7 april 2006 door Sarcas
Mag dochterlief nu wel of niet naar het schoolfeest? En zal er nu eindelijk rust, reinheid en regelmaat in huize Sarcas komen?
"Houd uw adem in, de komende twee weken. Daarna zal ik berichten over de verherreorganisatie van Huize Sarcas", schreef ik twee weken geleden in een vlaag van ernstige verstandsverbijstering. Rust, reinheid en regelmaat zouden er komen. Wat gaan twee weken toch snel voorbij...
Ik heb nauwelijks de tijd gehad om er eens rustig over na te denken, en alle adviezen op me in te laten werken, of we zijn al weer twee weken verder. En nog steeds geen huishoudelijk revolutie.
Maar we hebben niet helemáál niets gedaan! We zijn uiteraard wel zeer consequent geweest in ons optreden naar dochterlief. Redelijk consequent althans. Ik bedoel, over het algemeen hebben we ons meestal redelijk aan de afgesproken maatregelen gehouden.
Okay, ze mocht uiteindelijk wel naar het schoolfeest. Maar dat was dan ook het enige waarin we iets versoepelden.
Dat was overigens nog héél geestig, achteraf gezien. Samen vonden we het toch wel heel sneu, om haar een groot schoolfeest te moeten laten missen. Ze was al een paar dagen hard aan het werk, zo vertelden we elkaar. Dus de avond voor de dag van het schoolfeest besloten we dat ze mocht gaan, maar dat we haar om 11 uur al zouden ophalen. De 'beter een half ei dan een lege dop'-levensles.
Maar madam stapte de volgende ochtend met haar verkeerde been uit bed, en gebruikte het ontbijt om ons haarfijn uit te leggen dat niet naar het schoolfeest mogen een bijzonder stupide straf was. Dat niemand straf kreeg voor een slecht verslag. Dat diegenen die wij noemden als kinderen die wél problemen hadden gekregen met hun slechte verslag, meer lijden onder freaks als ouders. En dat we dat dus niet konden meetellen, tenzij wij óók tot deze categorie van ouders gerekend wensten te worden.
Ja, ze leren wel lullen, daar in de brugklas. Enfin, één blik van verstandhouding tussen mijn vrouw en mij was voldoende om ons het heuglijke nieuws dus niet te laten vertellen. Suf kind dat ze is.
Toen ze naar school vertrok, besloot ik haar te brengen. "Stap in de auto, ik breng je. We moeten eens praten."
Rustig laverend door het stedelijk verkeer vertelde ik haar uitvoerig welke fantastische blunder ze zojuist had begaan. En dat we, nu ze zo tegen ons tekeer was gegaan, moeilijk opeens alsnog konden zeggen dat ze als verrassing toch mocht gaan. Of ze dat begreep.
Een stroom woorden volgde. We hadden het helemaal verkeerd begrepen. Ik sprak haar naam uit met enige nadruk, en meldde dat ik geen behoefte had aan geouwehoer. Ondertussen waren we bij school aangekomen. "Dank je wel dat ik toch mag," zei ze, en wilde uitstappen. "Ik heb nog helemaal niet gezegd dát je mag," antwoordde ik. Ze bevroor in haar uitstapbeweging.
"Maar je..."
"Ik zei dat we van plan waren je te laten gaan, vóór vanochtend."
"Maar ik heb toch sorry gezegd?"
"Ja, en je hebt ook gezegd dat je je kamer zou bijhouden, je huiswerk zou maken, en al die andere dingen zou doen. Kom ons vanmiddag maar vertellen hoe jij denkt dat je de komende periode je huiswerk en andere dingen wilt gaan doen, en hoe we je daarmee kunnen helpen. Dan zien we nog wel."
Aldus zijn we 's middags tot een goed en productief gesprek gekomen, en hebben we een aantal afspraken gemaakt. Er hangen nu uitgebreide schema's op de deur met wat wanneer en hoe te doen, zodat misverstanden uitgesloten zijn. Nou ja. Bijna dan.
"Hey! Geen internet hadden we gezegd!"
"Ja maar, ik heb m'n werk af..."
"Heel goed gedaan, maar de straf blijft."
"Maar dat hadden jullie niet gezegd!"
"We hadden toch gezegd: 'De komende 6 weken geen internet'?"
"Ook niet als ik m'n werk af heb?! Nou jááá!"
(stamp-stamp-stamp, plus net-niet-knallend-dichtslaande deur)
Maar die schema's wérken dus! Al bijna twee weken ploetert het arme, arme kindje zich ongans op haar taken. En met succes. Gisteren meldde ze dat ze de hele week al af had.
Ik vroeg haar wat ze nu dan ging doen. Grijnzend zei ze dat ze verder ging werken, zodat ze extra veel werk kon laten zien op school. "En," informeerde ik zuigend, "hoe voelt dat nou?" "Best goed, lekker veel werk af hebben!", tuinde ze er met open ogen in.
"Nerd!" riep ik, en maakte me uit de voeten, terwijl vreselijke taal me achtervolgde. En het kan toch echt een heel keurig meisje zijn!
Over keurig meisje gesproken... 't Is nu kwart over drie, en ze zal zo wel thuiskomen. Op het schema staat: "Kamer en badkamer opruimen, en op de eerste vrijdag van de maand dweilen".
Ik ben héél benieuwd of het gaat lukken. Ik ben in ieder geval druk bezig met wasjes draaien en sokken sorteren om de goede sfeer te creëren en m'n eigen chaos wat in te tomen. Morgen extra mapjes kopen om de papierboel op te bergen. Straks misschien de enorme hoeveelheid lege flessen naar de glasbak brengen. Hopelijk krijg ik ze allemaal in één keer in de auto.
En het stomme is dat als ik eenmaal bezig ben met opruimen, ik het nog leuk vind ook. Lekker schoon! Hmmmm! Of zou ik een soort wasmiddelvergiftiging hebben? Nou ja, gaat ook wel weer over. Ik ga weer lakens vouwen! Joepie!
