5 maart 2020
Lizet is 37 jaar en heeft 3 kinderen: dochter Sam (5,5 jaar) en tweeling Jim en Rover (3 jaar). Ze is manager in de jeugd GGZ en werkt sinds kort 32 uur. Voorheen werkte ze 28 uur. Sam gaat al naar de basisschool. Haar jongens gaan op woensdag en vrijdag naar de peuterspeelzaal.
Toen haar dochtertje bijna 1,5 jaar was, besloten Lizet en haar partner om het weer een keer te proberen. Dit keer was ze niet in verwachting van 1 kindje, maar kreeg ze er meteen twee. Dat is natuurlijk extra druk en hectisch. Hoe heeft ze dat gedaan?
Wat vond je ervan dat je een tweeling kreeg?
Ik wilde eigenlijk altijd twee kinderen. Tijdens de echo van de tweeling zagen ze eerst maar één baby. Wat ik nog weet is dat ik het heel vreemd vond dat de verloskundige nog geen uitgerekende datum kon vaststellen. Ze gaf aan dat we twee weken later even terug moesten komen.
In eerste instantie wilde ik alleen gaan, want mijn man moest werken. Gelukkig had hij toch vrij genomen. Achteraf was ik daar natuurlijk heel blij mee. Tijdens de echo vertelde de verloskundige wat ze zag: de handjes, beentjes, hoofdje etc. Toen ging ze even wat verder kijken in mijn baarmoeder. Plotseling vroeg ze: ‘Zie jij ook wat ik zie?’ Ik zag het niet meteen, maar vond het wel heel raar dat de baby zo snel van de ene naar de andere kant kon gaan. ‘Hij draait wel heel snel.’ Zei ik heel naïef. ‘Nee’ zei de verloskundige ‘het zijn er twee!’ Ik kon alleen maar huilen, ik weet niet of dat van blijdschap was of van schok. Het enige wat mijn man riep was: ‘Nee!’
Het grappige was dat we de dag voor de echo iedereen al hadden ingelicht dat we zwanger waren. Een dag later moesten we het nieuws brengen dat er een tweeling op komst was. Dat was wel even een schokkend, maar super leuk nieuwtje!
Hoe was dat, zorgen voor een peuter en daarnaast nog een newborn tweeling?
Om eerlijk te zijn, in de eerste twee jaar stonden we op standje overleven. Iedereen zegt dat het van 1 naar 2 kinderen best pittig is, maar van 1 naar 3 kinderen is echt zwaar. Je kunt minder genieten en hebt meer zorgen. Ik gaf borstvoeding en was dus constant bezig met voeden. Daarbij kwam dat Rover veel ziek is geweest het eerste jaar tot 1,5 jaar. Vanwege oorproblemen kon hij niet goed slapen, zeker niet als hij lag. Soms heb ik hem van ellende maar in de kinderwagen gelegd. Daarop zat een standje waarbij hij rechtop kon liggen. Echt een uitkomst.
Onze tweeling sliepen allebei niet door, de eerste twee jaar hebben we veel gebroken nachten gehad. Dus ja, echt overleven. Van het ene op het andere moment gingen ze opeens wel doorslapen. Waarom? Ik heb werkelijk geen idee. Misschien omdat ze toen wat beter konden communiceren? Toen ze eenmaal konden doorslapen, werd het steeds makkelijker.
Hoe zou je jouw opvoedstijl omschrijven?
Wij hebben duidelijke regels, maar ik probeer wel oog te hebben voor de wensen en behoeften van de kinderen. Duidelijke regels zijn belangrijk, maar kinderen moeten ook de ruimte krijgen om zelf te ontdekken en hun emoties te leren kennen. Daarom probeer ik er niet te kort op te zitten, maar ze te stimuleren eerst dingen zelf te doen en niet meteen te helpen. Sam moest al heel snel veel zelf doen en dat ging haar prima af. Daarom probeer ik dat bij de jongens ook.
