3 mei 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Nederlands bezoek is heerlijk en verschrikkelijk tegelijk. Anita begint het echte loslaten te ontdekken.
Hoe heerlijk is het toch om bezoek uit Nederland te krijgen. En hoe verschrikkelijk is het toch om bezoek uit Nederland te krijgen.
Bezoek uit Nederland
De bezoektijd is weer aangebroken en we kijken ernaar uit. De dagen worden afgeteld. Joepie, ze komen. De opa's, oma's, ooms, tantes, vrienden, vriendinnen, neefjes en nichtjes.
Wat heerlijk om weer bij te kunnen kletsen. Wat heerlijk om weer mensen om je heen te hebben die lekker vertrouwd zijn. Allemaal stralen we als ze er zijn, genieten we met volle teugen van vriendschappen die echt nooit meer zullen verdwijnen, waar we ook wonen.
En gezellig, samen dingen doen, de omgeving verkennen, samen eten, tot diep in de nacht doorborrelen en de volgende dag het dagelijkse leven weer oppakken.
Tja, dat is dus het lastige. Het is feest als we bezoek hebben, maar ondertussen moet ons leventje gewoon doordraaien. De kinderen gaan gewoon naar school, Oscar en ik aan het werk. Dat is ook de belangrijkste reden waarom we gezegd hebben: We zijn géén logeer-adres.
Als er bezoek komt, prima, we boeken wel een huis of appartement voor ze. Ons huis blijft ons huis.
In de praktijk betekent dat vooral dat we de ochtenden voor onszelf hebben. Geen gedrang voor de douche, rustig ontbijten, en vervolgens gaat ieder zijns weegs. En dat is goed. De rest van de dag wordt namelijk helemaal op zijn kop gezet omdat je samen dingen wilt doen. Je hebt immers maar zo weinig tijd met elkaar, daar wil je zoveel mogelijk van genieten.
Het sociale leven in Spanje zelf staat daarmee even in de koelkast. De buren durven niet langs te komen, want je hebt bezoek. De kinderen willen niet spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes, want er is bezoek. 's Avonds maak je geen afspraken, want er is bezoek. Ik betrap mezelf erop dat ik zelfs dingen afzeg, of uitstel, want er is bezoek.
Op het moment dat het bezoek er is, voelt dat allemaal prima. Je wilt immers ook met volle teugen genieten van hun aanwezigheid. Maar als ze weer weg zijn, voelt het niet meer goed. Je komt weer met twee benen op de grond, staat weer in de werkelijkheid. Je leven is híer. Het is belangrijk om híer te zijn en te blijven, ook als er bezoek is.
Ik merk echt aan mezelf dat ik na zo'n intensieve week even in een gat val. Mezelf weer bij elkaar moet rapen om het echte leven hier weer op te pakken.
Ook bij de kinderen zie ik het. Danielle weigert ook iedere keer om afscheid te nemen. Is de laatste dag zelfs boos! Was het net zo gezellig, gáán ze weer, zie je haar denken. Nienke realiseert zich dat pas op het daadwerkelijke moment van vertrek. Verbaasd staat ze te kijken naar de wegrijdende auto of de zwaaiende mensen die we achterlaten op het vliegveld. Goh, het is alweer voorbij zegt ze, en barst in tranen uit.
Weer afscheid moeten nemen is het vreselijke van bezoek krijgen uit Nederland.
De enige die zich er niet door laat beïnvloeden, is Oscar. Hij laat zijn leven niet in de war schoppen door de visite. Zijn activiteiten hier in Spanje hebben prioriteit en tja, de rest moet zich daar maar omheen plooien. Dat is het echte loslaten, en dat moet de rest van de familie nog leren.
