Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Daglichtlamp schreef op 24-04-2024 om 20:10:
Heel vervelend voor je dochter. Wat ik me nog wel afvroeg: Kunnen er niet gewoon tandkleurige kronen geplaatst worden?
Dat doen ze niet op melktanden. Heeft met kosten te maken, maar ook met het feit dat de behandeling uitgebreid en belastend is voor een kind én dat er waarschijnlijk te weinig tandweefsel overblijft na het afslijpen.
Daarbij heeft dochter ook metalen plaatjes achter haar voortanden en omdat die tanden schots en scheef staan, is dat zichtbaar. Als haar tanden straks recht staan niet meer of in ieder geval veel minder. Cru gezegd is het een kwestie van tijd.
Ach toch!
Wat een pech voor haar, en wat is ze dapper!
Voor een kind zonder ass al een ramp lijkt me, met ass nog zoveel moeilijker.
En heel goed van haar dat ze eerlijk aangeeft dat jullie de plank misslaan met jullie woorden. Mooi toch die eerlijkheid. En ja, jullie slaan de plank mis. Zeker in deze fase, waarin haar eigen emoties de boventoon zullen en zouden moeten kunnen voeren.
Maar hee, ook weer zo logisch dat jullie de plank misslaan, je probeert ook maar wat hè! Dat gebeurt iedereen!
Luister maar even goed naar haar. En probeer maar niet teveel te zeggen. En als er weer wat ruimte bij haar is zou ik iid voor eerlijkheid gaan, en het vooral bij jezelf houden, wat doet het met jou etc.
Ach wat een ellende toch weer voor jullie lieve meisje. En daarom ook voor jullie.
We doen als ouder allemaal ons best. En daarin kun je inderdaad de plank enorm misslaan. Ook met al je goede bedoelingen. Toen onze zoon het moeilijk had op de middelbare school, probeerden wij hem aan te sporen om leuke buiten-curriculaire dingen te gaan doen, ook om wat meer sociale contacten te hebben. Want, zo zeiden wij omdat wij dat allebei ook echt zo ervaren hebben, op de middelbare school heb je de leukste tijd van je leven. Achteraf, toen zoon overspannen thuis kwam te zitten en ASS bleek te hebben, heb ik me zo ontstellend stom gevoeld dat we hem zo hebben geprobeerd te motiveren. Als je het zo moeilijk hebt, en je ouders vertellen je dat het de leukste tijd van je leven zou moeten zijn, wat doet dat dan met je verwachtingen voor je toekomst?!? Ik heb hem wel 100 keer mijn excuses aangeboden. Gelukkig, net als jouw dochter, begreep hij ons wel en nam hij het ons allemaal niet kwalijk. Hij snapt ook dat het voor ons lastig is, omdat hij niet (makkelijk) over zijn gevoel praat en het dus voor ons ook vaak gissen is.
Laat ik het er maar op houden dat het voor mijn man en mij een heel leerzame periode was en nog steeds is.
En ik zeg dat nog steeds vaak tegen de kinderen. We zeggen en doen alles met de beste bedoelingen, maar wij leren ook nog steeds bij. Dus corrigeer ons als het nodig is, en vertel vooral wat we wél voor je kunnen doen en wat we wél moeten zeggen.
Heel veel sterkte weer voor jullie alle drie!
Wat verdrietig, voor jullie alle drie. En vast een overbodige vraag, maar is het een optie dat ze die nieuwe beugel niet neemt? Zijn de gevolgen dan te overzien? Kan ze dan over een paar jaar alsnog een dergelijke beugel krijgen met mogelijk een wat minder resultaat?
Ik bedoel het niet aanmatigend, jullie hebben alles vast afgewogen. Ik hoef natuurlijk ook geen antwoord.
Wel mij medeleven, ik hoop dat het tij zal keren en dat veel gezondheid en geluk op jullie pad mag komen.
Het zit haar ook niet mee. Ze weet natuurlijk donders goed dat er nog veel gebeuren zou maar dat er dingen dan ook nog niet goed gaan en opnieuw moeten dat is natuurlijk een grote domper.
En die boosheid mag er natuurlijk ook zijn, en jullie zijn al zo gegroeid dat ze dat nu ook mag. Even laten betijen, dan raapt ze zich weer bij elkaar, ze is zo krachtig. Diep respect voor haar en voor jullie.
