28 maart 2008 door Antheny Verhoef
Mijn man en ik gaan scheiden, na 17 jaar. Het is een beslissing van ons beiden en we gaan als vrienden uit elkaar. We hebben twee dochters, van 5 en 11 jaar.
Veel ruzie is er niet geweest in huis. We hebben het de kinderen samen verteld, en alle goede raad opgevolgd. Zoals: dat ze niet hoeven te kiezen, dat we samen dingen blijven doen, dat we naar ze blijven luisteren, en dat we de school zullen inlichten.
Nu is mijn jongste dochter (van 5) boos op mij. Niet de hele tijd, maar als er iets niet goed gaat, ben ik het mikpunt voor haar om boos op te worden. Van de verkeerde kauwgom die ik heb gekocht tot dat mijn haar niet goed zit als ik bij de kapper vandaan kom.
Hoe zou het komen dat zij zo extreem reageert op mij? En hoe ga ik ermee om? Echt praten wil ze trouwens niet. Al snel zegt ze "stop maar", en wil ze door gaan met andere dingen.
Wat goed dat het u en uw partner gelukt is om als vrienden uit elkaar te gaan. Dat is prettig voor u en uw man, maar vooral ook voor jullie kinderen.
Daarnaast mijn complimenten voor de zorgvuldige manier waarop jullie het afgehandeld hebben. De dingen die u noemde zijn inderdaad heel belangrijk:
Wel vervelend is natuurlijk dat uw jongste dochter zich zo afreageert op u. Alhoewel er ook andere dingen met haar aan de hand kunnen zijn, ligt het natuurlijk wel voor de hand dat haar gedrag een reactie is op de scheiding. Er kunnen dan twee dingen aan de hand zijn.
De eerste mogelijkheid is dat uw dochter echt boos op u is. Kinderen willen altijd het liefste dat hun ouders bij elkaar blijven, en als dat niet gebeurt kan dat tot boosheid en verwijten leiden. "Mijn moeder verlaat mijn vader en daarom ben ik boos op haar". Vervolgens kan die boosheid gekoppeld worden aan allerlei kleine dingetjes, zoals de verkeerde kauwgom en haren die niet goed zitten.
De tweede mogelijkheid is dat haar boosheid niet echt op u persoonlijk gericht is, maar dat het een uiting is van de heftige emoties die onlosmakelijk verbonden zijn met scheiden. Dat is een bekend mechanisme. Kinderen die emotioneel klem zitten, kunnen gaan liegen, of stelen, of agressief worden, of boos gedrag gaan vertonen. Dat laatste moet je dan niet letterlijk nemen, maar interpreteren als een uiting van de stress-volle omstandigheden.
Er kunnen dus verschillende verklaringen zijn voor het boze gedrag van uw dochter. Maar hoe ga je er nu het beste mee om? Ik raad u in ieder geval aan om te reageren met geduld en begrip. Hoe meer u haar steunt, hoe beter ze om zal kunnen gaan met alle veranderingen. De kans is groot dat haar boosheid dan afneemt.
Dat neemt echter niet weg dat u haar ook kunt confronteren met haar eigen gedrag. Als ze dingen doet of zegt die niet door de beugel kunnen, dan kunt u dat gewoon zeggen. Trek dus wel duidelijke grenzen in wat u wel en niet van haar accepteert. Blijf consequent in deze boodschap en herhaal die als dat nodig mocht zijn.
Tegelijkertijd moet u haar leren om te praten over de dingen die haar dwars zitten. Moedig haar aan om te praten (bijvoorbeeld door vragen te stellen), en prijs haar de hemel in als het haar lukt om moeilijke dingen onder woorden te brengen.
Tenslotte is het belangrijk dat u haar leert om te zeggen hoe ze het zelf graag wil hebben. Niet dat die wensen altijd gerealiseerd kunnen worden, maar als je niets zegt kan er ook niemand wat doen. Dus: zeg haar dat ze altijd bij u terecht kan en dat u altijd zult proberen om haar te helpen. En zodra ze daadwerkelijk gebruik maakt van uw hulp, moet u haar daar zeer voor complimenteren.
Als uw dochter blijft volharden in het afreageren van haar boosheid op u, en als u weinig vooruitgang ziet in het contact met haar, dan raad ik u aan om hulp te zoeken. Uw huisarts kan u daarbij helpen.
Ook kunt u steun vinden bij goede vrienden, of andere ouders met vergelijkbare problemen.
Ik wens u geduld en heel veel succes!
