6 april 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Oppassen in Spanje houdt in: ervoor zorgen dat de kinderen niets overkomt. Stiekem verlangt Anita wel terug naar dat professionele kinderdagverblijf.
Drie ochtenden per week heb ik nu vrij. Nou ja, vrij... Geen kinderen bedoel ik. Ik help Oscar op kantoor met de administratie en ben ook zelf weer wat activiteiten aan het ontwikkelen. Heerlijk vind ik het, om mijn wereld weer wat groter te maken. Om weer wat verder te kijken dan alleen huis, tuin, kids en sinds kort ook hond.
Buurvrouw Cele past op
Buurvrouw Cele past op Michelle. Toch weer spannend, zo'n eerste ochtend naar de oppas. Zal het goed gaan? Zal Michelle het accepteren? Huilt ze écht maar heel eventjes? En natuurlijk ging het goed. Zingend tref ik haar 's middags weer aan. Spelend met de hond.
Na twee weken brabbelt Michelle al evenveel Spaanse als Nederlandse woordjes. Ze zit nu midden in haar taalontwikkeling. Ze wil alle woorden leren, wijst aan en wil weten wat het is. Thuis, maar ook bij Cele natuurlijk. En zo zijn schoenen inmiddels zapatos geworden en oma is abuelita. Om jaloers op te worden, zo gemakkelijk als dat gaat.
In de vakantieweken gaan ook de andere twee meiden naar Cele. Heerlijk vinden ze het, lekker dollen met haar kinderen (Salvador van 14 en Alba van 12) en, als het lekker weer is, het zwembad in.
Toch gaat 'oppassen' anders dan in Nederland. Hier houdt oppassen vooral in: ervoor zorgen dat de kinderen niets overkomt. Dat ze geen gevaarlijke dingen doen, goed eten en drinken – dat soort dingen. Verzorgen dus.
Maar spelen met de kinderen? Nee, daar is geen tijd voor. Het huis moet gepoetst worden, de (warme) lunch moet bereid worden en de kinderen draaien daar omheen. Ze moeten zichzelf vermaken. Ook met de eigen kinderen gaat dat zo.
Met verbazing heb ik ernaar gekeken. Zelden zie je vaders of moeders echt spelen met hun kinderen. Samen boekjes lezen, puzzelen, voetballen, of gewoon een fantasiespelletje spelen is er niet bij. Ik kan daar juist enorm van genieten en vind het ook belangrijk om dingen samen met ze te doen. Ze ook te stimuleren om verschillende spelletjes te spelen.
Hier lijkt die opvoedkundige rol niet weggelegd voor de ouders maar voor de oudere neefjes, nichtjes of buurkinderen. Want dat zie je wel. Een knul van 14 schaamt zich absoluut niet om te spelen met een ukkepuk van 4. En die ukkepuk van 4, Daniëlle in dit geval, adoreert die knul van 14. En Alba van 12 is helemaal gek met Michelle. Echt leuk om te zien.
Wat de ouders wel doen, is de kinderen betrekken in het werk rondom het huis. Samen werken in de moestuin, timmeren in de garage, koken, dat soort dingen. En ja, wáár ze ook naartoe gaan, de kinderen gaan mee.
Dat is dan weer de andere kant; de kinderen maken hier echt onderdeel uit van het leven van de ouders en worden niet buitengesloten.
Al met al is het Spaanse gezin dus geen slechte omgeving voor Michelle om drie ochtenden deel van uit te maken.
Maar toch... af en toe verlang ik terug naar dat professionele kinderdagverblijf in Nederland, waar met zorg gekeken werd naar de sociaal-emotionele en de creatieve ontwikkeling van ieder kind. Waar de kinderen de hele dag het middelpunt waren. Waar ze konden spelen en ravotten met leeftijdsgenootjes, verven en knutselen in het atelier en toneelspelen in de circus-ruimte.
Wat een luxe was dat, voor ouders én kinderen. Ach ja, je kan niet alles hebben in het leven.