Regels: Een regel die we hebben is dat de kinderen om 19.00 uur naar bed moeten. We eten altijd samen en ik vind het belangrijk dat mijn kinderen leren lief voor elkaar te zijn. Als iemand iets doet wat ze niet leuk vinden, dan moeten ze zeggen ‘stop hou op’ en dan moet de ander stoppen. Als dat niet gebeurt dan grijp ik in. Ik waarschuw 2 keer voordat ze naar de stilzitplek moeten. Ik leg dan altijd uit waarom ze daar moeten zitten en dat ik na 2 minuten weer kom kijken. Na twee minuten kom ik ze ophalen en leg ik uit wat ze kunnen gaan doen. Bijvoorbeeld gaan spelen of toch nog excuses aanbieden. Deze methode werkt bij ons heel goed omdat je duidelijk grenzen aangeeft. Het helpt mijzelf trouwens ook om mijn grenzen te bewaken, zodat het niet uit de hand loopt. Ik kan nu op tijd ingrijpen.
Voor de rest probeer ik mezelf vooral te richten op wat wel goed gaat. Zolang je aandacht besteedt aan positief gedrag, zal je zien dat het negatieve gedrag ook afneemt.
Rituelen: Mijn kinderen mogen vanaf 7.00 uur uit bed. Komen ze eerder uit bed, dan moeten ze terug, zelfs al is dat een kwartier voor tijd. Na 7.00 uur mogen ze eruit en komen ze nog even 10 minuten bij ons liggen. Vervolgens ontbijten we altijd aan tafel en maken mijn partner en ik alles klaar om de deur uit te kunnen. In het weekend ontbijten we uitgebreid.
’s Avonds is het om 19.00 uur bedtijd, we lezen samen een verhaaltje. Het liefst doen we dit apart, dus één iemand leest Sam voor en de ander de tweeling. Als ik of Thijs in de avond alleen zijn dan gaat dat natuurlijk niet, dan lezen we ze alle drie tegelijk voor.
Een weekendritueel is dat we de kinderen elke zaterdagochtend sporten in het dorp bij de klim en klauterles. Dit is om 10.00 uur. We gaan met zijn allen naar de locatie. Sam heeft in hetzelfde gebouw dansles. We wisselen dit met elkaar af. Dus het ene weekend ga ik met de kinderen en het andere weekend neemt Thijs ze mee. Dit betekent dus dat elk weekend 1 van ons ‘vrij’ heeft. Die tijd gebruiken we om zelf te gaan sporten. Het sporten van de kinderen duurt tot 11.15 uur, daarna gaan we vaak nog even met de fiets het dorp in. Dan halen we bij de bakker wat kaasstengels of we gaan naar een plaatselijke café, drinken wat limonade en spelen daar een spelletje. We maken er elk weekend een uitje van.
Zaterdagmiddag zijn we vaak lekker thuis of de kinderen hebben een speelafspraak. De jongens gaan ’s middags nog even slapen. Mijn partner en ik doen dan wat klusjes in huis en gaan lekker koken.
Op zondag doen we vaak een gezinsuitje, bijvoorbeeld naar het strand of naar apekooi XXL (beide in de buurt). We proberen altijd iets te bedenken. Waar ik de inspiratie voor de uitjes vandaan haal? Ik kijk regelmatig op kidsproof. De ene keer doen we iets wat geen geld kost, de andere keer kost het wel wat.
Op regenachtige dagen maken we er een pyjamadag van, de kinderen worden daar altijd heel blij van. Zo zie je maar dat je kinderen al kunt blij maken met kleine dingen.
Hoe bevalt het je om moeder te zijn?
Leuk: ik vind dat het moederschap ups en downs heeft. Wat ik er bijzonder aan vind is die onvoorwaardelijke liefde. Dat is zo speciaal. Ik vind het ook leuk dat je ze elke dag iets kunt leren en dat ze mij ook dingen leren. Ik ben bijvoorbeeld heel perfectionistisch, maar dankzij de kinderen heb ik ingezien dat niet alles perfect hoeft te zien. Het is belangrijker te genieten van de kleine dingen in het leven.
