1 april 2011 door Enno van der Heijden
Afwisselend beschrijven Emmy de Wit (moeder van twee dochters) en Enno van der Heijden (vader van een zoon en een dochter) de seksuele ontwikkeling van hun tieners, en de manier waarop je daar als ouders mee prutst.
Mijn zoon staat voor de spiegel. Hij trekt de mouwen van zijn t-shirt over zijn schouderkoppen, en monstert het effect. Dat bevalt hem wel. Stevig sporten, en sinds kort ook trainen op de sportschool, heeft zoden aan de dijk gezet.
Dat was nog een heel gedoe trouwens, die sportschool. Hij wilde daar al heel lang heen, maar wij vonden dat geen goed plan. In het algemeen wordt aangeraden om te wachten met gewichten heffen tot het lichaam is uitgegroeid. Zijn lichaam was nog lang niet uitgegroeid. Het groeide maar door, al vanaf dat hij 11 was.
Dat leidde dus tot steeds terugkerende discussies. Maar nu is hij 16, en lijkt zijn groei een beetje tot stilstand gekomen. Dus nu mag hij.
Maar waar haalt-ie de tijd vandaan?! Muziekles, een paar keer per week trainen, lesgeven op zaterdag, en nu ook nog die sportschool? Nu ja, zolang zijn schoolresultaten er niet onder lijden doen wij er niet moeilijk over. En het is nog gratis ook; de gemeente betaalt.
Langzaam steekt hij een arm omhoog, en priemt hij zijn vinger in de lucht. Zo oefent hij, voor de spiegel, het stellen van een vraag in de les. "Kijk," zegt hij. "Dat ziet er wel goed uit hè? Zo maak ik wel indruk, toch?"
"Tja," zeg ik. "Het is maar op wie je indruk wilt maken. Op de vrouwelijke leerkrachten soms?"
"Ach," zegt hij. "Als het maar een kut heeft."
Au! Hadden we dáár nou zo ons best voor gedaan in de opvoeding? Maar voor ik mijn donderpreek kan afsteken over grof taalgebruik in het algemeen en vrouwonvriendelijke kroegpraat in het bijzonder, begint hij al breeduit te lachen. Hij weet heel goed dat je zoiets gewoon niet kunt zeggen (of denken of vinden) en dat hij ons daar ontzettend mee op de kast kan krijgen. Pestkop! Opvoeding alsnog geslaagd.
