24 juni 2005 door Sanderijn van der Doef
Mijn dochtertje van net 9 vertelde mij gisteravond dat een "vriendje" haar gedwongen had zich uit te kleden en had gezegd te willen neuken. Dit was al een tijdje terug gebeurd maar ze had het niet durven zeggen, bang dat ik boos werd.
Ik ben niet boos geworden en heb verteld dat wat hij gedaan heeft, heel fout is, maar moet ik er nu nog meer aan doen. Ze wil niet dat ik naar zijn ouders ga.
Het vriendje was 8 en mijn dochtertje speelde daar wel vaker. De bewuste jongen is groot en erg sterk. Ze was op zijn kamer en hij heeft de deur geblokkeerd. Ze mocht er niet uit voordat ze zich had uitgekleed.
Hij heeft zich vervolgens ook uitgekleed, heeft haar gedwongen te gaan liggen en is er bovenop gaan liggen. Verder komt ze niet en dan begint ze weer vreselijk te huilen.
Ze liet me een plaatje zien in een voorlichtingsboekje, om te vertellen wat er was gebeurd. Boven dat plaatje staat 'geslachtsgemeenschap'. Of dat gebeurd is, weet ik dus niet. Maar ik heb er wel een naar gevoel bij.
Toen ik vroeg waarom ze niet was gaan schreeuwen, zei ze dat ze daar niet aan gedacht had.
Wat er met uw dochtertje is gebeurd, was niet zomaar een onschuldig seksueel kinderspelletje zoals kinderen op deze leeftijd wel kunnen spelen met elkaar. Het is een 'spelletje' geweest waar enkele nare kanten aan zitten, en waar uw dochtertje misschien meer last van zou kunnen hebben dan ze laat merken.
Het vervelende is dat ze is gedwongen door een jongen, weliswaar van dezelfde leeftijd, maar groter en sterker dan zij, waardoor ze zich geïntimideerd heeft gevoeld. En wat het gebeuren voor haar nog erger maakte, is het feit dat hij de deur heeft geblokkeerd. Al met al een zeer bedreigende situatie voor haar.
Of er nu wel of geen 'kinderlijke vorm van geslachtsgemeenschap' heeft plaatsgevonden, weet u niet (en zij misschien ook niet), maar dat maakt niet uit. Alles bij elkaar is voor haar al erg genoeg. Dat is te merken aan het feit dat ze zo moet huilen bij het vertellen erover, en aan het feit dat ze het ook enige tijd heeft verzwegen.
Belangrijk is dat ze van uw kant nu het absolute vertrouwen krijgt dat u haar door dik en dun steunt. Dat betekent dat ze van u wil horen dat ze er absoluut geen schuld aan heeft. Dat u begrijpt dat ze zich heel naar heeft gevoeld en op dat moment niets anders heeft kunnen doen. Probeer haar zo veel mogelijk te troosten in haar angst voor datgene wat er gebeurd is, en bevestig nogmaals dat het allemaal écht haar schuld niet is.
Uw vraag waarom ze niet is gaan schreeuwen, was dus niet zo handig, omdat u haar daar juist weer het gevoel mee gaf dat ze het toch verkeerd heeft gedaan. Beter zou het dus zijn om samen met haar te bespreken wat ze zou kunnen doen als er nog eens iets dergelijks gebeurt.
Laat haar zelf ook mogelijke oplossingen bedenken. En reageer op elke oplossing – hoe onrealistisch, onpraktisch of onuitvoerbaar ook – zo positief mogelijk! Het gaat hem nu namelijk niet zo zeer om de oplossingen zelf, maar meer om het herwinnen van zelfvertrouwen.
Wat de toekomst betreft, moet u er in ieder geval voor zorgen dat uw dochter u altijd vertelt wat er – eventueel – gebeurd is. Om te voorkomen dat ze dat niet zal doen doordat ze onder druk is gezet, kunt u haar vertellen dat er twee soorten geheimen bestaan: 'leuke' geheimen en 'nare' geheimen.
Leuke geheimen zijn geheimen die je niet aan mamma hoeft te vertellen, en nare geheimen zijn geheimen die je juist beter wél aan mamma kunt vertellen.
Ondanks het feit dat uw dochtertje niet wil dat u contact opneemt met de ouders van die jongen, moet hij toch weten dat het heel fout is geweest wat hij heeft gedaan. Door het verder te verzwijgen, kan hij er gewoon mee doorgaan, ook bij een ander kind. Dat zult u uw dochtertje toch uit moeten leggen.
Er moet dus iets gebeuren, zodat hij het niet nog een keer kan doen. Dat kan door het met zijn ouders te bespreken en met hem.
Probeer overigens eerst te achterhalen waarom uw dochter niet wil dat u er met zijn ouders over praat. Is ze bang? En waarvoor? Heeft hij iets gezegd? Is ze bang voor zijn ouders? Enzovoorts. Pas daarna kunt u beslissen of en wanneer zo'n gesprek kan plaatsvinden.
Zijn de omstandigheden voor zo'n gesprek te moeilijk (bijvoorbeeld omdat u opziet tegen de gevolgen ervan), neem dan een deskundige in de arm om u te helpen. Bijvoorbeeld: een psycholoog, een pedagoog, of een seksuoloog.
Het belangrijkste is echter dat u uw dochter laat merken dat u haar zoveel mogelijk steunt en dat u voor 100% achter haar staat.
