12 november 2010 door Joanna Sandberg
Mijn dochter van 13 heeft het moeilijk. Ze heeft relatief veel huiswerk (gym 2) en voor haar gevoel zit ze in de tijd die ze beschikbaar heeft, helemaal vast. Ze kan redelijk goed plannen, maar ze heeft te weinig tijd voor echte ontspanning. Het gevolg is: geen zin om nog verder huiswerk te maken, weerstand om naar school te gaan, spanning, slechter slapen, etc.
Ze legt de lat redelijk hoog, omdat ze weet dat ze het kan. Ze wil het ook eigenlijk wel. We ondersteunen haar door mee te kijken, te stimuleren, enzovoorts, maar de spanning is bijna elke dag voelbaar en vaak komt dat tot een uitbarsting, in de vorm van boosheid, huilen en ruzie.
We hebben het gehad over: de mentor inschakelen, overstappen naar het atheneum, of (al dan niet tijdelijk) stoppen met een van haar hobby's, maar ze wil er niet van horen.
Toch kunnen we zo niet doorgaan, vind ik. Heeft u een advies?
Zo te zien heeft uw dochter last van ernstige school-stress, en dat is niet niks. U zei: "voor haar gevoel zit ze in de tijd die ze beschikbaar heeft, helemaal vast". Dat is absoluut niet gezond voor een mens, en zeker niet voor een 13-jarige, die juist op deze leeftijd lol moet maken met vriendinnen, naast het serieuze werk op school.
Hieronder zal ik aangeven wat ik verder uit uw verhaal opmaak, en wat u het beste zou kunnen doen.
U vertelde dat ze de lat redelijk hoog legt, "omdat ze weet dat ze het kan". Dat laatste lijkt mij dus de vraag, en dat is een cruciaal punt. Ze moet zich kennelijk over de kop werken om het niveau en het tempo bij te houden. Dat betekent dat ze niet meer echt kan ontspannen, wat zowel psychisch als lichamelijk beslist niet goed is.
Vervolgens zei u dat ze die opleiding toch wel wil doen. Dat is een lastige. Want wil ze het helemaal voor zichzelf, of meer voor u? Misschien voelt ze toch de druk van haar ouders, zonder dat u expliciet druk uitoefent. Ik vermoed dat uw dochter een gevoelig meisje is, en gevoelige kinderen voelen hun ouders heel goed aan... Daarnaast willen kinderen ook dat hun ouders trots op ze zijn, en willen ze hen niet teleurstellen. Daar doen ze dan heel erg hun best voor.
Het kan dan nog steeds zo zijn dat uw dochter hoge eisen stelt aan zichzelf. Maar ook dat ze het moeilijk vindt om te accepteren dat ze dit niveau niet aankan. Dat is zeker ook een rotgevoel, maar het is nog veel vervelender als je overspannen raakt.
U oefent geen expliciete druk op haar uit, maar mogelijk doet u dat wel impliciet. U vertelde namelijk dat jullie haar ondersteunen door mee te kijken en haar te stimuleren. Wat bedoelde u met 'meekijken'? Dat jullie je aldoor met haar huiswerk bezighouden? Dat geeft toch wel een bepaalde druk natuurlijk. En waarom zou u haar stimuleren? Ze dóet toch al vreselijk haar best?
Misschien bent u haar dus aan het overstimuleren. Dat zou een verklaring kunnen zijn voor de dagelijkse spanningen en de heftige uitbarstingen. Het is dan ook heel goed te begrijpen dat ze geen zin meer heeft om huiswerk te maken, dat ze weerstand heeft om naar school te gaan, en dat ze inmiddels ook slecht slaapt. Als dat zo doorgaat, zal ze ook lichamelijke klachten gaan ontwikkelen, zoals hoofdpijn of buikpijn.
Ik zou u aanraden om met uw partner na te gaan of jullie misschien toch te hoge verwachtingen hebben van jullie dochter. Dat is helemaal niet gek, want als je kind goed leert, hoop je natuurlijk dat ze het gymnasium kan doen. Maar dat kan dan toch meer jullie eigen wens zijn dan de realiteit.
Verder denk ik dat jullie nu zelf – als ouders – moeten beslissen wat er gaat gebeuren. Dat geeft rust voor haar, zeker als jullie erbij vertellen (en laten voelen) dat ze een geweldig kind is, ook al gaat ze van het gym af.
Neem in ieder geval snel contact op met de mentor, en vertel hem of haar hetzelfde wat u ons vertelde. Mogelijk komen jullie in dit gesprek (of een volgend gesprek met uw dochter erbij) tot de conclusie dat het beter is als zij na de Kerst naar het Atheneum gaat. Dan is er ook geen jaar verloren, en kan ze wel leuke dingen gaan doen met vriendinnen, sporten, muziek maken, etc. Dat is óók heel belangrijk voor haar ontwikkeling.
Ik wens jullie succes!
