19 september 2011 door Jacqueline Philippo
Op verzoek van Ouders Online ging Jacqueline Philippo naar een voedings-congres. Hier haar verslag, in de vorm van een brief aan haar dochter.
Lieve Liza,
Je bent nu 17 jaar. Wat gaat de tijd snel! In rap tempo ben je van baby een jongvolwassen vrouw geworden.
Ik heb laatst veel aan je gedacht. Op een symposium. Het onderwerp was 'Voeding voor het brein'. Er werd uitgelegd hoe voeding invloed uitoefent op onze hersenen en op ons lichaam. Naast alle bekende zaken die invloed hebben op de ontwikkeling en groei van de baby, werd het mij nogmaals heel duidelijk dat voor en na de conceptie goede voeding ontzettend belangrijk is. Zaadcellen en eicellen verschillen in kwaliteit al naar gelang papa en mama letten op hun voeding en leefstijl. Sterker nog: zelfs wat wat opa en oma hebben gegeten en gedronken, is al belangrijk bij de aanleg van ons erfelijk materiaal.
Hier werd een pijnlijk onderwerp besproken. Zoals je weet, wist ik de eerste maanden niet dat ik zwanger was van jou. Ik rookte, en slikte medicijnen, en letten in die periode van mijn leven helemaal niet op mijn voeding.
Ik luisterde naar de sprekers in de zaal. Ze spraken over het belang van vitamines en een gezonde leefwijze voor de vrucht. Dat wist ik natuurlijk al, maar niet dat het zóveel invloed kan hebben op ons nageslacht en dat het zoveel aanricht.
Ik hoorde hoe het gebrek aan bepaalde stoffen ervoor kan zorgen dat er fouten in ons erfelijk materiaal ontstaan. Dat betekent bijvoorbeeld dat je last kunt krijgen van allergieën. Jouw astma is daar een voorbeeld van.
Dat jij bij je geboorte erg licht was, heeft hier natuurlijk ook mee te maken. Gelukkig heb je op dit moment geen gedragsproblemen of gezondheidsproblemen, maar die hadden wel kunnen ontstaan.
Problemen kunnen er trouwens nog steeds ontstaan bij jou. Omdat je niet gepland was, en ik te veel met andere dingen bezig was om jouw conceptie op te merken.
Dit 'verkeerde' erfelijke materiaal kun jij op jouw beurt weer doorgeven aan een toekomstige baby. Ik voelde een stevige hoofdpijn en dito schuldgevoel opkomen. Dat jóuw kinderen last kunnen krijgen van de onverantwoordelijke leefwijze van hun opa en oma.
Ik kreeg te doen met alle jonge vrouwen en mannen in de zaal. Wisten je vader en ik alleen nog maar van het belang van een goede leefwijze van de moeder op het kind, nu bleek een goede leefwijze van de moeder én de vader, voor en na de conceptie, van groot belang voor de kinderen, én de kleinkinderen, en wellicht nog verder. Wát een verantwoordelijkheid...
Zoveel verantwoordelijkheid is toch niet te behappen? Wie durft dit nog aan? Heb je een kind met ADHD? Dan is dat misschien de 'schuld' van papa omdat hij nooit fruit at. Een kleinkind met een neurale-buis-defect: oma at te weinig groenvoer.
Lieve Liza, ik voel me schuldig over mijn gedrag tijdens jouw zwangerschap. Maar weet één ding. Toen ik eenmaal wist van jouw bestaan, stroomde ik over van liefde voor jou. Nog nooit in mijn leven ben ik zo blij en gelukkig geweest. Er ging geen seconde voorbij of ik dacht aan jou en liet ik de liefde voor jou door mijn aderen stromen. Misschien heb je in het begin van je leven te weinig goede stoffen meegekregen. Maar als liefde kan voeden, heb ik jou gevoed met het beste, puurste en mooiste wat er bestaat op deze wereld.
Nog één ding, Liza. Besef dat als jij kinderen krijgt, niet alleen jijzelf (en je ouders, en je grootouders) verantwoordelijk zijn voor het welzijn van je nageslacht. De hele wereld doet mee. De voedselindustrie, die goedkope en dubieuze stoffen in voedingsmiddelen verwerkt. De voedselmarketing, die zegt dat koekjes boordevol goede voedingsstoffen zitten. En de regering, die te weinig geld beschikbaar stelt voor onderzoek naar toxische stoffen.
Als we willen dat ons nageslacht gezond blijft, moeten we met z'n allen de schouders eronder zetten, en werken aan een schonere wereld. Echt, het kan. Als we genoeg liefde voor elkaar en voor de wereld kunnen laten stromen.
Liefs, je mama
