21 april 2006 door Sarcas
Dochterlief komt van Planeet Puber. Dat maakt het communiceren wel erg lastig. Maar Sarcas heeft een oplossing bedacht.
De laatste tijd zijn we strenger geworden. De tegenvallende schoolprestaties nopen ons tot sancties als 'meteen uit school thuiskomen', 'geen vriendinnen op bezoek', 'zelf ook niet op bezoek gaan', 'geen computer tenzij nodig voor school' en 'huiswerk maken'.
Ik weet het, we zijn onmenselijk. En onze liefste dochter laat weinig kansen onbenut om haar ongenoegen over dit feit duidelijk te maken. Dat leidt tot een moeizame vorm van communicatie.
"Ik weet dat het jullie bedoeling is om mijn schooltijd zo vervelend mogelijk te maken", zei ze op zekere ochtend tijdens het ontbijt. "Maar jullie begrijpen natuurlijk wel dat dit soort straffen geen effect heeft..."
Een klassieke openingszet. Na een korte blik van verstandhouding tussen mijn vrouw en mij gaven we de gepaste reactie. "Oh?", zeiden we op neutrale toon.
"En niemand van mijn vrienden krijgt ooit zulke zware straffen. Jullie zijn de strengste ouders die ik ken. Ik mag nooit wat."
Een gecombineerde drievoudige aanval. Sneaky. Hierdoor zouden we gedwongen worden om op drie fronten tegelijk te bekvechten. Met als gevolg dat de argumenten verwateren, en de kansen groter zijn dat mijn vrouw en ik verschillende reacties gaan geven. Zodat onze agressor een verdeel-en-heers-taktiek kan toepassen.
Ik besluit dus om op één argument tegelijk antwoord te geven, en noem twee stellen ouders waarvan wij menen dat deze behoorlijk strenger zijn.
"Jaaah, maar dat zijn dan ook de enigen."
"En dan telt het niet?", informeer ik. "Hoe zijn eigenlijk de rapporten van je vrienden?"
"Weet ik niet", bluft ze.
Ik vraag haar of ze het daar nooit over heeft met ze.
"Natuurlijk niet", fronst ze.
Ouders kunnen toch zúlke stomme dingen zeggen, lees ik uit de rimpels op haar voorhoofd.
Zuchtend leggen we nogmaals uit waarom ze huisarrest heeft. Helaas kunnen we dat blijkbaar alleen in het Chinees, waardoor dochterlief er helemaal niets van begrijpt. Ze gooit een joker in het spel.
"Jullie zijn altijd boos op me, ik doe nooit wat goed!"
"We hebben afspraken gemaakt", leg ik uit, "en daar houd je je niet aan. Daar moeten we dan vrolijk van worden?"
"Jullie verwachten dus dat ik me aan al die regels van jullie houd? Ik maak ook fouten hoor, ik ben ook niet perfect, zo ben ik nu eenmaal en dat moeten jullie maar accepteren."
Op de een of andere manier loopt dit gesprek niet zo lekker. Voor ons zit een afgezant van de planeet Puber. Op deze planeet, die tevens in een andere dimensie zweeft, gelden volstrekt andere regels en wetten.
Alleen het Chinees is daar hetzelfde. Iedereen spreekt het, maar niemand verstaat het.
Helaas hebben we dit soort discussies de laatste tijd wel vaker. En ik, twijfelaar, weeg de voor- en de nadelen af van ons strengere beleid. Ik weet dat het grotendeels geworstel is om de vrijheid die ze had, te herkrijgen. Maar ja, ze maakte er wel een zootje van.
Als ouder grijp je dan in. En als woorden niet helpen, dan maar daden. Het negatieve effect op de korte termijn is echter wel dat je tegenover elkaar komt te staan. Wij zijn nu de Grote Verbieders van wie Niets Mag.
Dat vind ik niet leuk. Het schept zo'n afstand, en de tijd dat ze haar vleugels uitslaat en wegfladdert komt toch al met rasse schreden nader. Ik houd het liever gezellig, nog even. Maar ja, zachte heelmeesters...
Ik herinner haar eraan dat we niet altijd boos zijn, en niet altijd kritiek hebben. En dat we haar belonen als ze dingen goed doet... tijdschriftjes of boeken voor haar kopen, en zelfs een nieuwe mobiel in het vooruitzicht hebben gesteld als ze een rapport met allemaal voldoendes kan laten zien.
"Ja maar dat is onmogelijk. Niemand heeft ooit allemaal voldoendes, dus dat kan ik nooit halen. Dan ga ik wel naar het VMBO."
Ze wil of kan het niet begrijpen, of allebei. Dat is duidelijk. Maar ze blijft doorruziën. Haar argumenten zijn onlogisch, kloppen niet en zijn soms ronduit niet waar. Maar ja, op háár planeet gaat dat nu eenmaal zo.
Vroeger woonde ik daar ook, op planeet Puber. Maar ik ben geëmigreerd, en ik heb me min of meer aangepast aan het leven hier. Toch hoor ik nog wel de echo's van het verleden, opgeroepen door de discussies met haar.
Ik voel de frustratie en het volstrekte onbegrip voor mijn eigen positie, mijn eigen leven en mijn eigen prioriteiten van destijds nog heel goed. Enigszins aangevreten door de tand des tijds, maar toch.
Misschien ligt hier een oplossing... Ik heb een puber en die spreekt Puberiaans. Een obscuur Chinees dialect. Ze verstaat me niet. Ze hoort me wel, maar ze begrijpt me niet. Harder praten heeft dus geen effect.
Ik heb druk nagedacht. Ik ben begonnen met het voorbereiden van een ander soort gesprek. Gesterkt door ervaringen die ik heb gelezen op het forum alhier, ga ik de rollen eens omdraaien. Háár laten nadenken over ónze positie. Zichzelf laten zien door onze ogen.
En voordat ik honende mailtjes krijg van "Ha, sukkel, pubers kúnnen helemaal niet denken!" licht ik een tipje op van de sluier die over mijn Geheim Taktisch Plan ligt. Dénk als de puber, en werk met de onderwerpen waar je wél overeenstemming over hebt.
Het opvoeden van pubers is een soort integratiecursus. Ze komen helemaal van planeet Puber, alwaar het leven anders is. "It's life Jim, but not as we know it", zoals een bekend intergalactisch arts placht te zeggen.
We zetten nieuwe Nederlanders op hun eerste dag toch ook niet een bord stamppot met draadjesvlees en vette jus voor, met de mededeling dat dit gerecht bereid is door een homofiele kok wiens vrouw in dienst is van de plaatselijke abortuskliniek?
Integratie is een zaak van subtiel zijn. Niet de tegenstellingen uitvergroten door ze meteen naast elkaar te zetten. Geen spel van 'zoek de verschillen' maar van 'zoek de overeenkomsten'. Volgens mij zijn er meer overeenkomsten dan verschillen. De verschillen hebben alleen de onhebbelijkheid dat ze zo opvallen.
We zullen zien wat het oplevert.