Minder leuk: het moederschap heeft me echt voor uitdagingen gesteld. Ik ben bijvoorbeeld geen ochtendmens, maar met kinderen kom je er niet onderuit. Gelukkig heb ik nu een stuk minder last van mijn ochtendhumeur.
De gebroken nachten en het slaaptekort vond ik echt minder leuk. Ik leerde wel snel om beter voor mezelf te zorgen, maar het feit is dat je veel minder tijd voor jezelf hebt.
Mijn geduld is ook zeer op de proef gesteld, alles duurt heel lang. Ik vind het soms lastig om daar genoeg geduld voor op te brengen, maar je kinderen gaan haasten heeft ook geen zin.
Nog een laatste ding: de rotzooi. Ik ben de hele tijd aan het opruimen. Mijn dochter knutselt heel graag, waardoor heel mijn huis onder de knutselspullen ligt. Eerst bewaarden we alles, maar dat is ondertussen ook wel veranderd. Het opruimen deed ik zelf, maar daar ga ik nu verandering in aanbrengen. Ik ben ernaar toe aan het werken dat ik samen met de kinderen opruim.
Wat had je van tevoren willen weten voordat je kinderen zou krijgen?
Als ik het heb over een tweelingmoeder zijn, dan moet ik zeggen dat het ontzettend speciaal is om mee te maken, maar tegelijkertijd ook heel erg zwaar. Daar had ik wel wat meer op voorbereid willen zijn. Alles wat je kunt lezen over kinderen gaat bijna nooit over het hebben van tweelingen. Ik had hier echt graag meer over willen lezen, of ervaringen van andere moeders willen horen. Ik denk echt dat ik daar iets aan had gehad.
Hoe gaan jullie binnen het gezin om met beeldschermgebruik?
Ik had eerst best duidelijke regels hierover, maar sinds ik tweelingmoeder werd heb ik er veel laten varen. Het is soms gewoon heel bruikbaar om met crisismomenten om te gaan. Ik probeer het niet teveel in te zetten, maar als het me teveel wordt dan zet ik gewoon de tv aan. Een vast tv moment is er als ik aan het koken ben. Op regenachtige dagen vind ik het ook prima als de tv wat langer aanstaat. Maar doordeweeks geldt wel dat het pas aan het einde van de dag mag. In het weekend hebben we minder regels. Dan mogen ze vaak in de ochtend en in de middag een moment tv kijken.
Tablet gebruiken de kinderen bijna niet, alleen Sam speelt soms wat spelletjes.
Laat je jouw kinderen meehelpen in het huishouden?
Sam vindt het heel leuk om te helpen met koken. De jongens ook, maar dat gaat soms lastiger omdat ze jonger zijn. Wat ze wel doen is dingen terugleggen in de koelkast en ze helpen met tafel dekken. Dat is zo schattig, vooral omdat ze toch alles op de juiste plek weten te leggen. Verder helpen ze mee met de vaatwasser uitruimen en de was. Als ze niet goed kunnen helpen, dan maak ik ze onderdeel van het proces. Dan lopen ze bijvoorbeeld mee als ik de vuilniszak weg breng.
Bij Sam zijn we iets aan het proberen. Ze mag kiezen of ze bijvoorbeeld wilt tafel dekken of afruimen. Als ze het heeft gedaan dan kan ze een sticker verdienen.
Heb je nog een laatste tip voor andere ouders?
In één woord: meeveren. Dingen gaan nooit zoals gepland, dat moet je accepteren en vervolgens meeveren. Onthoud daarnaast dat je goed bent zoals je bent. De perfecte moeder bestaat niet. Je doet alles naar je eigen vermogen en dat is altijd goed.
Benieuwd naar het leven van Lizet? Volg haar op Instagram @twinmama_relax
