'Toen ik op mijn twintigste zwanger raakte, wist ik al snel dat ik er alleen voor zou staan. Het was een zware periode omdat ik nog jong was, thuis woonde bij mijn moeder en jongste zusje, nog op school zat en zelf ook zonder vader ben opgegroeid. Maar ondanks alles heb ik gelukkig een gezonde zwangerschap gehad. Ik was vermoeid, vergeetachtig en snel misselijk door bepaalde voeding, maar verder ging alles goed. Hoewel ik misschien nog niet helemaal klaar was voor het moederschap, nam ik mijn verantwoordelijkheid serieus. Ik bleef doorwerken en naar school gaan, kocht op tijd alle babyspullen en bereidde me zo goed mogelijk voor op het moederschap.
Toen ik zwanger was, kreeg ik tijdens de 20-weken-echo te horen dat ik een dochter zou krijgen. Dit was een verrassing voor me, want ik had altijd gedacht dat ik een jongen zou krijgen. Als je kijkt naar mijn achtergrond is dat eigenlijk best grappig, omdat ik zelf uit een gezin van drie meiden kom en mijn moeder uit een gezin van vier meiden en één jongen. En alle dames in mijn familie kregen ook allemaal meisjes, behalve één jongen. Het feit dat ik een dochter zou krijgen, maakte me emotioneel omdat ik dacht dat er bij de opvoeding van een meisje andere zorgen zouden komen kijken. Het gaf me een kwetsbaar gevoel, maar ik was ook heel blij met haar komst en keek er enorm naar uit om haar te omarmen als moeder.
Op 39 weken zwangerschap kreeg ik 's avonds mijn eerste harde buik. Dit was even spannend omdat ik dat nog niet eerder had ervaren. Ik kreeg gelijk het gevoel dat mijn baby nu toch echt geboren zou worden. Maar verder gebeurde er niets. Die nacht heb ik gewoon rustig geslapen. De volgende avond kreeg ik weer een harde buik, maar omdat het de dag ervoor hetzelfde was gebeurd, ging ik er niet vanuit dat deze nacht anders zou verlopen. Rond 03:15 uur werd ik wakker om naar het toilet te gaan. Toen ik opstond, had ik het gevoel dat ik al geplast had op de grond zonder dat ik moest plassen. Omdat het donker was, liep ik door naar het toilet. Daar viel er een slijmprop in het toilet. Ondanks de slijmprop, voelde ik nog niets onbekends aan mijn lichaam.
Ik besloot mijn moeder wakker te maken en te vertellen wat er was gebeurd. Mijn moeder is vroeger kraamverzorgster geweest, dus ze vertelde me dat mijn vliezen waren gebroken. Dat klonk spannender dan het voelde, want ik had nog geen weeën. We besloten de verloskundige te bellen. Vijf minuten later begonnen de weeën echt door te komen, en behoorlijk heftig ook. Zodanig dat ik eigenlijk gelijk moest gaan liggen omdat ik al vrij snel niet meer kon staan. Binnen 20 minuten arriveerde de verloskundige. Ze vertelde me dat ik pas 2 of 3cm ontsluiting had en dat het nog wel een paar uur kon duren voordat de bevalling echt zou gaan beginnen. Ze zei: "Bel me maar wanneer het echt heel heftig wordt, dan kom ik weer hierheen." Voor mijn gevoel klopten de uren niet die ze dacht dat het nog zou duren. Ik had nog nooit eerder weeën gehad, maar dit voelde echt heftig.
Een half uur nadat de verloskundige was vertrokken, werden de weeën zo hevig dat ze bijna ondragelijk werden. Ik vroeg mijn moeder de verloskundige weer te bellen om weer langs te komen. Telefonisch vertelde ze dat gezien de ontsluiting van een half uur geleden, de bevalling waarschijnlijk nog niet zover gevorderd zou zijn, maar dat ze er wel aankwam. Tien minuten nadat ze hadden opgehangen kreeg ik persdrang. Mijn moeder belde de verloskundige nog een keer om te delen dat ik persdrang had, maar ze gaf aan dat dat nog niet kon. Toen voelde ik met mijn hand het hoofdje van mijn dochter bijna naar buiten komen. De bevalling verliep dus veel sneller dan verwacht. Mijn moeder, tante, zus, mijn zusje en beste vriendin waren hierbij aanwezig en gaven mij super goede mentale ondersteuning en kracht om dit te kunnen doen.
