20 juni 2003 door Justine Pardoen
Drie artikelen over spelen met je kinderen. Hoe overwin je je schaamte? Plus een boekbespreking en praktische tips.
"Zijn hier nog meer mensen kinds?", vraagt een moeder op het Forum van Ouders Online. Voor de gelegenheid noemt ze zichzelf Anoniempje, want diep in haar hart voelt ze zich ongemakkelijk bij het onderwerp. Als haar zoontje vraagt of ze meehinkelt, doet ze dat. Of als ze plotseling 'getikt' wordt door kinderen die tikkertje spelen, doet ze meestal gewoon een rondje mee. Maar ze is wel de enige op het plein. Alle andere ouders staan met elkaar te praten.
Deze moeder noemt haar eigen gedrag 'kinds', 'mallotig' en 'gek'. Ze is bovendien bang dat de andere ouders op het schoolplein haar niet meer serieus nemen. "Is dat zo?", wil ze weten.
Janine doet het ook. Anderen zullen het wel raar vinden, maar zij zit er niet zo mee: "In de speeltuin pak ik ook regelmatig de andere schommel en de zandbak nodigt niet alleen mijn kind maar ook mij uit om koekjes te gaan bakken. Laat ze maar denken..." Fleur ergert zich aan levenloze vaders en moeders die weinig lachen met hun kinderen. Ouders die geen krimp geven als ze Fleur bezig zien met haar kinderen, laat staan dat ze mee gaan dollen.
Lady noemt het 'onhandige ouders': "Ouders die niet weten hoe ze moeten omgaan met de onbevangenheid van hun kinderen. Ze zijn het kwijtgeraakt om te kunnen spelen, mee te gaan in de kinderfantasie. Mijn eigen zuster kan het ook niet meer. Eigenlijk best sneu..."
Wat deze moeders beschrijven, is de kunst om in de wereld van hun kinderen te stappen. Marijke geeft toe dat ze het ook een tijd kwijt is geweest, maar dat ze het helemaal teruggevonden heeft. En daar geniet ze erg van. Ook Annemiek wipt in de speeltuin met haar kinderen, zit samen hard zingend op de fiets. Annemiek: "Ook mijn man kan er wat van. Laatst kwam ik boven, hadden ze samen een hut gebouwd van ons bed. Matrassen op hun kant, dekbed eroverheen, en papa mocht er niet meer uit van onze dochter, "want buiten is het koud!".
Erika: "Als mijn zoon en ik ergens naartoe gaan, vangen we onderweg vaak boeven. We komen ook altijd Roodkapje tegen met haar oma. De boeven doen we in de boodschappentas, dezelfde tas waar de koekjes voor oma uitkomen. Ik moet toegeven dat we wel mensen tegenkomen die ons gedrag raar vinden als we half met onze lichamen in de bosjes hangen om die boeven te pakken te krijgen. Maar ik vind het heerlijk."
Anoniempje is heel blij met alle reacties. Ze durft weer onder haar eigen naam mee te doen in de discussie. Haar besluit staat vast: ze gaat door met hinkelen op het schoolplein. Net zolang tot haar kinderen aangeven dat ze niet gek meer mag doen, want dat moment komt geheid.
"Máham, niet doen. Iedereen kijkt naar ons!" Albana hoort het steeds vaker van haar oudste dochter van 9. En dus doet ze het wel minder als er anderen bij zijn, want ze wil haar dochter ook niet in verlegenheid brengen. "Maar thuis vinden ze het nog steeds leuk, hoor! Spelen doen we nu dus steeds vaker 'stiekem'. En met de kinderkampen die ik organiseer, daar mag het ook nog."
De meeste ouders spelen niet of nauwelijks met hun kinderen. Maar oefening baart kunst. Je kunt het wel leren en dat zouden ouders zeker moeten doen, vindt Lawrence Cohen, klinisch psycholoog en schrijver van het boek "Spelend opvoeden". Spelen met je kinderen geeft je kind zelfvertrouwen en brengt je als ouder nader tot je kind.
