20 januari 2022 door Vera Bijma
Met een gezicht als een oorwurm komt zoonlief de schoolpoort uitgebanjerd. Zodra hij voor me staat, smijt hij boos een witte zak op de grond.
Verbaasd sta ik naar het tafereel te kijken. Dit ben ik niet van hem gewend. Meestal komt hij goedgeluimd uit school. ‘Wat is dat?’ vraag ik hem terwijl ik naar de zak op de grond wijs. ‘Raap dat eens op, alsjeblieft’, voeg ik er vermanend aan toe. Hij weet best dat hij geen spullen op de grond mag gooien.
Hij pakt de tas en duwt hem in mijn handen. ‘Ik haat die beer’, bromt hij met een gezicht waar de afkeer vanaf druipt. Ik werp een blik in de tas. Het blijkt om de vertelbeer van de klas te gaan. Die komt een weekendje bij ons logeren. Het is de bedoeling dat zoonlief daarna aan de klas vertelt wat de beer allemaal met hem beleefd heeft. En daar wringt vermoedelijk het schoentje: mijn zoon houdt niet van vertellen. En al helemaal niet voor een groot publiek. Bij thuiskomst verdwijnt de beer met zak en al dan ook meteen in de verste hoek van de keuken.
Tja, hoewel ik mijn zoon heel goed begrijp, zal hij toch iets met die beer moeten doen. Ik neem de tas mee naar de woonkamer waar zoonlief tv zit te kijken. Als ik de beer uit zijn benarde positie bevrijdt, zie ik dat er ook verscheidene kleertjes in de zak zitten. Ik laat het zoonlief zien en trek beer een leuk jasje aan. Het is tenslotte berekoud vandaag. Dan zet ik de beer bij de racebaan van zoonlief neer en maak een foto. Mijn zoon werpt een weinig enthousiaste blik op mijn goedbedoelde pogingen en kijkt weer verder naar zijn lievelingsserie. Tussen ons gezegd en gezwegen: wat verwacht de juf nou ook van een stoere 8-jarige. De fase van een logeerbeer is hij allang ontgroeid. Tuurlijk, de knuffels in zijn bed mogen nog absoluut niet in de kast. Maar er actief mee spelen is er niet meer bij. Hij kijkt liever hoe de dappere lego-ninja’s het kwaad bestrijden.
Als ik even meekijk naar hoe deze tekenfilmhelden een vuurspuwende draak verslaan, gaat me een lichtje op. ‘Hé, anders kijkt de vertelbeer toch gewoon gezellig met je mee? Dan kun je op school vertellen dat jullie gezellig samen naar Ninjago hebben gekeken.’
Zijn ogen lichten op. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Over Ninjago wil hij wel iets vertellen.
Oef, denk ik opgelucht.
Dan is het maandag. Beer gaat mee terug naar school. Als ik zoonlief ’s middags bij de schoolpoort sta op te wachten, ben ik heel benieuwd wat hij over beers logeerpartijtje heeft verteld. Deze keer komt hij gelukkig weer even vrolijk als altijd door de poort gerend. Maar over wat hij voor de klas verteld heeft, kom ik niet veel te weten. Hij ‘weet het niet meer’.
Ik had het kunnen weten. Zoonlief vertelt nu eenmaal niet graag. ‘Kom, we gaan naar huis’, zeg ik tegen hem en geef hem een dikke knuffel. Want dat vindt hij gelukkig wel fijn. Mijn lieve kleine knuffelbeer.
