29 april 2005 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Een onverwacht genoegen, gisteren. Terwijl ik zat te twijfelen tussen een middagdutje of verder werken, werd er gebeld. "Babyservice", werd er geroepen. En daar stonden drie vriendinnen. Bepakt en bezakt met kinderspullen.
Ik kreeg: bijtringen die hun kinderen al hadden gebruikt ("Ik zou 'm wel even schoonmaken"), truitjes die hun kinderen al hadden gedragen, jasjes, stapels mutsjes, en een pakje dat ik ooit zelf had gegeven. Allemaal gebruikt, en mij daardoor gelijk veel dierbaarder dan al die nieuwe kleertjes die in tassen in de kast liggen.
Een gevoel van trots overviel me. Mijn vriendinnen. Mooie, succesvolle vrouwen zijn het. Allemaal moeder. Ik ben de oudste en de laatste met kinderen. Het laatst getrouwd, het langst gezocht naar de grote liefde. Het langst getreuzeld misschien wel.
We gaan iets drinken. Zij prachtig en ik draag het enige dat ik nog pas. Ja, ook zwangerschapskleding kan te krap worden. IJdeltuiterij bij het kopen van kleren in de eerste maanden werkt niet, zo blijkt nu.
Daar loop ik dan met mijn dikke buik, omringt door de dames. Zo voelt het dus om de jongste te zijn. Wat een heerlijk beschermend gevoel. Ik mag eventjes dommer en onnozeler zijn dan zij.
Onderweg komen we een oude docent tegen, die ons vraagt wat we inmiddels doen. We schieten abrupt in onze studentenrol. Met verbazing hoor ik de dames zich bijna verontschuldigen voor wat ze nu doen. Pardon? Jullie hebben toch een carrière én kinderen?
We arriveren bij de nieuwe place to be-tent. De bediening heeft van traagheid een kunstvorm gemaakt. Hilarische toestanden. Als we naar de ober zwaaien voor wat aandacht, zwaait-ie blij terug. De dames zitten aan de wijn, ik aan de thee.
Na het leven in het algemeen te hebben besproken, zijn de kinderen aan de beurt. Had ik mijn opschrijfboekje maar bij me. Een stroom van problemen en oplossingen komt voorbij. Mijn oren tuiten ervan. Wanneer is hen dat allemaal overkomen en waarom hebben ze het daar nooit over gehad met mij? Of hebben ze dat wel, en luisterde ik gewoon niet omdat het volstrekt wezensvreemd was? Of – en ik denk dat het dat was – hielden ze zich in, omdat ze mij niet wilden vervelen met de opvoedkundige details?
Ik ga met de minuut meer houden van deze vrouwen. Dus naast het werk dat ze hebben verzet, waren ze hiermee bezig? Het zorgen en opvoeden van die kinderen die niet willen slapen, niet willen luisteren, geen groente willen eten, en zich niet willen aankleden. Die altijd tv willen kijken en hun ouders uitlachen. En waar ze onvoorwaardelijk van houden.
Ademloos zit ik te luisteren. Dat de stoelen niet lekker zitten, maakt niet uit. Dus dit is de naakte waarheid. Opvoeden is heel hard werken. Het is huilen als het niet gaat, en enorm trots zijn als ze iets goed doen. Maakt niet uit wat.
Er is veel voor te zeggen om later in het leven zwanger te worden. Eén goede reden is dat je kunt rekenen op de ervaring van je vriendinnen.