Wat een tegenslag weer voor jullie dochter. Ik begrijp goed dat ze hier boos en verdrietig over is. Ik vind het knap hoe jullie als ouders hiermee omgaan; volgens mij doen jullie echt je best om hier de juiste benadering in te kiezen, ook als dat niet altijd (direct) lukt. Hoop dat het meevalt de komende tijd ♥️
Natuurlijk mag dochter boos en verdrietig en teleurgesteld en gefrustreerd zijn. Dat mocht ze altijd al, al heb ik dat in het verleden misschien teveel willen sturen of beïnvloeden of begrenzen. Ik weet niet zo goed wat het juiste woord daarvoor is.
Of dat per se fout is? Toen ze zichzelf pijn begon te doen bij dit soort dingen was begrenzen ook wel nodig, naast therapie.
Het is denk ik wel een soort controledrang vanuit mezelf die niet realistisch is. Dochter beleeft en ervaart dingen op haar manier, niet op mijn manier. Dat kan ik niet sturen en dat moet ik ook niet willen.
We doen inderdaad maar wat, net als alle ouders. Soms goed, soms niet. Jullie hadden wel gelijk dat we de plank mis hebben geslagen in haar willen troosten. En we hadden al eerder geleerd dat gewoon 'er zijn' vaak al voldoende is. In het moment en alle emotie lukt het dan toch niet. En dat stelt me dan toch weer teleur in mezelf, hoewel ik daar wel met meer mildheid naar kan kijken dan een paar jaar geleden.
Gisteravond heeft dochter uiteindelijk nog een klein beetje (gepureerd) gegeten, maar ze wilde niet meer gaan turnen. Ze heeft nog een hele tijd bij mijn man op schoot gezeten en zachtjes gehuild. In de nacht werd ze uiteindelijk volkomen overstuur wakker en heeft ze zichzelf helaas toch weer pijn gedaan. Nadat ze eindelijk rustig was heeft ze bij ons geslapen.
Vanochtend oogde ze moe en keek heel verdrietig uit haar ogen, maar ik heb haar gewoon een beetje gelaten om de rust te bewaren en dat werkte.
In de middag had ze therapie en daar had ze helemaal geen zin in, maar ze heeft wel een goede sessie gehad. De nodige tranen zijn gevloeid, maar we merken wel dat ze nu vooral boos is op de situatie en niet op zichzelf, dat ze minder denkt in schuld.
Dus in dat opzicht heeft ze echt wel grote stappen gezet en veel geleerd.
Eetlust had ze daarna ook niet veel en wederom gepureerd, maar we hebben wel een goed gesprek gehad met haar. Erkend dat we het waarschijnlijk niet écht begrijpen hoe ze zich voelt en dat we dat niet hadden moeten zeggen, maar dat we er altijd voor haar zullen zijn, hoe zwaar en moeilijk het ook zal zijn en hoe onmogelijk ze soms ook doet, dat dat niet erg is en dat dat mag.
'Ach, jullie doen ook maar gewoon je best, het lijkt me ook best wel ingewikkeld om een kind als mij op te voeden'.
Morgen heeft ze koningsspelen op school en daarna lekker vakantie en leuke dingen doen samen.
Hee, niet teleurgesteld zijn in jezelf hoor, is echt nergens voor nodig.
Het is helemaal ok om de plank mis te slaan. En het gaat je vast nog veel gebeuren. (dat geldt voor iedereen
)
En leren gaat met vallen op opstaan.
Het is echt ok. Zolang je het met liefde en zorg doet, zit dus wel goed bij jullie.
Weet ik, toch voelt het soms even zo. Gelukkig is er, ook voor mij, altijd genoeg liefde en genade van mijn man en dochter voor nieuwe kansen om samen verder te gaan.
@TrefleQ; Dochter mist behoorlijk wat elementen, dus zonder iets van een beugel, gaat de boel onwenselijk verschuiven dat maakt het in de toekomst moeilijker en complexer.
Aanvankelijk zou er alleen gestabiliseerd worden, maar de oplossing voor het een veroorzaakte regelmatig weer een nieuw probleem dat dan weer opgelost moest worden met een ander soort beugel. Nu even niks zou misschien kunnen, maar dan zal het over een half jaar of een jaar of zo toch moeten en dan zitten we ook weer met een oogoperatie en een kaakoperatie, dus dan komt het ook niet lekker uit. Er is toch altijd wel wat.
Het is niet fijn, maar over het algemeen kosten dit soort dingen een paar dagen heel veel boosheid, weerstand, verdriet en frustratie en daarna is het oké voor dochter en klaagt ze er niet meer over behalve in boze buien over alles wat het leven al aan obstakels op haar pad heeft gebracht. Dat is dan even ontladen en weer door.
MamaE schreef op 26-04-2024 om 00:09:
Weet ik, toch voelt het soms even zo. Gelukkig is er, ook voor mij, altijd genoeg liefde en genade van mijn man en dochter voor nieuwe kansen om samen verder te gaan.
@TrefleQ; Dochter mist behoorlijk wat elementen, dus zonder iets van een beugel, gaat de boel onwenselijk verschuiven dat maakt het in de toekomst moeilijker en complexer.
Aanvankelijk zou er alleen gestabiliseerd worden, maar de oplossing voor het een veroorzaakte regelmatig weer een nieuw probleem dat dan weer opgelost moest worden met een ander soort beugel. Nu even niks zou misschien kunnen, maar dan zal het over een half jaar of een jaar of zo toch moeten en dan zitten we ook weer met een oogoperatie en een kaakoperatie, dus dan komt het ook niet lekker uit. Er is toch altijd wel wat.
Het is niet fijn, maar over het algemeen kosten dit soort dingen een paar dagen heel veel boosheid, weerstand, verdriet en frustratie en daarna is het oké voor dochter en klaagt ze er niet meer over behalve in boze buien over alles wat het leven al aan obstakels op haar pad heeft gebracht. Dat is dan even ontladen en weer door.
Zie het zo MamaE, wat wil je je dochter leren over ‘fouten maken’? Wil je dat ze leert dat ze fouten mag maken of dat ze zich daar slecht bij voelt? Perfectionistisch wordt?
Als jij ‘fouten’ maakt als ouder kun je je kind ongemerkt leren dat fouten maken erbij hoort, en dat het helemaal niet erg is.
Als je er maar op een goede manier mee omgaat, er verantwoordelijkheid voor neemt, er (zo mogelijk) van leert etc.
Pinokkio schreef op 26-04-2024 om 00:17:
[..]
Zie het zo MamaE, wat wil je je dochter leren over ‘fouten maken’? Wil je dat ze leert dat ze fouten mag maken of dat ze zich daar slecht bij voelt? Perfectionistisch wordt?
Als jij ‘fouten’ maakt als ouder kun je je kind ongemerkt leren dat fouten maken erbij hoort, en dat het helemaal niet erg is.
Als je er maar op een goede manier mee omgaat, er verantwoordelijkheid voor neemt, er (zo mogelijk) van leert etc.
Mooie boodschap, dankjewel. Ik wil haar inderdaad leren dat fouten bij het leven horen en niet erg zijn zo lang je er verantwoordelijkheid voor neemt en van leert.
Ik vind alleen soms dat ik er te weinig of te langzaam van leer, dat dingen te vaak mis gaan. Dat heeft ook wel te maken met situaties van een tijdje geleden die weleens gierend ontspoorden omdat er een hele giftige dynamiek ontstond tussen mij en dochter die ik dan niet of te laat doorbroken kreeg. Dan deden we heel lelijk tegen elkaar en deden elkaar veel pijn en dan nam ik me voor dat dat nooit meer zou gebeuren en dan gebeurde het toch. Het gaat de laatste tijd wel heel goed wat dat betreft en dat geeft ook wel vertrouwen.
Veel sterkte voor je dochter en jullie.
MamaE schreef op 26-04-2024 om 00:26:
[..]
Mooie boodschap, dankjewel. Ik wil haar inderdaad leren dat fouten bij het leven horen en niet erg zijn zo lang je er verantwoordelijkheid voor neemt en van leert.
