6 juni 2007 door Ans Grashoff
Deel 6 van onze serie over kinderen waar iets bijzonders mee is, gaat over kinderen die geen contact meer willen met hun ouders.
Ik heb een dochter van 31 jaar en een kleinzoon van 4 ½ jaar. Niet dat ik ze veel zie; eigenlijk helemaal niet. Ik ben weduwe. Mijn dochter is mijn enige kind. Ze was 2 ½ toen mijn man stierf, nu 29 jaar geleden.
Twee jaar geleden werd mijn tweede kleinzoon geboren. Natuurlijk kreeg ik geen geboortekaartje, we hadden immers geen contact. Toen hij 7 weken was, overleed hij, zonder dat ik hem levend had gezien. Gelukkig mocht ik uiteindelijk afscheid van hem nemen in de rouwkamer in Hulst, maar ik mocht niet mee naar de begrafenis. Daarna was er weer geen contact.
Het enige wat ik nog heb zijn mijn drie honden.
Bij mijn 'sociale contacten' hoef ik niet met mijn verdriet aan te komen, ze zijn me gaan mijden. "Daar heb je haar weer met haar verhaal", dachten ze op een gegeven moment. Veel kennissen en vrienden bleven weg en hadden het opvallend druk als ik een afspraak wilde maken om op visite te gaan. Op verjaardagsfeestjes werd ik op den duur genegeerd of werden de gesprekken plotseling gestaakt als ik in de buurt kwam. Op een gegeven moment ging ik maar niet meer op bezoek en merkte ik dat ik vereenzaamde.
Zelf meed ik ook mensen. Als ik in de supermarkt iemand zag die ik een poos niet had gezien, maakte ik dat ik weg kwam. Stel je voor dat ze zouden vragen hoe het met mij ging of met mijn dochter. En dan die dagen als moederdag, kerst, oud en nieuw, of verjaardagen. Slapeloze nachten, slaaptabletten. Duf opstaan, alweer een dag. Voor mij hoefde het eigenlijk niet meer.
De dokter verwees me naar het maatschappelijk werk. Daar ben ik een paar keer geweest. Toen de maatschappelijk werker me een keer afkapte terwijl ik midden in mijn relaas zat, stapte ik op de fiets en kreeg ik een 'black out'. Ik stond op met bebloede handen en benen en dacht in mijn woede: "Ben ik dan de enige in deze situatie?"
Ik belde de krant en plaatste een oproep voor ouders. Er kwamen snel 7 reacties. Een redactrice van de krant had het oproepje gezien en belde voor een afspraak. Ze interviewde me, en er kwam een fotograaf. Het artikel leverde 150 reacties op. Een huis-aan-huis krant belde, er kwam een artikel op de voorpagina, met ruim 300 reacties.
In april 2001, nu 3 jaar geleden, startte ik de Contactgroep Hoop, met die eerste 7 ouders waarvan de kinderen het contact hadden verbroken.
Daarna ging het snel. Ik organiseerde een Open Dag voor lotgenoten in Eindhoven, waar een psychologe en een lotgenote spraken. Er kwamen 160 bezoekers. Van daaruit ontstonden er groepen in Eindhoven, Breda, Venlo en Sittard. Toen die goed bezocht werden, heb ik een Open Dag georganiseerd in Soest om lotgenoten uit het hele land de kans te geven elkaar en ons als bestuur te ontmoeten.
Twee keer per jaar organiseren we een Open Dag. We zijn nu de Landelijke Contactgroep Hoop, waarbij zich inmiddels al bijna 1000 ouders hebben aangemeld.
In het land zijn in totaal acht contactgroepen actief: lotgenoten die met elkaar over hun situatie praten. We huilen samen natuurlijk, maar er wordt ook gelachen. Als ouders die meegemaakt hebben dat een kind het contact verbreekt, hebben we er veel aan om te gaan eten. Soms gaan we samen op vakantie. Soms bellen we als we in een dip zitten. Er is een band.
Voor gelovige ouders voorzien we in pastorale begeleiding. En we werken samen met een mediator, die ervoor kan zorgen dat ouders en kinderen met elkaar in contact worden gebracht, al is dit maar een onderdeel van zijn werk.
Het aantal contactgroepen neemt toe. Die 1000 ouders zijn nog maar het topje van de ijsberg. Zóveel ouders hebben te kampen met dit verdriet...
Je wordt er echt door verscheurd, je voelt je geamputeerd. Zeker de moeders ervaren dit als de navelstreng die nog vastzit aan dat kind dat je niet meer ziet. En dan het verdriet, te weten dat er kleinkinderen geboren zijn, waarvan je geen geboortekaartje krijgt en die je niet ziet opgroeien.
Waarom ziet een ouder zijn kind niet meer? De redenen kunnen zeer verschillend zijn. De een heeft een echtscheiding meegemaakt met het gevolg dat de kinderen uit het zicht verdwijnen. De ander is geconfronteerd met een al dan niet valse verklaring over incest. Soms komt een kind met 'foute vrienden' in aanraking, of komt het zelfs in het criminele circuit terecht, al dan niet samen met je kleinkind, waardoor je het contact verliest. Ook kan je kind zelf iets naars meemaken, waardoor het kind besluit zijn ouders niet meer te willen zien. Maar het kan ook gaan om een conflict dat nooit is uitgewerkt, laat staan opgelost.
Ik wil hier niet ingaan op mijn persoonlijke omstandigheden en ook niet op de vraag of een kind al dan niet het recht heeft om het contact te verbreken. Elk geval is zo anders, het gaat ook niet om een algemeen verhaal. Wat de oorzaak ook is, en hoe begrijpelijk de redenen ook zijn, het is en blijft in alle gevallen voor de ouders heel verdrietig en moeilijk te verwerken als je kind het contact verbreekt. Als een kind niet wil, dan houdt het op.
Natuurlijk kun je je laten doorverwijzen naar een psycholoog (heb ik ook gedaan), of naar een psychiater, of naar het RIAGG, of naar het maatschappelijk werk. Maar de enige plaats waar je je verhaal echt kwijt kunt, is tussen lotgenoten die hetzelfde meemaken als jij en die er voor je zijn als je het niet meer ziet zitten.
Ons forum is een online community, waar je als ouder terecht kunt met vragen over alle aspecten van het ouderschap. Stel je vraag en vind lotgenoten.
