27 mei 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Dit is de moeilijkste column die ik tot nu toe heb geschreven. Eerdere teksten rolden lekker makkelijk uit de pen. Ik maakte wat mee en hupsakee: daar had ik weer een onderwerp te pakken. Met zelfspot en gepaste afstand beschreef ik mijn leven als zwangere vrouw van 41 jaar.
Nu is alles anders. Ik ben moeder. Ik heb een kind. Het is een zoon. Een echte jongen, met alles d'r op en d'r aan. Ja. Wat kan ik er nog meer over zeggen? Eindeloos vaak ben ik opnieuw begonnen met het beschrijven van de meest bizarre, mooie en heftige belevenis die ik ooit heb meegemaakt. De bevalling. Deze keer geen bevalling van horen zeggen, of van zien op de televisie. Zelfs geen bevalling van mijn zusje, waar ik twee keer bij was. Nee, dit moest een stukje worden over mijn eigen bevalling.
Ik begon met een emotionele beschrijving. De voorweeën die opeens in persweeën overgingen, de liefdevolle aandacht van de verloskundige, het kaarslicht, die eerste schreeuw van nieuw leven, de tranen van mijn geliefde, mijn speurtocht naar onvolkomenheden, en mijn opluchting toen die er niet waren. Ik dacht er een paar dagen over na, en besloot dat ik het allemaal te intiem vond. Soms is het goed om verhalen binnen de kleine kring te houden.
Goed, een nieuwe versie dan: de licht komische en afstandelijke inval. Dat liep op niets uit. Behalve dan het verhaal over de kraamverzorgster die maar een paar uur bleef. Ze had de pech te arriveren op het hoogtepunt van mijn kraamtranen. Terwijl ik het leed en het geluk van de hele wereld op mijn schouders voelde drukken, had zij op alles aanmerkingen. Toen de bloemetjes-shirts voor mijn net geboren zoon er ook aan moesten geloven, openden de sluizen zich volledig. Helemaal niet leuk eigenlijk. Hoe kon ik deze gebeurtenis trivialiseren?
's Nachts bedacht ik briljante oplossingen die ik één borstvoeding later alweer vergeten was. Ik liep constant met een opschrijfboekje rond waarin ik indrukwekkende openingszinnen schreef. Er volgde een 'intellectueel beschouwende'-versie en een 'mooi geschreven met ingewikkelde zinsconstructies'-stukje. Dat waren wel de ergste teksten. Het was simpelweg een stukje dat niet geschreven wilde worden.
Dan maar gewoon de waarheid zonder fratsen. Ik ben moeder geworden van het mooiste jongetje dat ik ooit heb gezien. Als hij in de vroege morgen naast mij wordt gelegd, springt mijn hart wijd-open. Wanneer dat kleine kopje in de 'ik ga bijna huilen'-stand gaat, wil ik alles voor 'm doen om de oorzaak weg te nemen.
Toen hij voor het eerst recht in mijn ogen keek, voelde ik mij tot in mijn diepste kern gezien. Nog nooit ben ik zo trots geweest. Nog nooit heb ik de kwetsbaarheid van het leven zo sterk gevoeld. En nog nooit hebben Julie Andrews' woorden uit de Sound of Music zo vaak in mijn hoofd geklonken: "Somewhere in my youth or childhood, I must have done something good".
En wat heeft dat te maken met het gegeven dat ik 41 ben? Helemaal niets. Deze gevoelens zijn universeel en van alle tijden en van alle leeftijden. Dat maakt het zo mooi. Ik ben opgenomen in de rijen van mensen met slapeloze nachten, zorgen over geld, school, oppas, eten of juist niet, slapen of juist niet. En ik hoor bij de mensen die al die zorgen in één klap vergeten en voor wie de zon gaat schijnen op het moment dat hun kind naar ze lacht.