Mijn tante bleef aan de telefoon met de verloskundige terwijl mijn moeder mijn bevalling begeleidde. De verloskundige gaf instructies die wij allemaal opvolgden. Na slechts 9 minuten persen werd mijn dochter geboren op 23 november 2009 om 06:39 uur. We hadden de navelstreng nog niet doorgeknipt, omdat ik wilde wachten tot de verloskundige er was. Zij kwam 10 minuten na de bevalling om de rest van het bevallingsproces te begeleiden.
Tijdens een bevalling is het belangrijk om zo rustig mogelijk te blijven, ook al is dat een flinke uitdaging. Ademhalingsoefeningen kunnen hierbij helpen, adem rustig in door je neus en laat je buik uitzetten en adem langzaam uit. Weerstand bieden tegen de pijn is niet nodig, je lichaam is hierop gemaakt en je kunt het zeker aan. Omring jezelf met mensen waarbij je je prettig voelt, dat kan enorm helpen. Thuis bevallen kan een fijne ervaring zijn, maar als je angst hebt of als er complicaties zijn, dan is een ziekenhuis misschien geruststellender.
Tijdens het persen is het goed om zoveel mogelijk vanuit je bovenbuik te drukken, om de kans op uitscheuren te verkleinen. Luister tijdens de bevalling vooral naar je lichaam en volg je intuïtie. Jij weet als enige wat je echt voelt en wat je nodig hebt. Wil je staan, sta. Wil je liggen, lig. Wil je je baby en placenta aan elkaar laten, doe dat. Het is jouw bevalling en jouw ervaring. Doe daarom wat goed voelt voor jou en je baby. Verdiep je ook in de verschillende mogelijkheden rondom de placenta en maak hierin een weloverwogen keuze. Er bestaan namelijk ook nog andere opties dan alleen de opties die de westerse medische wereld adviseert. Door je goed voor te bereiden en te vertrouwen op jezelf, kun je een bevalling hebben die bijdraagt aan een positieve start voor jou en je baby.
Terugkijkend op het hele bevalling heb ik veel gehad aan de steun die alle vrouwen om mij heen mij gaven. Mijn moeder gaf me door haar expertise een heel gerust gevoel. Ik ervaarde ook totaal geen angst, zelfs niet toen mijn dochter geboren werd en de verloskundige er nog niet was. Het was een erg bijzondere ervaring om thuis te bevallen. Erg fijn ook omdat het mijn vertrouwde omgeving was en mijn eigen mensen erbij konden zijn. Ik heb totaal geen angst voor ziekenhuizen of iets dergelijks, maar ik wilde gewoon veilig thuis zijn tijdens dit proces. Met de juiste support en begeleiding van mijn moeder kon ik dit goed doen. Het was een erg mooie ervaring waar ik mijn moeder, tante, zus, zusje en vriendin dankbaar voor ben. Ik had me geen betere bevalling kunnen wensen.
Tijdens mijn zwangerschap en jaren als alleenstaande moeder heb ik mijn ambitie en doorzettingsvermogen bewezen en wil ik graag anderen helpen om in hun kracht te komen. Als schaduwcoach begeleid ik mensen op hun reis naar zelfliefde door middel van innerlijk kindwerk, schaduwwerk, mindsetcoaching en quantum hypnose. Ik geloof dat we vaak kleiner leven dan we zouden kunnen als gevolg van trauma en nare gebeurtenissen. Mijn missie is om mensen te helpen meer van zichzelf te houden en elke uitdaging met hen aan te gaan om hen weer in hun kracht te zetten. Zoals ik altijd tegen mijn dochter zeg: 'YOU GOT THIS, OKÉ?'.
