8 maart 2013 door Michael Kruyswijk
Het opstellen van een ouderschapsplan levert soms problemen op. Rechters blijken daar verschillend mee om te gaan.
Ouders die uit elkaar gaan, en gezamenlijk gezag hebben over hun (minderjarige) kinderen, moeten een zogenaamd 'ouderschapsplan' opstellen. Daarin noteer je afspraken over: de verdeling van de zorg, de opvoedingstaken, de omgang, de informatie-uitwisseling en de kinderalimentatie.
Het opstellen van een ouderschapsplan is altijd verplicht (als je uit elkaar gaat): zowel bij een echtscheiding als bij de ontbinding van een geregistreerd partnerschap, als bij uit elkaar gaan na samenwonen.
Maar soms kom je er niet uit. Wat dan?
Onenigheid tussen ouders over de afspraken in het ouderschapsplan leidt er vaak toe dat de rechter de knoop moet doorhakken. In de praktijk blijkt dat rechters hier verschillend mee omgaan.
Zo zal de ene rechtbank zelf een ouderschapsplan opstellen als de ouders er niet uitkomen, terwijl de andere rechtbank de ouders weer terugstuurt naar de onderhandelingstafel. Je kunt ook doorverwezen worden naar Bureau Jeugdzorg [tegenwoordig: de gemeentelijke jeugdhulp - red.] om dáár tot overeenstemming te komen.
Je hoeft niet per se naar de rechter om je ouderschapsplan vast te laten leggen; je mag ook naar de notaris (waarna je het ouderschapsplan met de andere echtscheidingspapieren aan de rechter geeft). Sterker nog: soms heeft het zelfs geen zin om het plan aan de rechter voor te leggen, met name als je niet getrouwd was.
In een recente zaak weigerde de rechtbank haar goedkeuring uit te spreken over een ouderschapsplan van twee ongetrouwde ouders. Ze waren voor de goedkeuring van hun plan naar de rechtbank gestapt, omdat dat voor hen het goedkoopste was.
Ze wilden dat de rechtbank haar goedkeuring zou geven aan het plan, zodat de naleving van het plan juridisch afgedwongen zou kunnen worden als een van de ouders zich niet aan de gemaakte afspraken zou houden. Vanwege hun geringe inkomen hadden ze voor die procedure (met een pro-deo advocaat) gekozen, wat goedkoper was dan een gang naar de notaris.
De rechtbank wilde er echter niets over zeggen. Een gang naar de rechter is namelijk alleen verplicht bij een echtscheiding en bij de ontbinding van een geregistreerd partnerschap. Dus niet bij uit elkaar gaan na samenwonen (zoals bij de ouders waar het om ging).
De teleurgestelde ouders werden dus doorverwezen naar een notaris. Door het ouderschapsplan in een notariële akte te laten vastleggen, is de naleving ervan eveneens juridisch af te dwingen, aldus de rechtbank.
