16 februari 2012 door Henk Boeke
Afgelopen week was het weer raak: een 5-jarig meisje uit Oudenbosch werd meegenomen in een auto en tijdelijk ontvoerd. Hoe kun je dat soort ellende voorkomen?
Wat kun je als ouders doen om te voorkomen dat je kind ontvoerd wordt door een gevaarlijke gek? Bijna niets. Je zou het dolgraag willen, maar er is nauwelijks kruid tegen gewassen.
Het standaard-advies is altijd: "Nooit met vreemde mannen meegaan". Maar dat advies heeft natuurlijk weinig zin, als het kind fysiek bedreigd wordt, of met geweld een auto ingetrokken wordt. Ook zal een klein kind echt niet hard wegrennen voor iemand in een politie-uniform, de truc die een paar jaar geleden gebruikt werd bij een Friese kidnapping.
Maar wat dan wel? Vooral belangrijk is dat je als ouders je eigen angsten niet moet overdragen op je kinderen. Ze hebben recht op een onbezorgde en onbevangen jeugd, en moeten niet belast worden met risico's waar ze geen invloed op hebben.
Hieronder herhalen we nog eens de lessen die we eerder al gaven, naar aanleiding van eerdere zeden- en ontvoeringszaken.
Rampen, hoe erg ook, gebeuren nu eenmaal. Het is belangrijk om je dat te realiseren en om je erbij neer te leggen.
Op de een of andere manier schijnen we alsmaar te vergeten dat we het leven niet voor 100% in de hand hebben. Maar een echte ramp, zoals een vulkaan-uitbarsting of een ontvoering, is echt niet te voorkomen.
Je kunt tips en trucs toepassen wat je wilt, maar rampen blijven onontkoombaar. Omdat er altijd wel iets is waarom die tips en trucs niet werken.
Jaarlijks worden er in Nederland zo'n 5 tot 10 kinderen gekidnapt. Dat zijn natuurlijk 5 tot 10 kinderen te veel, maar het is echt niet veel. Zeker niet wanneer je het vergelijkt met het verkeer. In het verkeer sterven elk jaar zo'n 50 kinderen, en krijgen er ca. 2.500 zwaar letsel. Om van dodelijke ziektes etc. nog maar te zwijgen.
Er is dus meer reden om te vrezen voor een ongeluk of een enge ziekte, dan voor een kidnapping door een gevaarlijke gek. Die kans is echt heel klein.
Realiseer u heel goed dat de commercie een belangrijke rol speelt in dit soort kwesties. De berichtgeving wordt meestal groots aangepakt, omdat het verkoopt. Niet alleen sex sells, maar ook angst. Het vervelende is dat daardoor de angst die er al is, nog verder versterkt wordt. Laat dat niet gebeuren! Laat je niet opnaaien.
Hetzelfde geldt trouwens voor die hele gadget-industrie die leeft van de angst van ouders, en door het aanbieden van allerlei alarm-producten die angst nog eens verder versterkt. Vandaar dat Ouders Online stelselmatig alle advertenties weigert die inspelen op de angst van ouders. (Denkt u écht dat dat 5-jarige meisje iets gehad zou hebben aan een mobieltje met een alarmknop? "Meneer, wacht even. Ik moet nog even mijn alarmknop indrukken.")
Hoe bezorgder de ouders, des te gespannener de kinderen. Probeer dus zo veel mogelijk te voorkomen dat je je eigen angsten overdraagt op je kinderen. Ze hebben recht op een ontspannen en leuke jeugd, en worden er bepaald niet gelukkiger van als je ze overlaadt met waarschuwingen. Het argument dat die waarschuwingen in hun eigen belang zijn, gaat niet op; ze helpen immers niet of nauwelijks, en zijn alleen goed voor het aanwakkeren van angsten.
In de praktijk betekent dat ook dat je geen veranderingen moet aanbrengen in de vaste patronen. Mogen uw kinderen al alleen naar school? Handhaaf die regel dan gewoon, en ga niet opeens mee als je dat voorheen ook al niet deed.
Ouders Online gaat uit van het basisprincipe dat elke ouder op zijn eigen gevoel moet vertrouwen.
Dus: als u doodsangsten uitstaat bij dat eenzame weggetje door het park, verbied uw kind dan gerust om daar te lopen of te fietsen. Of als u denkt dat het zinvol is om uw kind te trainen in nooit meegaan met onbekenden: prima. Zolang u zich maar realiseert dat het geen garantie vormt voor het voorkomen van rampen, en dat het alleen bedoeld is voor uw eigen gemoedsrust.
Voordat het 5-jarige meisje ontvoerd werd, probeerde die man het nog bij een paar andere (iets oudere) kinderen. Waarom het bij hen niet lukte, weten we niet. Maar wat we wel weten, is dat keihard gillen en schreeuwen kán helpen (als er mensen in de buurt zijn). Vertel dat uw kinderen.
Let op: het bovenstaande ging over ontvoeringen. Dat is iets anders dan seksueel misbruik in het algemeen, bijvoorbeeld binnen de familiekring of door andere kinderen. Dat valt – tot op zekere hoogte – wel te voorkomen. Zie:
