Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Ja, ze kan het wel, maar wel als de randvoorwaarden goed zijn. Misschien kan ze ook heel hard fietsen, maar wel als ze fit is, bergaf, wind mee en banden goed opgepompt. Als dat niet zo is komt ze veel minder hard vooruit, of lukt het zelfs helemaal niet. En dat mag gewoon.
Probeer dat te accepteren. En je hoeft dan niet helemaal te analyseren waarin het vandaag niet lukt. Het lukt vandaag gewoon niet, punt. En jij kunt helpen door er te zijn, dit vast te houden, maar je hoeft niet uit te leggen waarom het wel zou moeten lukken. Het is geen falen je, als het even niet lukt.
Laat het er even zijn, dan kan ze het denk ik het snelst weer loslaten en doorgaan.
'We doen het samen', dat is inderdaad fijn. Mijn dochter is diverse keren ziek geweest/uitgevallen. Zij had hulp nodig op diverse vlakken om er weer bovenop te komen. Mijn jonge dochter heeft me daarbij steeds toegelaten. Vast omdat ik (vaak) de juiste toon aansloeg. Maar dan nog, als pubermeisje je moeder zo dichtbij laten zijn en hulp accepteren, ik vond het bijzonder en knap van haar.
Dat zeg ik ook nu, achteraf nog regelmatig tegen haar, dat ik trots op haar ben dat ze dat kon. En dat we dankbaar mogen zijn dat we elkaar daarin konden vinden. Voor mij was het ook niet altijd makkelijk, soms heel zwaar, en ook dat kon en kan ik met haar bespreken: ja soms vind ik het zwaar, maar ik wil dit doen, altijd. Je deelt een belangrijke deel van elkaars leven, laat elkaar toe, helpt elkaar. Dat is heel bijzonder, fijn en waardevol.
Wat een lieve dochter hebben jullie. Jullie komen er wel.
Ysenda schreef op 03-05-2024 om 13:27:
Wat een lieve dochter hebben jullie. Jullie komen er wel.
De allerliefste. En ze is niet inwisselbaar. Dat jullie het even weten.
