11 mei 2021 door Lisanne Karstenberg
Een bloedhekel had ik vroeger aan die ouders die zich altijd overal mee bemoeiden. Op school, op de sportclub, er stonden altijd ouders vooraan om verhaal te halen. Hun kind werd onrecht aan gedaan en de juf of de sportinstructeur moest het maar oplossen. Zelf heb ik dit nooit zo ervaren, mijn ouders bemoeiden zich niet op die manier met mij.
Achteraf gezien denk ik wel eens, waarom moest ik altijd alles in mijn eentje opknappen? Waarom konden mijn ouders nooit eens een goed woordje voor mij doen? Ik heb het op dat moment niet gemist, maar nu denk ik wel eens: potverdikkie er zijn toch best wel wat vervelende situaties geweest die ik, voor mijn gevoel, alleen moest opknappen.
Eigen ervaring
Zelf ben ik jarenlang volleybaltrainster geweest, ik kon me echt heel erg irriteren als ouders hun eigen kind beter vonden dan een ander kind of vonden dat hun kind meer moest spelen omdat hij of zij het verdiende. Ik begreep dit nooit, had je als ouders dan een blinde vlek voor je kind?
Wijzer geworden
Inmiddels ben ik zelf een ouder, ik denk dat ik een aardige strenge ouder ben en die best consequent probeert te zijn. Ik heb duidelijke grenzen, maar ben ook van het zelf ontdekken en uitvinden. Misschien omdat ik zelf ook zo groot ben geworden. Ik sta er niet altijd naast om de kinderen op te vangen, van zelf ervaren en fouten maken leer je. Dat is mijn standpunt.
Nu merk ik dat mijn oudste wat moeite heeft met sociaal contact (dat zijn de genen van mijn schoonfamilie ;)). We merken het al een tijdje aan hem, maar ik heb met mijzelf afgesproken dat ik geen moeder wil zijn die meteen overal bovenop zit. Is het wel echt zo wat we zien? En wat zien we dan precies?
Inmiddels zijn mijn man en ik een aantal gesprekken verder. Loslaten en zelf laten oplossen, dat is nog steeds zo. Maar wat als je merkt dat je kind er zelf ook last van krijgt?
Op een avond heb ik een gesprekje over school met mijn oudste. Hij moet van mij naar bed, want morgen moet hij weer naar school. Hij geeft mij terug dat hij niet naar school wil. Ik vind zijn gedrag de laatste dagen al wat lastig en vraag me af of er iets op school gebeurd is. Na wat gesloten vragen gesteld te hebben komt de aap uit de mouw..
Die middag uit school, ging zijn zusje bij een vriendinnetje spelen. Het schijnt dat mijn zoon ook kinderen heeft gevraagd om te spelen. Welgeteld acht kinderen, en allemaal konden ze niet. Hier knapt mijn moederhart. Ik merk dat hij er last van heeft. Is hij sociaal onhandig? Heeft hij het wel duidelijk gevraagd? Willen ze nou echt allemaal niet met hem spelen? Er schieten 101 vragen door mij heen. Je kunt over mij alles zeggen wat je wilt, maar kom niet aan mijn kind. Volgens zoonlief gingen twee kinderen al met elkaar spelen, moesten er twee naar de bso en er zullen vast 2 niet kunnen vanwege andere afspraken. Maar ineens zie ik een onzeker ventje die acht andere kinderen vraagt om te spelen en niemand kan of wil. Als we het hebben over vriendjes hebben, geeft hij aan dat hij het moeilijk vindt om vriendjes te maken en om vriendjes te houden. Nou, veeg me op, zit je als volwassen vrouw op de bank. Ik kan wel janken.
Als ik vraag of papa en mama hem hier misschien mee kunnen helpen knikt hij ja. Hij zou het fijn vinden als wij een keer een kindje vragen om te spelen.
Tot hier mijn standvastigheid 'ik bemoei me er niet mee'. Ik merk dat hij er last van heeft en het wordt tijd om in te grijpen. Wij hebben als ouders app contact gezocht met de ouders van een vriendje op school en gevraagd of ze konden spelen. Dit kon, het speelafspraakje was leuk. Hier krijgt mijn kind weer zelfvertrouwen van. De volgende stap is dat we ’s avonds voor het slapengaan bedenken wie hij wil vragen om te spelen voor de volgende dag. We oefenen vast met hoe hij dat kan vragen en we spreken af dat hij het in de ochtend op het schoolplein vraagt. Zodat wij in de buurt zijn om te helpen.
Ook hebben we het over zijn eigen handelen. Als hij eerst iemand vraagt om te spelen en vervolgens zegt dat diegene stom is, dan snappen wij wel dat ze niet willen spelen. Dat is hetzelfde als thuis zeggen dat mama dom is en drie seconden later vragen om een snoepje. Dit begrijpen lijkt nog wat lastig. In hoeverre kan mijn vijfjarige reflecteren op zijn gedrag?
Afstand en nabijheid, van de grond rapen en loslaten. Het is een hele worsteling als ouders zijnde.
Kon ik nog maar even kind zijn: mij zal je het niet gauw horen zeggen. Ik ben blij dat ik volwassen ben en aardig wat tools heb aangeleerd in het leven. Ach, deze vijfjarige zal ook vast goed terecht komen! Daar vertrouw ik op.. met af een toe een steuntje in rug.
