultaten waren behaald en begon ijverig voorbereidingen te treffen voor het maken van huiswerk.
"Oh," schoot haar plotseling te binnen. Vriendinnetje is jarig. Mag ik even daarheen een stukje taart gaan eten? Ze woont toch om de hoek..."
Verblind door het rookgordijn van goede resultaten en first class acteerwerk, stemde ik hierin toe.
Drie uur later was ik briesend op weg om mevrouw desnoods aan haar haren terug naar haar huiswerk te sleuren. Omgeven door kleine bliksemflitsjes, een donderwolk en ik meen een horde rood-ogige duiveltjes, belde ik aan.
Een vriendelijke moeder deed open. Haar glimlach verstarde onder mijn aura van pure kwaadaardigheid. Ik had haar nog nooit ontmoet, en ik sprak geen woord, maar ze draaide zich half om en riep naar binnen, niet bij machte haar ogen uit mijn gruwelijke blik los te scheuren: "Meisje... Ik geloof dat je opgehaald wordt...".
"Oh jee", hoorde ik vagelijk, "Nu heb ik shit". Ik onderdrukte de neiging om in duivels gelach uit te barsten, en beantwoordde de vragende blik van de moeder met een korte verklaring. "Ze zou even een stukje taart gaan eten..."
"Ik heb haar een paar maal gevraagd of ze niet weg moest, maar ze zei dat dat niet hoefde..." maakte de moeder de zaak erger. "Fijn te weten" zei ik vriendelijk, waarop ze naar binnen vluchtte.
Madam kwam met haar meest argeloze gezicht naar beneden. "Hey, kom je me ophalen, da's lief.", probeerde ze. Ik wees met mijn duim over m'n schouder.
"De auto in. Nu."
"Maar..."
"Nu."
"Wat..."
"Nu."
"Maar ik..."
"Nu."
"Ben je chagrijnig?"
"NU!"
"En mijn fiets?"
"Fuck de fiets!", bulderde ik, waarop de voordeur dichtsloeg en we met zijn tweeën op de stoep stonden.
Eenmaal thuis pootte ik het kind aan de eettafel, en begon ik aan een gedetailleerde uitleg over wat ik van de situatie vond. Ik pakte haar potlood en tekening af, en begon overnieuw.
Wat volgde was een preek over 'verantwoordelijkheden', 'tieners', 'volwassen gedrag' en 'kleuters', en ik gebruikte de truc van zacht praten zodat ze zich moest inspannen om me te horen.
Na een klein kwartiertje besloot ik ongegêneerd op haar schuldgevoel in te gaan werken, en deed haar haarfijn uit de doeken welke offers ik voor haar bracht, en hoe ik mijn inspanningen beloond zag.
"Ja maar", protesteerde ze, "waarom ben je nou zo boos?"
"Je zou even een stukje taart gaan eten."
"Dat was natuurlijk een grapje. Dat doe je toch niet als je beste vriendin jarig is!"
"Leuk grapje. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Als je toestemming hebt om even weg te gaan, dan blijf je geen uren weg."
"Ja maar dat was een grapje!"
Ik gaf haar nog eens de 'wil je als een kleuter of als een tiener behandeld worden'-preek, en legde uit dat je om tiener-dingen te kunnen doen, je je ook zo moest gedragen, qua verantwoordelijkheden. "Je gedraagt je als een 10-jarige, en beslis maar of je ook zo behandeld wilt worden."
Met deze ietwat cliché-matige woorden sloot ik de preek af. Ik had een goed gevoel. Ik had een heleboel gezegd, en ik had het idee dat zeker de helft was aangekomen. Een ongekend succes. Tevens was ik bekaf en had ik een knallende koppijn.
De afgelopen twee weken zijn zonder extreme incidenten verlopen. Dus kan ik er elk moment weer een verwachten... Pubers. Je blijft lachen.
