2 november 2007 door Antheny Verhoef
Sinds vijf weken ben ik met mijn dochtertje (van nu 11 maanden) ingetrokken bij mijn ouders, omdat ik van mijn man wil scheiden. Op dit moment is er hevige discussie over een gepaste omgangsregeling. Hij wil haar minimaal 4 aaneengesloten dagen per 2 weken hebben.
Ikzelf ben van mening dat dit voor een jong kind niet goed is, daar ze baat heeft bij een stabiele omgeving, rust en regelmaat. Volgens mij kunnen we beter langzaamaan overgaan van een bezoekregeling iedere week naar een tweewekelijkse logeerpartij (wanneer ze een jaar of 2 à 2½ is), omdat ik denk dat het heen en weer wisselen van huis/slaapplek en verzorger voor een kind dat jonger is dan 2 jaar nog erg belastend is.
Graag zou ik willen weten wat voor jonge kinderen gepaste omgangsregelingen zijn waarbij de eventuele schadelijke gevolgen van een scheiding voor een kind zoveel mogelijk beperkt blijven.
Aanvullende info: vanaf haar geboorte ben ik degene geweest die haar fulltime verzorgde. Sinds 5 weken heeft ze erg last van slaapproblemen (moeite met inslapen, 's nachts vaak wakker worden, en niet meer alleen willen slapen. Een soort scheidingsangst, denk ik).
Wat uw eerste vraag betreft: ik denk dat u een goed voorstel doet om gedurende het eerste jaar, nu jullie kind nog zo klein is, een wekelijkse bezoekregeling af te spreken (waarbij de vader bij jullie thuiskomt, en eventueel van daaruit lekker naar buiten kan gaan, etc.) en dat dat later wordt uitgebreid.
Op die manier is er een vast verblijf voor jullie kind, en is de tussenliggende tijd dat ze haar vader niet ziet, minder lang dan in het voorstel van uw ex.
Ook uw voorstel om de regeling na een jaar – als jullie dochter zo'n 2 jaar oud is – aan te passen in de richting die uw ex graag wil (eens per 2 weken een paar dagen logeren) lijkt me prima.
Dan uw meer algemene vraag, hoe je de schade het meest kunt beperken. Op zich is het antwoord daarop vrij eenvoudig: de beste omgangsregeling is die waar beide ouders achter staan. Maar om begrijpelijke redenen is dat in de praktijk soms moeilijk haalbaar.
Een goede regeling is het zogenaamde co-ouderschap, waarbij beide ouders verantwoording kunnen dragen voor de opvoeding. Dat is echter niet voor iedereen haalbaar en praktisch uitvoerbaar, omdat een absolute voorwaarde voor geslaagd co-ouderschap is dat de ex-partners nog goed met elkaar moeten kunnen communiceren. Aangezien scheidingen vaak met heftige emoties gepaard gaan, kan dá dus juist een geslaagd co-ouderschap in de weg staan.
Als co-ouderschap niet wenselijk of niet haalbaar is, streef dan naar een regeling waarin jullie kind zo veel mogelijk aaneengesloten dagen bij beide ouders aanwezig kan zijn met zo weinig mogelijk wisselingen.
Met een klein kind zoals uw dochtertje, is uw voorstel om het eerste jaar te starten met een bezoekregeling per week en later logeren per twee weken, een prima omgangsregeling.
Ik hoop dat het jullie lukt om hier samen uit te komen. Lukt dat niet, vraag dan hulp. Bijvoorbeeld bij een echtscheidings-bemiddelaar, ook wel mediator genoemd. Die kan jullie helpen bij het tot stand brengen van een goede zorgregeling. Vaak moet er immers nog meer geregeld worden dan alleen de omgang.
Ik wens jullie veel succes!
