5 november 2004 door Joanna Sandberg
Mijn partner en ik hebben besloten om uit elkaar te gaan. We hebben een zoon van 2½ jaar. Over een jaar kan ik een ander huis krijgen. Tot die tijd willen we met z'n drieën onder een dak blijven wonen op ons huidige adres. We denken zelf dat dit goed mogelijk is, en de sfeer in huis is alleen maar verbeterd sinds ons besluit. We hebben als goede vrienden dit besluit genomen en denken dat ons 'overgangsjaar' alleen maar goed is om als vrienden contact te hebben en te zorgen voor onze zoon.
Mijn vraag is: is ons besluit verstandig, of zou het beter zijn voor onze zoon om zo snel mogelijk apart te gaan wonen?
Uw besluit lijkt mij verstandig. Het is altijd beter om rustig – zonder spanning en ruzies, en niet hals over kop – uit elkaar te gaan. U moet beiden wel in staat zijn om het komende jaar zonder spanning en als vrienden samen te blijven wonen, en samen voor jullie zoontje te zorgen. Maar zoals u de situatie beschrijft, lijkt dat te kunnen.
Dus: als jullie denken dat het kan, dan lijkt mij dit de ideale overgangssituatie. Jullie hebben dan een jaar de tijd om de scheiding goed te regelen, en de belangen van jullie kind veilig te stellen.
Een kind van 2 begrijpt natuurlijk nog absoluut niet wat een scheiding gaat inhouden, en wat voor consequenties dat heeft. Een kind van die leeftijd voelt het daarentegen wel degelijk als er iets aan de hand is, waardoor het kan reageren op spanning, ruzies, en de sfeer in huis. In zijn gedrag laat een peuter dan zien hoe het met hem gaat, want zijn gevoelens kan hij natuurlijk nog niet verwoorden.
Daarnaast is het overigens ook heel normaal als de peuter koppig gedrag vertoont, want in deze fase van de ontwikkeling wordt de eigen identiteit in gang gezet. Het ik-besef is aan het ontstaan. Het kind gaat ervaren dat het "nee" kan zeggen (en dat je dat lang vol kunt houden). Denk dus niet meteen dat het misgaat met uw zoon, als hij lastig gedrag gaat vertonen.
Bij oudere kinderen zou jullie besluit kunnen leiden tot de (ijdele) hoop dat papa en mama tóch bij elkaar blijven. Maar bij zo'n jong kind, dat een scheiding nog niet begrijpt, gaat dat niet op.
Het kan misschien eerder voor jullie zélf verwarrend zijn om bij elkaar te blijven wonen, met name wanneer dit overgangsjaar goed verloopt...
Ik heb wel eens gelezen over een gezin waar de ouders gingen scheiden en de kinderen in het huis bleven wonen. De ouders wisselden elkaar elke week af verhuisden dus elke week zelf. Pedagogisch gezien is dat een interessante optie.
Het grote voordeel voor de kinderen is dat ze niet alsmaar op en neer hoeven te gaan van het ene huis naar het andere, dat ze zich niet telkens hoeven aan te passen, en dat ze gewoon één echt thuis hebben.
Dit kan natuurlijk alleen maar als ouders het nog goed met elkaar kunnen vinden, en er geen nieuwe partners zijn.
Het overwegen waard misschien?