Ik vind alleen soms dat ik er te weinig of te langzaam van leer, dat dingen te vaak mis gaan. Dat heeft ook wel te maken met situaties van een tijdje geleden die weleens gierend ontspoorden omdat er een hele giftige dynamiek ontstond tussen mij en dochter die ik dan niet of te laat doorbroken kreeg. Dan deden we heel lelijk tegen elkaar en deden elkaar veel pijn en dan nam ik me voor dat dat nooit meer zou gebeuren en dan gebeurde het toch. Het gaat de laatste tijd wel heel goed wat dat betreft en dat geeft ook wel vertrouwen.
Ja ach, wees maar niet te streng voor jezelf hoor. Het valt soms gewoon niet mee en niemand is perfect.
Dochter hier is inmiddels flink groot en nog laat ik me geregeld verleiden tot overbekend, nergens toe leidend gedrag
Echte ruzie maakt ze gelukkig niet meer (afkloppen) maar toen ze dat wel nog deed kon het best wel knallen en lukte het me ook niet altijd me niet te laten meeslepen.
Gedragsveranderingen kosten gewoon tijd, ook als je daar zelf hard voor knokt.
euh MamaE, je bent bijna net zo streng voor jezelf als je dochter voor haarzelf. Net zoals het bij haar hoort dat er dingen niet goed gaan en ze zwart-wit is, hoort dat ook bij jou.
Als er iets is, wat mooi is, is het dat je dochter kunt laten zien dat iets verkeerd doen niet betekent dat je verkeerd bent. Dat het menselijk is om soms iets verkeerd te zeggen. Want het is gewoon k dat de ontwikkeling van haar gebit niet goed gaat en er allerlei hulpmiddelen voor nodig zijn. En jullie kunnen dan wel heel goed haar kracht zien en dat ze het uiteindelijk wel weer fikst, zij is daar nog niet.
Eigenlijk zoals we hier bij jou ook een kracht zien om te leren, nieuwe dingen te horen en die dan ook te gaan gebruiken, maar jijzelf daar soms nog even niet aan kan denken
Biebel schreef op 28-04-2024 om 08:29:
euh MamaE, je bent bijna net zo streng voor jezelf als je dochter voor haarzelf. Net zoals het bij haar hoort dat er dingen niet goed gaan en ze zwart-wit is, hoort dat ook bij jou.
Als er iets is, wat mooi is, is het dat je dochter kunt laten zien dat iets verkeerd doen niet betekent dat je verkeerd bent. Dat het menselijk is om soms iets verkeerd te zeggen. Want het is gewoon k dat de ontwikkeling van haar gebit niet goed gaat en er allerlei hulpmiddelen voor nodig zijn. En jullie kunnen dan wel heel goed haar kracht zien en dat ze het uiteindelijk wel weer fikst, zij is daar nog niet.
Eigenlijk zoals we hier bij jou ook een kracht zien om te leren, nieuwe dingen te horen en die dan ook te gaan gebruiken, maar jijzelf daar soms nog even niet aan kan denken
Je hebt helemaal gelijk. Het is gewoon klote dat ze zoveel pech heeft en dat hoeft niet verbloemd of weggetroost te worden, dat mag er gewoon zijn.
Ik hoop dat ze later terug kan kijken op haar jeugd met het gevoel van dat het weliswaar niet altijd makkelijk was, maar dat dat haar wel het zelfvertrouwen geeft dat ze veel kan dragen. Ook al zullen sommige dingen altijd een rol blijven spelen en misschien wel altijd op een bepaalde manier ongemak of onzekerheid blijven geven.
Vrijdag had ze koningsspelen op school en gisteren met koningsdag was er in het dorp van alles te doen en daar heeft ze wel van genoten. Haar vriendinnetjes hebben haar ook wel meegetrokken in de spellen en plezier maken. Ze wilde zelf ook niet weken boos blijven doen. Maar vannacht is ze wel huilend en in paniek bij ons in bed gekropen. Ze voelde zich zo schuldig dat wij zoveel zorgen hebben om haar, bang voor alles wat nog komen gaat, dat ze ondanks alle therapie nog steeds regelmatig boze buien en ontploffingen heeft en dat ze niet snapt dat wij nog steeds van haar houden.
Dat geeft ook wel weer dat ze haar eigen veerkracht zelf nog niet altijd ziet.
En hoewel ik dat snap, vind ik het wel verdrietig dat ze zo ontzettend hard is voor zichzelf.
